Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. W okresie okupacji zamieszkał w Zagórzu, gdzie zaangażował się w działalność konspiracyjną. Żołnierz Armii Krajowej w zgrupowaniu OP-23 placówce nr X Zagórz, gdzie został d-cą drużyny ds. zwiadowczych[1].
5 sierpnia 1944 został ranny podczas ostrzeliwania kolumny niemieckich samochodów pancernych z terenu Nowego Cmentarza w Zagórzu i tylko dzięki postawie swojego kolegi Michała Czajnika nie dostał się do niewoli[2][3].
Po wycofaniu się Niemców na polecenie AK przystąpił do organizowania struktur Milicji Obywatelskiej w Zagórzu. Zagrożony aresztowaniem przez UB w marcu 1946 roku wstąpił do Samodzielnego Batalionu Operacyjnego NSZ „Zuch” mjra Antoniego Żubryda. Po rozbiciu batalionu w październiku tegoż roku ukrywał się pod przybranym nazwiskiem Mirkut. Aresztowany przez UB został skazany na pięć lat więzienia. Po wyjściu na wolność zamieszkał w Zagórzu.
Był żonaty z Karoliną (1896–1986). Oboje są pochowani we wspólnym grobowcu na Nowym Cmentarzu w Zagórzu.
Przypisy
↑Łukasz Grzywacz-Świtalski, Z walk na Podkarpaciu, Instytut Wydawniczy Pax, 1971, s. 291
↑Andrzej Brygidyn, Kryptonim "San" – Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944, SKW SAN, 1992, s. 238
↑Wspomina o tym jego dowódca por. Alojzy Bełza w swoich Wspomnieniach s. 40
Bibliografia
Alojzy Bełza, Wspomnienia, maszynopis, (nieopublikowany w całości)
Andrzej Brygidyn, Kryptonim "San" – Żołnierze sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944, SKW SAN. 1992, s. 178, 231 i 238
Leon Florek: Relacja Leona Florka. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: 2012, s. 265-281. ISBN 978-83-903080-5-0.