Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, ale samce są nieco większe i cięższe od samic[7]. Grzbiet i wierzch skrzydeł popielate, końcówki czarne z białymi plamami. Reszta ciała biała. Dziób żółty z czarną obwódką w pobliżu końca. Nogi żółte. Osobniki młodociane w pierwszym roku życia brązowe z ciemnym deseniem, o bardzo ciemnych końcach skrzydeł i ogona. W drugim roku życia upodabniają się do dorosłych, lecz koniec ogona nadal pozostaje ciemny.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 40–55 cm rozpiętość skrzydeł ok. 120–130 cm masa ciała ok. 300–700 g
Ekologia i zachowanie
Biotop
Głównie wody śródlądowe, ale również wybrzeża morskie. Lubi piaszczyste wybrzeża o rzadkiej roślinności, lecz spotykana również na wybrzeżach kamienistych. Częsty gość portów.
Gniazdo
Z reguły na ziemi, lecz obserwowano również gniazda na drzewach (miało to miejsce nad jeziorami). Zazwyczaj monogamiczne, lecz w gęstych koloniach zdarza się, że trójka ptaków (samiec i dwie samice) wspólnie budują gniazdo, w którym jaja składają obie samice kryte przez tego samego samca. Wówczas cała trójka opiekuje się lęgiem.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju–sierpniu 2–4 (zwykle 3) cętkowane, bladoniebieskie, zielonkawe lub brązowe jaja.
Wysiadywanie, pisklęta
Jaja wysiadywane są przez okres 20–31 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta zdobywają zdolność do lotu w wieku 5 tygodni.
Pożywienie
Wszystkożerna. Głównie kręgowce lądowe i wodne (ryby, gryzonie, pisklęta i jaja ptaków); także owady czy materia roślinna, np. owoce. W miastach również odpadki, a na wodach odpadki wyrzucane ze statków[7].
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę delawarską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Całkowitą liczebność populacji szacowano w 2018 roku na 2 550 000 osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[3].