|
Karol Rudolf
 Karol Stefan Rudolf (ur. 8 lipca 1886 w Zawadzie k. Dębicy, zm. 11 lipca 1952 w Warszawie) – doktor prawa, szef Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał brygady Wojska Polskiego, wieloletni wiceprezes klubu Legia Warszawa, a po wojnie jej pierwszy prezes. ŻyciorysUrodził się w Zawadzie w województwie podkarpackim w rodzinie kolejarza Karola i Julii z Pycińskich. Ukończył Szkołę Podstawową w Zawadzie, a następnie cesarskie i królewskie Gimnazjum im. Franciszka Józefa – obecnie I Liceum Ogólnokształcące im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy oraz wydział prawa UJ i Wyższą Szkołę Intendentury[2]. Był członkiem organizacji Strzelec w Dębicy. Po wybuchu I wojny światowej, od sierpnia 1914 roku w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie walczył w 6 pułku III Brygady Legionów Polskich[3]. 23 sierpnia 1915 roku uzyskał stopień chorążego, a 1 lipca 1916 roku stopień podporucznika rachunkowego Legionów Polskich[4]. Brygada walczyła na froncie wołyńskim aż do jesieni 1916, w tym między innymi w bitwie pod Kostiuchnówką. Tam w marcu 1916 roku powołano piłkarską drużynę legionową, która była początkiem Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa. Wtedy zapewne młody Rudolf zaangażował się w działalność klubu i całe życie pozostał mu wierny. Za udział w walkach został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych[5]. W lutym 1918 roku internowany w Witkowicach, następnie w POW we Lwowie, od 1 listopada 1918 w 4 pułku piechoty Legionów[2]. Po wojnie jako podpułkownik intendentury, doktor prawa pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Biurze Szefa Administracji Armii[5]. W lipcu 1924 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa Szefostwa Intendentury[6]. W tym samym roku, w następstwie reorganizacji dowództw okręgów korpusów, został szefem 2 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Lublinie. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów intendentów[7]. 23 grudnia 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Później został pierwszym zastępcą szefa tego departamentu[9], a później szefem tego Departamentu. Mieszkał w Domu Generalskim przy alei Szucha 16. Był to luksusowy dom dla oficerów wyższych szarż, zrzeszonych w spółdzielni „Proporzec”, zaprojektowany przez postępowego architekta prof. Edgara Norwetha. W 1929 roku ukazała się obszerna praca zbiorowa pod kierunkiem płk. dra Karola Rudolfa Dziesięciolecie intendentury Polskiej Siły Zbrojnej 1918–1928. Karol Rudolf znany był jako jeden z najaktywniejszych działaczy WKS Legii Warszawa. Był jej długoletnim wiceprezesem w okresie międzywojennym. W latach 1933–1934 pełnił funkcję wiceprezesa administracyjnego Polskiego Związki Piłki Nożnej, a za prezesury płk. Glabisza był delegatem PZPN do Związku Polskich Związków Sportowych i przewodniczącym Komisji Rewizyjnej PZPN[10]. Brał udział w II wojnie światowej. Od 1941 roku przebywał w obozie jenieckim oficerów Wojska Polskiego w Oflagu VI E Dorsten w grupie pułkowników baraku trzeciego (nr obozowy 272). Był pracownikiem Ministerstwa Obrony Narodowej. Nie do końca znana jest rola płka Rudolfa w odbudowie przedwojennego klubu Legia. Według źródeł klubowych płk Rudolf, płk Stanisław Więcek, ppłk Juliusz Neuding, a także por. Henryk Czarnik – przedwojenny piłkarz Legii, którego Rudolf był ojczymem – mieli reaktywować WKS Legia[11][12]. W klubowych materiałach podaje się wręcz informację, że Rudolf w okresie od czerwca 1945 do 16 lutego 1946 roku pełnił funkcję pierwszego powojennego prezesa Legii. Materiały IPN i notatki prasowe mówią jednak wyraźnie, że Rudolf powrócił do Warszawy z Dorsten dopiero 16 listopada. Fałszerstwo zostało prawdopodobnie dokonane przez redaktorów monografii poświęconej 60-leciu Legii Warszawa i miało na celu umniejszenia roli komunistycznych działaczy w reaktywacji klubu[13][14]. Nie zmienia to faktu, że płk Rudolf na pewno działał na rzecz powojennej Legii w późniejszym okresie. W dniu 16 lutego 1946 r. został wybrany wiceprezesem do spraw organizacyjnych klubu[15]. Z kolei dnia 1 czerwca 1946 r. przed meczem Legii z IFK Norrköping osobiście witał przedstawicieli szwedzkiego klubu, co potwierdza zachowana dokumentacja fotograficzna[16]. Osobiście zaangażował się też w odbudowę sekcji motocyklowej[17]. Rudolf został przeniesiony z rodziną z domu generalskiego do odległej dzielnicy Wierzbno. 21 lipca 1946 roku otrzymał stopień generała brygady. W latach 1946–1947 szef Departamentu Finansów MON, potem Departamentu Finansowo-Budżetowego MON. 15 grudnia 1949 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i 20 stycznia 1950 roku ze względu na wiek i stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Zakładach Tytoniowych. W 1949 roku jako wdowiec ożenił się z wdową po swoim przyjacielu z rodzinnej Zawady płk. Józefie Rymucie, który zginął tragicznie podczas ćwiczeń artyleryjskich w roku 1946. Był mężem Marii z Matejów (1885–1948)[2][18]. Zmarł w Warszawie w 1952 roku. Spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-21)[18]. Awanse
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Information related to Karol Rudolf |
||||||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
