|
Fred Børre Lundberg
Fred Børre Lundberg (ur. 25 grudnia 1969 w Hammerfest) – norweski kombinator norweski, czterokrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata, złoty medalista mistrzostw świata juniorów oraz zdobywca Pucharu Świata w kombinacji norweskiej. KarieraPo raz pierwszy na arenie międzynarodowej Fred Børre Lundberg pojawił się w marcu 1989 roku podczas mistrzostw świata juniorów w Vang, gdzie wspólnie z kolegami wywalczył złoty medal w zawodach drużynowych. Wtedy też Norweg zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 13 marca w Oslo 35. miejsce w zawodach metodą Gundersena. Był to jego jedyny start pucharowy w sezonie 1988/1989 więc nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. Przełom w jego karierze nastąpił w sezonie 1989/1990. Już w pierwszym starcie cyklu Lundberg nie tylko zdobył pierwsze pucharowe punkty, ale od razu stanął na podium zajmując 19 stycznia 1990 roku w austriackim Murau drugie miejsce w Gundersenie. W swoim kolejnym występie, 10 lutego 1990 roku w Leningradzie był już najlepszy. Na podium stanął także 9 marca 1990 roku w szwedzkim Örnsköldsvik, gdzie ponownie był drugi. W klasyfikacji generalnej pozwoliło mu to na zajęcie czwartego miejsca. Najlepsze wyniki w Pucharze Świata Fred osiągnął jednak w sezonie 1990/1991, kiedy w sześciu z ośmiu konkursów cyklu stawał na podium. Zwyciężył dwukrotnie: 15 grudnia 1990 roku w Trondheim oraz 5 stycznia 1991 roku w niemieckim Schonach. Wyniki te pozwoliły mu na triumf w klasyfikacji generalnej, w której wyprzedził kolejno Austriaka Klausa Sulzenbachera i swego rodaka Tronda Einara Eldena. W lutym 1991 roku Lundberg wystartował na mistrzostwach świata w Val di Fiemme, gdzie w zawodach indywidualnych zwyciężył z przewagą ponad minuty nad drugim w konkursie Sulzenbacherem. W zawodach drużynowych Norwegowie z Lundbergiem w składzie wypadli przeciętnie, zajmując ostatecznie piątą pozycję. Najważniejszym punktem sezonu 1991/1992 były igrzyska olimpijskie w Albertville w 1992 roku. W konkursie drużynowym Norwegowie w składzie Knut Tore Apeland, Fred Børre Lundberg i Trond Einar Elden po skokach zajmowali dopiero szóste miejsce, co przełożyło się na stratę ponad 6 minut do prowadzących Japończyków. Na trasie biegu Norwegowie byli jednak najlepsi, dzięki czemu awansowali aż na drugie miejsce, na mecie tracąc do reprezentantów Japonii niecałe półtorej minuty. W konkursie indywidualnym Fred po skokach był dziewiąty i do biegu przystąpił ze stratą około 1:50 min. Na mecie stawił się jako czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal z Klausem Sulzenbacherem o 20 sekund. W rywalizacji pucharowej Norweg czterokrotnie stawał na podium, za każdym razem na jego drugim stopniu. We wszystkich startach plasował się w czołowej szóstce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej wyprzedzili go tylko Francuz Fabrice Guy i Klaus Sulzenbacher. Dobrą passę kontynuował w sezonie 1992/1993, który ukończył na drugim miejscu za Japończykiem Kenjim Ogiwarą. Trzykrotnie stawał na podium, w tym 8 stycznia 1993 roku w Schonach zwyciężył. Na mistrzostwach świata w Falun w 1993 roku wraz z Eldenem i Apelandem zdobył srebrny medal w sztafecie. Podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku Lundberg sięgnął indywidualnie po złoty medal olimpijski. Skoki na odległość 92,0 i 92,5 m dały mu prowadzenie, którego nie oddał już na trasie biegu. Na mecie zameldował się ponad minutę przed drugim Takanorim Kōno i innym z Norwegów Bjarte Engenem Vikiem. W rywalizacji drużynowej wspólnie z Vikiem i Apelandem wywalczył srebrny medal. Na drugiej pozycji Norwegowie znaleźli się już po skokach, jednak do prowadzących Japończyków tracili ponad 5 minut. W biegu odrobili tylko 18 sekund i tyle samo zyskali nad trzecimi na mecie Szwajcarami. W sezonie 1993/1994 Pucharu Świata Lundberg był trzeci w klasyfikacji generalnej, za Ogiwarą i Kōno. Czterokrotnie stawał na podium: 4 grudnia 1993 roku w Saalfelden am Steinernen Meer i 15 stycznia 1994 roku w Oslo był drugi, a 4 marca w Vuokatti i 12 marca 1994 roku w Sapporo zwyciężał w Gundersenie. W sezonie 1994/1995 czterokrotnie stawał na podium odnosząc dwa zwycięstwa: 10 grudnia 1994 roku w Štrbskim Plesie i 7 stycznia 1995 roku w Schonach. Trzykrotnie jednak nie zmieścił się w czołowej dziesiątce i w efekcie zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Thunder Bay w 1995 roku po raz drugi w swojej karierze został indywidualnym mistrzem świata. Drugi na mecie Fin Jari Mantila stracił do niego pół minuty, a trzeci Sylvain Guillaume z Francji blisko 40 sekund. W sztafecie wraz z Halldorem Skardem, Bjarte Engenem Vikiem i Knutem Tore Apelandem wywalczył srebrny medal. Po raz kolejny Norwegowie musieli uznać wyższość Japończyków. Ostatnie zwycięstwo w zawodach pucharowych Fred Børre Lundberg odniósł 6 stycznia 1996 roku w Schonach. W sezonie 1995/1996 jeszcze tylko raz stanął na podium - 19 grudnia 1995 roku we włoskim Val di Fiemme był trzeci w Gundersenie. W trzynastu konkursach tego cyklu Norweg pięciokrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce i w klasyfikacji generalnej zajął siódmą pozycję. Sezon 1996/1997 był najgorszym w całej karierze Lundberga. W zawodach pucharowych pojawił się siedmiokrotnie, tylko dwa razy znalazł się w pierwszej dziesiątce. Ani razu nie stanął na podium, jego najlepszym wynikiem było siódme miejsce 11 stycznia 1997 roku w Saalfelden am Steinernen Meer. Słabsza forma znalazła przełożenie w indywidualnym wyniku na mistrzostwach świata w Trondheim w 1997 roku, gdzie zajął dopiero 22. pozycję. Mimo to był członkiem norweskiej sztafety, która zdobyła złoty medal. Norwegowie wyprzedzili drugich na mecie Finów o 55 sekund. Igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 roku przyniosły mu kolejne trofeum. Razem z Halldorem Skardem, Kennethem Braatenem i Bjarte Engenem Vikiem zdobył drużynowo złoty medal. Po skokach Norwegowie znaleźli się na trzeciej pozycji, tracąc do prowadzących Finów osiem sekund, a do drugich Austriaków 4 sekundy. W biegu reprezentacja Norwegii należała do najszybszych na trasie, dzięki czemu na mecie stawili się jako pierwsi, z przewagą ponad minuty nad Finami o ponad półtorej minuty nad Francuzami, którzy zdobyli brązowe medale. Indywidualnie Lundberg był szesnasty, chociaż po skokach zajmował dopiero 22. pozycję. W sezonie 1997/1998 trzykrotnie stawał na podium, za każdym razem na trzecim miejscu. Wtedy też, 10 marca 1998 roku w Falun, gdzie był trzeci, po raz ostatni stanął na pucharowym podium. W Pucharze Świata startował jeszcze w sezonach 1998/1999 i 1999/2000, ale nie odniósł już sukcesów. Ostatnią dużą imprezą, na której wystąpił były mistrzostwa świata w Ramsau w 1999 roku. Indywidualnie zajął tam 16. miejsce w sprincie, a w Gundersenie był dwunasty. Ponadto w sztafecie wraz z Eldenem, Vikiem i Braatenem zdobył srebrny medal. W walce o złoto lepsi okazali się Finowie, którzy zwyciężyli z przewagą ponad minuty. Ostatni oficjalny występ zaliczył 17 marca 2000 roku w Santa Caterina, gdzie zajął 23. miejsce w Gundersenie. Łącznie w ciągu kariery 29 razy stawał na podium, przy czym 9 razy zwyciężał. W 2000 roku zakończył karierę. W 1998 roku Lundberg otrzymał Medal Holmenkollen wspólnie z biegaczami narciarskimi: Łarisą Łazutiną i Aleksiejem Prokurorowem z Rosji oraz Harrim Kirvesniemim z Finlandii. Obecnie mieszka w Oslo. Jego partnerką życiową jest norweska biegaczka narciarska Marit Bjørgen[1]. Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznieLinki zewnętrzne
Przypisy
Encyklopedie internetowe (osoba):
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
