|
Leopold I Koburg
Leopold I Koburg (fr. Léopold Georges Christian Frédéric; nid. Leopold Joris Christiaan Frederik; niem. Leopold Georg Christian Friedrich; ur. 16 grudnia 1790 w Coburgu, zm. 10 grudnia 1865 w Laeken) – książę Saksonii-Coburga-Gothy, pierwszy król Belgów w latach 1831–1865, wolnomularz[1]. Ze względu na wpływ, jaki wywierał na inne państwa europejskie w tamtym okresie, a także swoje ogromne zdolności dyplomatyczne, nazywany jest „Nestorem Europy”[2]. Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Charlotta Augusta Hanowerska, córka króla Wielkiej Brytanii, Jerzego IV, oraz jego żony, Karoliny Brunszwickiej, a drugą żoną – Ludwika Maria Orleańska, córka króla Francuzów, Ludwika Filipa I, oraz jego żony, Marii Amelii Burbon-Sycylijskiej. Leopold I był ojcem czworga dzieci – Ludwika Filipa (1833-1834), króla Belgów, Leopolda II (1835-1909), Filipa (1837-1905) i Marii Charlotty (1840-1927). ŻyciorysRodzinaUrodził się 16 grudnia 1790 roku w Pałacu Ehrenbourg w Coburgu jako ósme dziecko Franciszka z Saksonii-Coburga-Saalfeld (1750-1806) i jego żony, Augusty Reuss-Ebersdorf (1757-1831). Jego dziadkami ze strony ojca byli Ernest Fryderyk (1724-1800) i Zofia z Brunszwiku-Wolfenbüttel (1724-1802). Otrzymał imiona Leopold Jerzy Chrystian Fryderyk (niem. Leopold Georg Christian Friedrich). Pierwsze imię, Leopold, otrzymał po ówczesnym cesarzu rzymskim, Leopoldzie II Habsburgu. Imię Chrystian nosił Chrystian Ernest, przyrodni stryj jego dziadka, Ernesta Fryderyka, ówczesnego księcia Saksonii-Coburg-Saalfeld. Imię Fryderyk było imieniem, które bardzo często nadawano dzieciom z dynastii sasko-koburskiej. Nosił je również Fryderyk Franciszek z Brunszwiku-Wolfenbüttel, brat jego babki, Zofii z Brunszwiku-Wolfenbüttel, który wyróżnił się podczas wojny siedmioletniej. Miał ośmioro rodzeństwa – Zofię (1778-1835), Antoninę (1779-1824), Julię (1781-1860), Ernesta (1784-1844), Ferdynanda (1785-1851), Wiktorię (1786-1861), Mariannę (1788-1794) i Maksymiliana (1792-1793). MłodośćJeszcze jako małe dziecko został mianowany pułkownikiem w Lejb-Gwardyjskim Pułku Izmaiłowskim[3]. Kiedy w 1806 oddziały Napoleona okupowały księstwo Sachsen-Coburg, Leopold wyjechał do Francji i tam Napoleon zaproponował mu stanowisko swojego adiutanta. Leopold odmówił i dołączył do rosyjskiej cesarskiej kawalerii. Walczył w kampaniach przeciwko Napoleonowi i wsławił się w bitwie pod Kulm. Zgodnie z ówczesną modą w 1813 roku został wolnomularzem. W 1815, w wieku 25 lat, Leopold uzyskał stopień generalski w armii Imperium Rosyjskiego.  Leopold wziął udział w kongresie wiedeńskim, gdzie kanclerz Klemens von Metternich wywarł na nim głębokie wrażenie. Latem 1814 roku przebywał w Londynie, gdzie poznał Charlottę Augustę Hanowerską, pretendentkę do brytyjskiego tronu, córkę późniejszego króla brytyjskiego, Jerzego IV. Para wzięła ślub 2 maja 1816 roku[4][5]. Małżeństwo to zakończyło się zaledwie rok później – Charlotta urodziła martwego syna, a następnego dnia zmarła. Gdyby przeżyła, zostałaby po śmierci ojca królową Wielkiej Brytanii, a Leopold – księciem małżonkiem[6]. Leopold bardzo cierpiał po stracie swojej żony, zachował jednak wpływy na brytyjskim dworze, dzięki czemu zaaranżował małżeństwo swojej młodszej siostry, Wiktorii, z księciem Kentu, Edwardem Augustem. Z tego związku narodziła się jedna córka – przyszła królowa Wiktoria. 4 października 1830 Belgia uzyskała niepodległość, a belgijski Kongres Narodowy spośród kilku kandydatur wybrał Leopolda i ofiarował mu tron nowo powstałego królestwa. 4 czerwca 1831 Leopold został oficjalnie wybrany, 26 czerwca przyjął tytuł „króla Belgów”, a 21 lipca przed wejściem do brukselskiego kościoła św. Jakuba złożył przysięgę na konstytucję (21 lipca do dnia dzisiejszego jest w Belgii świętem państwowym)[7][8][9]. Niecałe dwa tygodnie później, 2 sierpnia, Holandia zaatakowała Belgię. Walki trwały następne osiem lat, aż oba kraje podpisały pokój w Londynie, który zagwarantował Belgii niepodległość. W tym samym roku Belgia ogłosiła również wieczystą neutralność. KrólLeopold miał ogromny wpływ na politykę Wielkiej Brytanii. W 1816 ożenił się z jedyną córką księcia-regenta Jerzego, a w 1837 na tronie brytyjskim zasiadła jego siostrzenica – Wiktoria Hanowerska. Leopold jeszcze przed akcesją Wiktorii korespondował z nią regularnie i listownie doradzał jej w wielu sprawach. W 1840 zaaranżował małżeństwo Wiktorii (córki swojej siostry Wiktorii) z Albertem (synem swojego brata Ernesta). Ich najmłodszy syn zyskał imię właśnie po Leopoldzie[10]. 5 maja 1835 otwarto pierwszą linię kolejową w Europie – połączyła Brukselę z Mechelen. W 1842 Leopold podjął bezskuteczną próbę przeforsowania praw dzieci i kobiet. W 1848, kiedy we Francji zdetronizowano Ludwika Filipa I (teścia Leopolda), a przez całą Europę przetoczyła się rewolucja, ominęła ona neutralną Belgię – głównie dzięki zabiegom dyplomatycznym Leopolda. Król zmarł w wieku 74 lat i został pochowany w krypcie królewskiej w kościele Notre-Dame w Laeken. Małżeństwa i potomstwo2 maja 1816 poślubił Charlottę Augustę Hanowerską, jedyną córkę późniejszego króla, Jerzego IV, oraz jego żony, Karoliny Brunszwickiej. 5 listopada 1817 roku Charlotta urodziła martwego syna, a następnego dnia zmarła[11]. 2 lipca 1829 Leopold ożenił się z aktorką Caroline Bauer, z tej okazji mianowaną hrabiną Montgomery, kuzynką swojego doradcy – barona Christiana Friedricha von Stockmara. Była to prywatna ceremonia bez charakteru religijnego, której ważność jest kwestionowana. Małżeństwo miało zakończyć się rozwodem w 1831. Rok później, 9 sierpnia 1832, w Compiègne poślubił księżniczkę Ludwikę Marię Orleańską (najstarszą córkę Ludwika Filipa I, króla Francji). Para miała czworo dzieci:
Leopold miał również dwóch synów ze swoją kochanką Arkadią Meyer (z domu Claret): Jerzego (ur. 1849) i Artura (ur. 1852). Po jego śmierci, w 1862, obaj otrzymali tytuł: „Freiherr von Eppinghoven”, a Arcadia została „baronową von Eppinghoven” OdznaczeniaDo roku 1858[13]:
GenealogiaUwagi
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
Information related to Leopold I Koburg |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
