|
Bogusław Miedziński
.jpg)   Bogusław Miedziński, pseud. Bogusław, Andrzej Świtek, Stanisław Zaleski[1]. (ur. 22 marca 1891 w Miastkowie Kościelnym, zm. 8 maja 1972 w Londynie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, żołnierz wywiadu wojskowego, polityk i dziennikarz, poseł na Sejm I, II, III i IV kadencji, minister w rządzie Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Bartla, wicemarszałek Sejmu, senator V kadencji i Marszałek Senatu II RP, wolnomularz[2], członek Prezydium Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1939 roku[3]. ŻyciorysUrodził się w rodzinie oficjalisty dworskiego. Uczęszczał do gimnazjum w Siedlcach, gdzie uzyskał maturę. W latach 1910–1912 studiował na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, a w latach 1912–1914 na Studium Rolniczym UJ. Uczestniczył w strajku szkolnym we Lwowie w 1905, należał do organizacji „Życie” i „Płomień”, od 1906 uczestniczył w akcjach Organizacji Bojowej PPS w Siedlcach, w 1907 zaś przyjęty został do PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Od 1910 należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej był jednym ze współorganizatorów i dowódców Polskiej Organizacji Wojskowej: do stycznia 1915 stał na czele okręgu siedleckiego POW, od maja do września 1915 był komendantem okręgu warszawskiego POW i członkiem Komendy Naczelnej POW. Pod koniec września 1915 przeniesiony został do służby w I Brygadzie, gdzie najpierw dowodził plutonem w VI batalionie 1 pułku piechoty Legionów, a potem był adiutantem tego batalionu. 1 kwietnia 1916 awansowany został na chorążego. Odkomenderowany do POW 6 czerwca 1916, był adiutantem Komendy Naczelnej POW, wiosną 1917 został II zastępcą adiutanta naczelnego POW w Warszawie, wkrótce potem objął KN POW nr 4, a w lecie wszedł w skład „Organizacji A”. Był pracownikiem Biura Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu[4]. Od lutego do lipca 1918 kierował KN nr 3 POW (tereny Rosji, Białorusi i Ukrainy). W październiku 1918 został referentem politycznym w Sztabie Komendy POW. Okres II RPBrał udział w tworzeniu Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie w listopadzie 1918, w grudniu został referentem politycznym w Sztabie Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach, w kwietniu 1919 szefem Sekcji Politycznej Sztabu Generalnego WP. W lipcu 1919 został szefem Departamentu II MSWojsk., a potem Oddziału II Sztabu Generalnego. W październiku 1920 został oficerem do szczególnych poruczeń w gabinecie ministra spraw wojskowych, a 1 stycznia 1922 zastępcą generalnego adiutanta Naczelnego Wodza. Był jednym z najbardziej zaufanych współpracowników Józefa Piłsudskiego, a w latach 1937–1938 Edwarda Śmigłego-Rydza. Jako szef „dwójki” i wiceminister, ppłk Bogusław Miedziński, za przyzwoleniem Piłsudskiego, podjął decyzję o wybuchu III powstania śląskiego w dniu 3 maja 1921 r.[5] 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów zawodowych piechoty. W 1932 z tym samym starszeństwem zajmował 1 lokatę. Pozostawał wówczas w stanie nieczynnym. Wszedł do Sejmu z listy PSL „Piast” w 1922, a po rozłamie przeszedł do PSL „Wyzwolenie” i jego członkiem pozostawał do stycznia 1927. W latach 1923–1926 prowadził aktywną działalność polityczną na łamach „Kuriera Porannego” oraz „Głosu Prawdy”. Od 20 stycznia 1927 do 13 kwietnia 1929 był ministrem poczt i telegrafów, z którego to stanowiska został odwołany w związku ze stwierdzonymi przez NIK defraudacjami w trakcie budowy gmachu Poczty Głównej w Gdyni. Nadużyć dokonywał protegowany przez Miedzińskiego na stanowisko dyrektora budowy, jego szkolny kolega, który już wcześniej dał się poznać jako oszust i szantażysta. Afera zastopowała polityczna karierę Miedzińskiego za życia Piłsudskiego[6]. Józef Piłsudski uznał po tej aferze, że Miedziński do polityki się nie nadaje[7]. Od 1929 do 28 listopada 1938[8] redagował dziennik „Gazeta Polska”. Właśnie Miedzińskiemu udzielił Piłsudski cyklu wywiadów w latach 1928–1930 podczas kulminacji walki politycznej obozu rządowego z Centrolewem. W 1934 przejął koncern Prasa Polska SA, który w lutym 1935 przekształcił w koncern Dom Prasy SA. Posiadał też znaczne wpływy w innych koncernach prasowych. Wszedł do Sejmu II, III i IV kadencji (1928–1938) z ramienia BBWR, był wicemarszałkiem Sejmu w latach 1935–1938, senatorem z nominacji Prezydenta RP i Marszałkiem Senatu w latach 1938–1939. Należał do współautorów deklaracji politycznej Obozu Zjednoczenia Narodowego. Zwolennik emigracji Żydów z Polski[9]. W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w kolonii Lachowszczyzna (osada Suchowszczyzna, gmina Wysokie Litewskie)[10].  Od września 1939, aż do śmierci, przebywał na emigracji, od 1941 na terenie Afryki Południowej, od 1947 w Anglii. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie (10 CDD)[11]. Życie prywatneJego żoną była Janina z domu Stein, przed 1914 działająca we lwowskiej organizacji „Promień”[12]. Ordery i odznaczenia
Publikacje
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
