Nosi habit z białą chustką[3]. Ślubowała celibat[3] oraz trzy rady ewangeliczne (czystość, ubóstwo i posłuszeństwo)[4], które są też przedmiotem ślubów w zakonach i zgromadzeniach zakonnych. Wyraźnie jednak zaprzecza, że jest mniszką albo siostrą w zgromadzeniu zakonnym[4]. Z powodu złożonych ślubów oraz uzusu nazywana jest siostrą[4][5][6], rzadziej (niepoprawnie) siostrą zakonną lub zakonnicą[5][6][1][3] (zob. status w Kościele katolickim).
Życiorys
W dzieciństwie rodzice nie dbali o jej wychowanie religijne. Po szkole średniej rozpoczęła studia biologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po ich zakończeniu zwróciła uwagę na katolicyzm. Początkowo myślała o wstąpieniu do zakonu benedyktynek. Wstąpiła do zakonu małych sióstr Jezusa, gdzie złożyła roczne śluby zakonne. Po roku śluby zakonne wygasły i Małgorzata Chmielewska opuściła zakon[7]. Pracowała jako katechetka z niewidomymi dziećmi w Laskach i w duszpasterstwie niewidomych u ks. Stanisława Hoinki przy ul. Piwnej w Warszawie. Organizowała także pomoc dla kobiet z więzienia przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.
W 1990 w Bulowicach koło Kęt wstąpiła do Wspólnoty Chleb Życia. Prowadziła domy dla bezdomnych, chorych, samotnych matek oraz noclegownie dla kobiet i mężczyzn. Po rozwiązaniu wspólnoty w 2015 została prezesem fundacji „Domy Wspólnoty Chleb Życia”, kontynuując swoją działalność społecznikowską, organizacyjnie podporządkowaną Kościołowi katolickiemu[8]. W swoich działaniach i artykułach podkreśla znaczenie ekonomii społecznej. Z troską wyraża się o osobach z marginesu. Osoby wykluczone próbuje przywrócić do społeczności poprzez stworzenie dla nich miejsc pracy. Powołała specjalne manufaktury, w których pracują osoby bezdomne i chore. Członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Innowatorów Społecznych Ashoka[9].
Status w Kościele katolickim
Chmielewska opisuje siebie jako „siostrę we Wspólnocie Chleb Życia” oraz że czuje się „osobą świecką, która w sposób szczególny poświęciła się Panu Bogu poprzez śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa”[3]. Zasadność stosowania określenia „siostra” względem swojej osoby motywuje nie swoją czasową obecnością w zgromadzeniu Małych Sióstr Jezusa[4] (opuściła zgromadzenie po ustaniu ślubów czasowych), ale tym, że „«siostra» nie jest w Kościele terminem oficjalnym, zarezerwowanym dla pewnej grupy ludzi” oraz że „to termin zwyczajowy, odnoszący się do kobiet, które złożyły 3 śluby”[4][b].
W 1998 złożyła śluby wieczyste na ręce założyciela Wspólnoty Chleb Życia we Francji w obecności biskupa diecezji Bayeux-Lisieux[10][11][12], która jednak nie była zakonem ani zgromadzeniem zakonnym (których członkiniami są odpowiednio mniszki i siostry zakonne), a więc nie wymagała od swych członków złożenia ślubów zakonnych. Sama wspólnota we Francji została uznana kanonicznie w 1984, po czym rozwiązana w 2015 przez biskupa diecezji Bayeux-Lisieux)[13][14]. Chmielewska uznaje, że wspomniane śluby nie przestały obowiązywać mimo rozwiązania oryginalnej wspólnoty (od 2010 Wspólnota w Polsce działa jako prywatne stowarzyszenie wiernych[15][16]). Do marca 2021 Małgorzata Chmielewska to jedyna Polka, która złożyła tego rodzaju śluby w tej wspólnocie[3].
Publikacje
Wszystko, co uczyniliście… Rozmawia Michał Okoński. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1999.
Nie ma rzeczy niemożliwych. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2000. Brak numerów stron w książce
Wezwanie. Kraków: Wydawnictwo Fides, 2001. Brak numerów stron w książce
Cerowanie świata. W drodze, 2015.
Sposób na (cholernie) szczęśliwe życie. Rozmawiają Błażej Strzelczyk i Piotr Żyłka. WAM, 2016. Brak numerów stron w książce
↑Chmielewska powołuje się na obecne w prawie kanonicznym odróżnianie przyrzeczeń (łac.promissio) od ślubów (łac.votum). W kontekście swojego statusu konsekwentnie używa terminu „śluby” mając na myśli zapewne uroczyste śluby wieczyste.
Wszystko co uczyniliście… z siostrą Małgorzatą Chmielewską rozmawia Michał Okoński, Kraków: Znak, 1998, ISBN 83-7006-960-6. Brak numerów stron w książce
Stanisław Zasada, Generał w habicie, Kraków: Znak, 2010, ISBN 978-83-240-1418-7. Brak numerów stron w książce
