|
Emil Görlitz
Emil Antoni Görlitz (ur. 13 czerwca 1903 w Katowicach[1], zm. 17 października 1990 w Altenburgu[2]) – polski piłkarz, narodowości niemieckiej, bramkarz i napastnik. Reprezentant, rezerwowy na igrzyskach olimpijskich w Paryżu. .jpg) ŻyciorysUrodził się przy ulicy Raciborskiej w Katowicach[3] w wielodzietnej niemieckiej[4] rodzinie. Był wychowankiem Preußen 05 Kattowitz[2]. Następnie grał w 1. FC Kattowitz. Jako pierwszy Ślązak niemiecki, z nowo utworzonego województwa śląskiego został powołany do reprezentacji Polski w piłce nożnej. Debiutował w niej 18 maja 1924 w meczu ze Szwecją (1:5), ostatni raz zagrał 2 października 1925 przeciwko Turcji. Łącznie w biało-czerwonych barwach rozegrał 8 oficjalnych spotkań. Podczas IO 1924 był rezerwowym, w jedynym meczu Polaków w turnieju (porażka 0:5 z Węgrami) bronił Mieczysław Wiśniewski. Grał także w Pogoni Lwów, gdzie zrobił największą karierę, będąc ulubieńcem tamtejszych kibiców. Razem z Pogonią zdobył w 1925 mistrzostwo Polski. Namówiony przez trenera Pogoni, Austriaka Karla Fischera wyjechał do włoskiego Triestu, gdzie w Ederze został (wspólnie z kolegą klubowym Józefem Słoneckim) pierwszym polskim piłkarzem zawodowym[2]. Po krótkim, nieudanym pobycie w tym zawodowym klubie nie wrócił już ani do Pogoni, ani do reprezentacji. Kontynuował karierę w klubie, którego był wychowankiem – 1. FC Katowice, z którym zdobył w 1927 wicemistrzostwo Polski, z powodzeniem grając na różnych pozycjach. W barwach 1. FC rozegrał w ciągu trzech sezonów (1927–1929) 38 meczów ligowych, w których zdobył 9 bramek. W 1934, niedługo przed wyjazdem z Polski, został jako wciąż aktywny zawodnik członkiem klubowego zarządu[5]. Po raz drugi, już na stałe, wyjechał z Polski w 1934. Być może miało to związek z dyskwalifikacją, nałożoną przez PZPN na jego brata Josefa (miał uderzyć sędziego podczas meczu)[6]. Nowe miejsce do życia znalazł w Altenburgu w Turyngii. Otrzymał tam posadę w miejskiej administracji, jednocześnie kontynuując karierę sportową w lokalnym klubie Eintracht Altenburg. W czasie II wojny światowej pełnił kierownicze stanowisko w hucie w Sosnowcu. W lutym 1945 trafił do niewoli radzieckiej, dzięki samookaleczeniu kolana uniknął dłuższego pobytu w obozie jenieckim, który opuścił w maju 1945. Po wojnie powrócił do Altenburga, znajdując zatrudnienie jako kierowca w radzieckiej komendanturze. Do emerytury pracował w zakładzie przetwórstwa smoły w Rositz. Działał również w Towarzystwie Przyjaźni Niemiecko-Radzieckiej. Po roku 1962 wielokrotnie podróżował do rodzinnych Katowic. Podczas jednego z wyjazdów przemycił do NRD, a następnie do RFN, część archiwów klubowych swojej dawnej drużyny. Uczestniczył też, począwszy od roku 1968, w spotkaniach mieszkających w NRD dawnych członków 1 FC. Katowice, odbywających się w Salzgitter w Dolnej Saksonii[7]. W 1971 wyróżniony został złotą odznaką DFB, niemieckiego związku piłkarskiego[8]. Brat Emila, Józef Görlitz, również był piłkarzem. Jako napastnik 1. FC Katowice rozegrał w latach 1927–1928 42 mecze ligowe, w których zdobył 29 bramek. Sukcesy
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
