Eryk Krwawy Topór

Eryk I Krwawy Topór (ang. Eric Bloodaxe, stnord. Eiríkr blóðöx, isl. Eiríkur blóðöx, norw. Eirik Blodøks; ur. ok. 885, zm. 954) – drugi król Norwegii i ulubionym synem pierwszego króla, Haralda Pięknowłosego z jego ostatniego małżeństwa z Ragnhildą Bogatą, córką Eryka, króla Jutlandii.

W roku 920, jeszcze jako następca tronu, zorganizował i poprowadził wyprawę wikingów do Bjarmaland w dzisiejszej północnej Rosji. W 930 jego ojciec, Harald Pięknowłosy, abdykował na jego rzecz. Księstwa zostały nadane w 900-910. ^[1]. Na skutek obwołania Eryka królem Norwegii, najstarszy żyjący syn Haralda, Halfdan Czarny, został obwołany królem w Trondelage, zaś jeden z innych Olaf w Vestfoldzie. W 932 Eryk, z pomocą swej żony Gunhildy, otruł Halfdana Czarnego, zaś w 934 w bitwie pod Tunsbergiem pokonał i zabił Olafa. Z uwagi na to, że miał na sumieniu już wcześniej śmierć innych braci (Bjorna Kaupmana i Rangvalda Rittelbeine) łacińskie kroniki wspominają o nim jako o fratris interfector (łac. zabójca braci). Także jego przydomek Krwawy Topór odnosi się właśnie do jego bratobójstwa i zamiłowania do zabójstw.

Okrucieństwa Eryka skłoniły możnych norweskich do sprowadzenia w 934 roku z Anglii nieślubnego syna Haralda I Pięknowłosego, Haakona I Dobrego, aby obalić jego rządy. Podburzona przez Haakona ludność strąciła Eryka z tronu.

Eryk próbował potem jeszcze odzyskać tron i stawał na czele wielu kampanii przeciw bratu. W końcu wraz z najbliższą rodziną został wypędzony z Norwegii i zamieszkał na Orkadach na północy Szkocji, a później w Yorku. Został tam ciepło przywitany przez króla Anglii Athelstana, który nawet koronował go na króla Nortumbrii w 947 roku (TO NIEMOŻLIWE ATHELSTAN ZMARŁ W 939!). Athelstan zaopatrywał Eryka w wojsko, broń i twierdzę, które według niego miały mu pomagać w obronie przed ciągłymi najazdami Szkotów oraz Irlandczyków. Eryk Krwawy Topór sprawował funkcję króla Nortumbrii przez 9 lat.

W 954 przeciw Erykowi uknuto spisek. Podstępem został on wydalony z Nortumbrii i rozpoczął wojnę z Oswulfem, który został jej władcą. Eryk zginął w bitwie pod Brunanburg^[1] w Anglii.