kierownik Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego z Urzędem WF i PW
dziekan katolicki KOP
doradca prawny
Zakres obowiązków osób funkcyjnych dowództwa
Dowódca korpusu[6]:
podlegał pod względem dyscyplinarnym, personalnym i służbowym Generalnemu Inspektorowi Sił Zbrojnych. Wykonywał jego rozkazy w sprawach operacyjnych, wywiadu i kontrwywiadu. Zadania w imieniu Generalnego Inspektora SZ mógł też stawiać szef Sztabu Głównego. Ministrowi Spraw Wojskowych dowódca KOP podlegał w sprawach pokojowej organizacji i uzupełnień, w sprawach wojskowej administracji i zaopatrzenia, personalnych oficerów, podoficerów i szeregowców oraz w sprawach wyszkolenia podstawowego kadry. W sprawach pokojowej służby granicznej, budżetowych i funkcjonariuszy cywilnych podlegał Ministrowi Spraw Wewnętrznych.
Inspektor formacji konnych
nadzór i opieka nad gotowością bojową podległych szwadronów[7][b]
II zastępca dowódcy korpusu[8]:
podlegał bezpośrednio dowódcy KOP. Do jego kompetencji należały sprawy mobilizacyjne, administracyjno-taktyczne, wyszkolenia, przysposobienia wojskowego i służby granicznej.
Szef sztabu korpusu[9]:
podlegał bezpośrednio dowódcy KOP. Był odpowiedzialny za całokształt prac sztabu. W imieniu dowódcy kierował całokształtem prac dowództwa KOP, ustalał plany pracy szefów biur dowództwa[c] i kontrolował ich wykonanie. Koordynował zakres i terminy kontroli jednostek KOP. Posiadał prawo nadrzędności w stosunku do szefów służb, wywiadu, żandarmerii, kierownika urzędu WF i PW, dziekana katolickiego oraz doradcy prawnego. Miał prawo wydawania rozkazów w imieniu dowódcy w zakresie przez dowódcę KOP ustalonym.
Szefowie służb korpusu[10]:
podlegali bezpośrednio dowódcy KOP (z wyjątkiem szefa łączności). Odpowiadali za przygotowanie mobilizacyjne służby, opracowanie etatów materiałowych, nadzór techniczno-administracyjny nad gospodarką materiałową danej służby, administrowanie specjalistami, zaopatrzenie jednostek i fachowe wyszkolenie.
Szef wywiadu[11]:
podlegał służbowo dowódcy KOP, a fachowo szefowi Oddziału II SG. Posiadał prawo kontroli służby granicznej, zabezpieczenia i zachowania tajemnicy wojskowej w KOP, prac mobilizacyjnych i systemu szyfrowego.
Doradca prawny[13]:
podlegał bezpośrednio dowódcy KOP, któremu przedstawiał sprawy karne nadesłane przez prokuratorów wojskowych. Przedstawiane wnioski konsultował z szefem sztabu. Informował szefa oddziału Ogólno Organizacyjnego o nagminnym występowaniu niektórych przestępstw. Udzielał opinii prawnych szefowi sztabu i szefom służb.
Komendant kwatery głównej[14]:
podlegał bezpośrednio szefowi sztabu. Posiadał uprawnienia dowódcy oddziału gospodarczego. Prowadził dokumentację administracyjną podoficerów i szeregowców przydzielonych do biur dowództwa. Zarządzał budynkami zajmowanymi przez KOP w Warszawie.
↑Istniało ponadto dwóch inspektorów formacji pieszych, których zadania były analogiczne jak inspektora formacji konnych. → Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 49
↑Szefowie biur dowództwa KOP w rozumieniu instrukcji to szefowie oddziału: ogólno-organizacyjnego, operacyjno-mobilizacyjnego, wyszkolenia, wychowania żołnierza i propagandy, personalnego; szefowie: łączności saperów, taborów i remontu, sanitarny, weterynarii, intendentury, uzbrojenia, budownictwa, wywiadu, żandarmerii; kierownik urzędu WF i PW i komendant kwatery głównej. Nie byli szefami biur: inspektor środkowej grupy szwadronów, dziekan katolicki i doradca prawny. → Instrukcja L.2500/Tjn. Og.Org./39 ↓, s. 15
↑Tadeusz August Ludwik Wallich, ppłk dypl., w KOP od 1930 roku. W trakcie służby w KOP m.in. na stanowisku szefa sztabu KOP. We wrześniu 1939 roku szef sztabu 38 DP rez. 16 września podczas walk z oddziałami niemieckimi na wschód od Tuczap dostał się do niewoli niemieckiej → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 756
↑Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[23].
Jerzy Prochwicz, Andrzej Konstankiewicz, Jan Rutkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Barwa i Broń, 2003. ISBN 83-900217-9-4.
Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN0043-7182.
Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN0043-7182.
Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ogólna instrukcja organizacyjna dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza nr L.2500/Tjn. Og.Org./39 z 3 kwietnia 1939.
Organizacja Korpusu Ochrony Pogranicza nr L.10649/Org./24 z 17 listopada 1924.