Konrad Libicki

Konrad Libicki

Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1891 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 1980 Londyn, Wielka Brytania
Poseł RP w Estonii
Okres	od 19 kwietnia 1929 do 1 lipca 1933
Poprzednik	Kazimierz Papée (chargé d’affaires)
Następca	Jan Starzewski (chargé d’affaires)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Konrad Libicki, ps. „Bujno” (ur. 23 sierpnia 1891 w Warszawie, zm. 25 grudnia 1980 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, dyplomata, poseł polski w Estonii, dyrektor naczelny Polskiej Agencji Telegraficznej (1933–1938), dyrektor naczelny Polskiego Radia (1938–1939), współzałożyciel i wiceprezes Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.

Urodził się w rodzinie Stanisława, prawnika, i Olimpii z Hinterhoffów^[1] . W 1909 zdał egzamin maturalny w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Członek „PET”u, od 1910 członek ZMP „Zet”, od 1911 Związku Walki Czynnej. Studiował początkowo literaturę i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1913 we Francji – na Sorbonie i w École pratique des hautes études. Interesował się literaturą francuską, tłumaczył na język polski m.in. Charlesa Baudelaire’a.

Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Polski. W październiku 1914 został członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej, od stycznia 1915 kierował warszawską POW, od sierpnia 1915 do października 1916 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie powrócił do POW. Od października 1916 do sierpnia 1917 kierował Komendą POW Okręgu „E” z siedzibą w Radomiu. Zaprzyjaźniony z Józefem Piłsudskim.

15 września 1918 zawarł związek małżeński z Natalią Borszewską^[2].

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 służył w Wojsku Polskim, w Oddziale II Sztabu Generalnego. Z dniem 2 listopada 1923 został przydzielony do macierzystego 63 pp z jednoczesnym odkomenderowaniem na jedndoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie^[3]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji ministra spraw wojskowych^[4]. Z dniem 1 listopada 1924 został mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Helsingforsie^[5]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. Z dniem 31 marca 1927 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy, bez poborów^[7]. W grudniu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem w stanie nieczynnym^[8]. Z dniem 31 marca 1928 przedłużono mu stan nieczynny o kolejnych 12 miesięcy^[9]. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony do rezerwy^[10].

W 1927 został pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1 maja 1927 do 19 kwietnia 1929 kierował Wydziałem Prasowym Departamentu Politycznego MSZ. Od kwietnia 1929 do lipca 1933 był posłem RP w Estonii. W 1933 został dyrektorem naczelnym Polskiej Agencji Telegraficznej, od listopada 1935 był prezesem rady nadzorczej Polskiego Radia SA, od września 1938 dyrektorem naczelnym Polskiego Radia^[11].

Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii, w latach 1940–1942 przebywał w obozie w Rothesay. W 1944 został mianowany podpułkownikiem^[1] .

Po wojnie pozostał na emigracji. Pracował w redakcji Reutera. Był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie i jego wiceprezesem. Wspólnie z Janem Starzewskim kierował do połowy lat 80. pismem Niepodległość.

Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 163-4-19,20)^[12].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7567^[13][14]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[15][16][13]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931)^[17][18]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[14][13]
• Złoty Krzyż Zasługi^[13]
• Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1938)^[19]
• Wielka Wstęga Orderu Krzyża Orła (Estonia)^[20]
• Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)^[14].
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja)^[14][21]
• Komandor Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)^[14]
• Order Krzyża Wolności I klasy (Estonia)^[14]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 424.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Libicki Konrad [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s. 102.
• Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918–1945. Tom IV, Wyd. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Warszawa 2007.
• Konrad Libicki. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-02)].