|
Haakon VII
Haakon VII (wymowa: ho:kon), właśc. Christian Frederik Carl Georg Valdemar Axel (ur. 3 sierpnia 1872 w Charlottenlund Slot k. Kopenhagi[2], zm. 21 września 1957 w Oslo[2]) – król Norwegii (pierwszy po rozwiązaniu unii ze Szwecją) w latach 1905–1957 z dynastii Glücksburgów, bocznej linii Oldenburgów. ŻyciorysSyn króla Danii Fryderyka VIII i księżniczki szwedzkiej Luizy, córki króla Szwecji Karola XV. Ojciec Alexandra Edwarda Christiana Frederika – króla Norwegii jako Olaf V (1903–1991). Brat króla Danii Chrystiana X[2]. Po przybyciu do Norwegii jej nowy władca był entuzjastycznie witany przez Norwegów. Na króla został koronowany w Trondheim, gdzie niegdyś odbywały się sakry władców wikingów[1][2]. Haakon VII wiedział, że miał przede wszystkim panować, nie rządzić. Nie starał się być zawsze na pierwszym planie, ograniczał się ściśle do roli władcy konstytucyjnego, pozostając jednocześnie kluczową postacią norweskiego życia politycznego. Był określany jako skromny i serdeczny, szybko zyskał powszechną sympatię. Norwegowie wybaczyli mu lekki duński akcent. W czasie II wojny światowej zarządził zbrojny opór wobec niemieckiej inwazji. Później wraz z armią ewakuował się do Wielkiej Brytanii, nie chciał bowiem stać się zakładnikiem Niemców. Był ważnym symbolem norweskiego oporu podczas wojny. Był też kawalerem Orderu Orła Białego[2]. 22 lipca 1896 poślubił swoją kuzynkę, księżniczkę brytyjską i irlandzką Maud (26 listopada 1869 – 20 listopada 1938). Jego żona była córką króla Wielkiej Brytanii i Irlandii – Edwarda VII i Aleksandry Duńskiej. Mieli jednego syna – Olafa, późniejszego króla Norwegii. OdznaczeniaZa swą służbę otrzymał odznaczenia[3]:
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
_ribbon.PNG){kind=small}
