Lysowye, que cuspidem sagitte albam cum duabus sagittis albis in campo albo et vulpem in galea defert. Ex Polonicis militibus ortum ducens; in ea viri parum facundi.
Jan Długosz, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae
Po przetłumaczeniu:
Lisowie, którzy biały wierzchołek strzały z dwoma strzałami białymi w polu białym i lisa w hełmie noszą. Polscy rycerze, wśród których mało osób elokwentnych.
Jan Długosz, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae
Ma być strzała biała w polu czerwonem, dwa jelca na niej, tak ułożone, że się zdadzą jakby dwa krzyże, nad hełmem lis z korony niby wyskakujący, tylnych u niego nóg nie widać, ogon tylko zadarty, nogi przednie wzniesione, sam głową w lewą tarczy obrócony.
Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, T. VI
Legenda herbowa. Zowie się herb ten Lis, że się dawniejsi przodkowie samą liszką na tarczy herbowali, a gdy przyszli za znacznymi zasługami do strzały, liszkę na hełm wynieśli. Ta odmiana, powiedają, że się stała w roku 1058 za Kazimierza I króla polskiego. Gdy albowiem pod Sochaczewem nad rzeką Bzurą czy Mzurą przodek tego domu z niewielką garsztką ludzi, Jadźwingów i Litwę, tamten kraj bezpiecznie pustoszących, wkoło opasał, hasło im albo znak dał przez strzałę bystro i wysoko ogniem siarczystym wysadzoną, którą postrzegłszy ci, co w tyle zasadzeni byli, wielkim impetem na nieprzyjaciela natarli, on też z drugiej strony na czele stanąwszy, potrwożonym niespodzianą inkursyją ciężkim się stawił tak, że ich wkrótce złamał i zwycięstwo otrzymał. Za to heroiczne dzieło strzałę mu na tarczy nadano, a herb ten Bzura czy Mzura zwać od miejsca potyczki poczęto i samegoż tego zwycięskiego rycerza, które imię i na syna się jego zlało.
Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, T. VI, 125
Opis współczesny
Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:
Na tarczy w polu czerwonym rogacina dwa razy przekrzyżowana, srebrna.
Herb ten wywodzi się z dawnego znaku własnościowego – podwójnego krzyża ze strzałą, który występuje na najstarszej pieczęci komesa Stefana z Wierzbna z 1226 roku[12]
Najprawdopodobniej od apelatywu lis (łac.vulpes, vulpis), poświadczonego we wspomnianym wcześniej, łacińskim opisie herbu Jana Długosza. Opis tak dawny pozwala stwierdzić, że jeszcze za życia Długosza godło herbu uważane było za[2]:
(...) cuspidem sagitte albam cum duabus sagittis albis in campo albo et vulpem in galea defert.
Jan Długosz, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae
Wynika z niego, że zasadniczo herb stanowiła strzała przekrzyżowana dwukrotnie, natomiast umieszczenie lisa w klejnocie świadczyć mogło o wtórnym przybraniu tego znaku do już istniejącej odimiennej proklamacji. Łacińska nazwa Vulpianus, użyta przez Długosza jako jedna z łacińskich wersji nazwy domu i rodu Lisów, nie ma potwierdzenia w słownikach łacińskich jako przymiotniku tworzony od apelatywu vulpes. Została ona prawdopodobnie stworzona przez Długosza specjalnie dla celów heraldycznych, dla określenia „przynależny do rodu Lisów”[2].
O niewątpliwym związku nazwy osobowejLis z nazwą herbu informuje literatura; Mikołaj, wojewoda krakowski, określany przez źródła przydomkiem Lis i używający pieczęci ze znakiem strzały przekrzyżowanej (1263–1312), a także komes Mikołaj Lis, sędzia sandomierski (1295–1312)[2].
Legenda herbowa
W roku 1058 Kazimierz Odnowiciel w pościgu za pustoszącymi kraj Litwinami i Jadźwingami doszedł pod Sochaczew. Wysłany na zwiad z garstką żołnierzy rycerz z rodu Lisów natrafił nad rzeką na silny oddział nieprzyjaciół. Nie mogąc atakować, przemyślnie wystrzelił wysoko zapaloną strzałę, wzywając posiłki. Pomoc wkrótce nadeszła i wziętych w dwa ognie nieprzyjaciół pokonano bez trudu. Wdzięczny Kazimierz Odnowiciel nadał dzielnemu rycerzowi herb ze strzałą w tarczy, jego dawny znak – lis – został umieszczony w klejnocie[potrzebny przypis].
Zapis legendy: Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, T. VI, 125
Lista herbownych w artykule sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.
Pełna lista herbownych nie jest dziś możliwa do odtworzenia, także ze względu na zniszczenie i zaginięcie wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (m.in. w czasie powstania warszawskiego w 1944 spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego w Warszawie, gdzie przechowywana była większość dokumentów staropolskich)[13]. Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego,Tadeusza Gajla[14] (443 nazwiska[15]). Występowanie na liście nazwiska nie musi oznaczać, że konkretna rodzina pieczętowała się herbem Lis. Często te same nazwiska są własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę. Jest to jednakże dotychczas najpełniejsza lista herbownych, uzupełniana ciągle przez autora przy kolejnych wydaniach Herbarza. Tadeusz Gajl wymienia następujące nazwiska uprawnionych do używania herbu Lis[15]:
