Urodził się 4 lipca 1799 roku w Paryżu. Jego rodzicami byli: francuski generał, ówczesny francuski minister wojny, Jan Bernadotte, oraz jego żona, Dezyderia Clary, była narzeczona Napoleona Bonapartego. Otrzymał imiona JózefFranciszekOskar (fr. Joseph François Oscar). Swoje pierwsze imię otrzymał po szwagrze matki, Józefie Bonapartem. Imię Oskar otrzymał natomiast po jednym z bohaterów PieśniOsjana, których wielkim miłośnikiem był ojciec chrzestny chłopca, Napoleon Bonaparte[2].
Po adopcji jego ojca przez króla szwedzkiego Karola XIII młody Oskar otrzymał tytuł Królewskiej Wysokości księcia Szwecji i Sudermanii. Niecały rok później, w czerwcu 1811 roku, przeprowadził się do Szwecji, gdzie opanował biegle język szwedzki oraz uzyskał staranne wykształcenie, zgodne z wymaganiami stawianymi przed następcą tronu. 17 stycznia 1816 Oskar został wybrany honorowym członkiem Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk. Dwa lata później, w 1818 roku, zmarł jego przybrany dziadek, Karol XIII. Uzdolniony muzycznie Oskar skomponował na jego pogrzeb swój autorski marsz żałobny. Kiedy znany kompozytor, Ludwig van Beethoven, dowiedział się o tym, napisał do ojca chłopca, a ten w odpowiedzi poprosił kompozytora, aby pomógł rozwinąć się muzycznie młodemu następcy tronu[3].
Był zwolennikiem liberalizmu. Po wstąpieniu na połączony tron Szwecji i Norwegii 8 marca 1844 roku przeprowadził szereg reform państwowych, m.in. oświaty i więziennictwa. Wprowadził nowy system dziedziczenia majątku uwzględniający równe prawa mężczyzn i kobiet, wolność prasy, działał na rzecz polepszenia losu biedoty[4].
W 1848 roku przeciwstawił się próbie zmiany porządku konstytucyjnego i zablokował reformy zwiększające uprawnienia szwedzkiego parlamentu.
Był bardzo aktywny w polityce zagranicznej. Dążył do stworzenia unii państw skandynawskich na wzór unii kalmarskiej. W 1848 roku poparł Danię w konflikcie z Prusami. Usiłował też objąć tron tego kraju po bezpotomnym Fryderyku VII. W okresie wojny krymskiej, licząc na odzyskanie Finlandii, rozpoczął pertraktacje z Francją i Zjednoczonym Królestwem. Jego dążenia do sojuszu z tymi dwoma państwami i rozpoczęcie przygotowań do wojny zmusiły Rosję do zakończenia działań wojennych i przystąpienia do pertraktacji pokojowych.
W 1856 roku na konferencji pokojowej w Paryżu Szwecja przedstawiła szereg żądań wobec Rosji. Wywalczyła jednak tylko demilitaryzacjęWysp Alandzkich.
W 1857 roku Oskar I ze względu na stan zdrowia zdecydował się na odsunięcie z życia publicznego. Król cierpiący na nowotwór mózgu nie abdykował jednak, ale wyznaczył regentem księcia Skanii.
Oskar I zmarł dwa lata później w Sztokholmie. Tron Szwecji i Norwegii objął po nim syn Karol XV.
Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, JózefJ.Dobosz (red.), MaciejM.Serwański (red.), IlonaI.Czamańska, Poznań: Wydaw. Poznańskie, 1998, ISBN 83-86138-35-1, OCLC830195365. Brak numerów stron w książce
MałgorzataM.Hertmanowicz-BrzozaMałgorzataM., KamilK.StepanKamilK., Słownik władców świata, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2005, ISBN 83-7435-077-6, OCLC749692036. Brak numerów stron w książce
