|
Klarnetnik krótkodzioby
Klarnetnik krótkodzioby (Myadestes myadestinus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Występował endemicznie na hawajskiej wyspie Kauaʻi. Ostatnie pewne stwierdzenie miało miejsce w 1985, niepotwierdzone informacje o obserwacjach tego gatunku pojawiały się do 1991, późniejsze poszukiwania nie przyniosły rezultatów i gatunek został uznany za wymarły[5][6]. TaksonomiaPo raz pierwszy gatunek opisał Leonhard Stejneger w 1887 na łamach Proceedings of The United States National Museum. Holotyp pochodził z kolekcji Valdemara Knudsena. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Phæornis myadestina[2]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza klarnetnika krótkodziobego w rodzaju Myadestes. Uznaje go za gatunek monotypowy[7]. Spreparowane okazy znajdują się w kolekcjach w Auckland, Cambridge (Anglia), Cambridge (Massachusetts), Dreźnie, Lejdzie, Los Angeles, Nowym Jorku, Paryżu, Filadelfii, Seattle, Tring i Waszyngtonie[8]. Stejneger wspomniał, że lokalne nazwy klarnetnika krótkodziobego to Ou lub Uapauau[2]; Scott B. Wilson skorygował jego błąd, bowiem żadna z tych nazw nie była według jego wiedzy stosowana przez rdzennych mieszkańców; klarnetniki te nazywano Kāmaʻo[3]. Morfologia Długość ciała wynosiła około 20 cm[8]. Średnie wymiary według Stejnegera: długość skrzydła 103 mm, długość ogona 82 mm, długość górnej krawędzi dzioba 14 mm, długość podcięcia żuchwy 6,5 mm, długość skoku 32 mm, długość środkowego palca wraz z pazurem 24 mm[2]. Wierzch ciała czerwonobrązowy, spód jasnoszary. Na piersi i bokach ciała można dostrzec ciemniejsze wzorki. Tęczówka czarnobrązowa, dziób czarny, nogi brązowe. Osobniki młodociane miały czekoladowobrązowy wierzch ciała pokryty płowymi plamami, na spodzie ciała występował ciemnobrązowy łuskowaty wzór[8]. Zasięg, ekologiaKlarnetnik krótkodzioby był endemitem Kauaʻi. Pierwotnie drozdy te zamieszkiwały lasy całej wyspy, od poziomu morza po góry[8], od lat 20. XX wieku występowały już jedynie w gęstych górskich lasach[9]. Preferowały lasy złożone z Metrosideros polymorpha i Cheirodendron z gęstym podszytem z epifitów i paproci. Często przesiadywały bez ruchu na niskich gałęziach, zwracając na siebie uwagę śpiewem i trzepotaniem skrzydłami. Pieśń klarnetników krótkodziobych była złożona, składała się z fletowych dźwięków, płynnych treli, bzyczących dźwięków i bulgoczących gwizdów. Żywiły się owocami, szczególnie Freycinetia arborea, oraz owadami[8]. StatusIUCN uznaje klarnetnika krótkodziobego za gatunek wymarły (EX, Extinct)[9]. Pod koniec XIX wieku klarnetniki krótkodziobe zamieszkiwały lasy na całej wyspie, były nawet liczniejsze od mniejszych klarnetników wąsatych (M. palmeri). Do początków XX wieku ich liczebność drastycznie spadła, w 1928 występowały już jedynie w górskich lasach powyżej 1100 m n.p.m., w Alakaʻi Wilderness Preserve. W latach 1968–1973 populację szacowano na 340 osobników. W 1981 liczebność spadła do około 20 osobników[8]. Ostatnia pewna obserwacja miała miejsce w 1985; niepotwierdzone doniesienia pojawiały się do 1991. Mimo intensywnych poszukiwań, szczególnie w latach 1995 i 1997, nie zaobserwowano już klarnetników krótkodziobych. Najprawdopodobniej głównymi przyczynami ich wymarcia były choroby roznoszone przez wprowadzone na wyspę komary oraz wycinka lasów[9].
Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
