|
Michał Jach
Michał Jach (ur. 23 września 1951 w Łomży) – major ludowego Wojska Polskiego w stanie spoczynku, polski polityk, ekonomista, poseł na Sejm V, VII, VIII i IX kadencji. ŻyciorysMłodość i wykształcenieSyn Jana, który w Brygadzie Świętokrzyskiej NSZ był wzywany na akcje jako podwód, a w kolejnych latach otrzymał w Łomży nakaz pracy. Mama Helena była sanitariuszką w Okręgu Kieleckim AK „Jodła”, obwód Jędrzejów. Powrócił wraz z rodziną w rodzinne strony w kieleckie, a w 1955 zamieszkał w Kielcach. Ukończył w 1965 Szkołę Podstawową nr 1 im. Stanisława Staszica przy ul. Leśnej 1, a potem przy ul. Sienkiewicza 8 w Kielcach[1][2]. W latach 1965–1969 kontynuował naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego w Kielcach przy ulicy Ściegiennego 15[1][2]. Przebieg służby1 sierpnia 1969 rozpoczął studia w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie na Wydziale Elektroniki, na kierunku radiolokacja z komendantem wydziału elektroniki płk prof. Kazimierzem Dzięciołowskim[1]. 7 września 1969 jako podchorąży złożył przysięgę wojskową, w której uczestniczył komendant WAT gen. bryg. Sylwester Kaliski[3][1]. 24 września 1972 był promowany na pierwszy stopień oficerski podporucznika Sił Zbrojnych PRL przez I zastępcę Głównego Inspektora Szkolenia – Szefa Inspektoratu Szkolenia Ministerstwa Obrony Narodowej gen. dyw. Józefa Stebelskiego[4]. Od 1972, już jako oficer słuchacz, dalej studiował na WAT, które jako studia wyższe ukończył w 1973[1][3]. W 1973 został skierowany do Budowa, gdzie na stanowisku dowódcy plutonu pełnił służbę w 68 pułku czołgów[1]. W latach 1975–1981 był dowódcą plutonu, potem dowódcą kompanii remontowej w 49 pułku zmechanizowanym w Wałczu[1]. Wiosną 1981 otrzymał przydział służbowy do sztabu 20 Warszawskiej Dywizji Pancernej w Szczecinku, obejmując funkcję oficera w służbie uzbrojenia i elektroniki. Dowódcą dywizji był wówczas płk dypl. Władysław Saczonek[5]. Od 13 grudnia 1981 wykonywał zadania wynikające z zarządzeń stanu wojennego postawionych dla sztabu 20 DPanc[a][1][2]. W 1984 ze Szczecinka został skierowany do Piły, gdzie przyjął stanowisko szefa służby uzbrojenia i elektroniki w Wyższej Oficerskiej Szkole Samochodowej sprawując obowiązki przez okres 6 miesięcy[1]. W 1985 został skierowany do 15 Polowej Technicznej Bazy Rakietowej (JW 1154) w Bielkowie koło Stargardu Szczecińskiego, gdzie był szefem uzbrojenia i elektroniki. W 1987 w stopniu kapitana ukończył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów w Centrum Doskonalenia Oficerów im. gen Stanisława Popławskiego w Rembertowie tzw. „Akademię Polową” na kierunku dowódców batalionów. 11 października 1988 został mianowany do stopnia majora[1][2]. W 1992 po rozformowaniu 15 Polowej Technicznej Bazy Rakietowej został skierowany służbowo do Łodzi, gdzie w Centrum Doskonalenia Kadr Administracji Wojskowej objął funkcję szefa służby uzbrojenia i elektroniki-wykładowca, będąc nim do 30 września 1994, po czym przeszedł w stopniu majora w stan spoczynku. W czasie swojej służby był członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej oraz słuchaczem Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu[6][3]. W 1994 w wieku 43 lat w stopniu majora zakończył zawodową służbę wojskową mając 25 lat służby w Wojsku Polskim[3][2]. Wyróżniany i odznaczany[1][2][7][8]. AwanseOrdery, odznaczenia i wyróżnieniaW 25 letniej służbie wojskowej był odznaczany i wyróżniany[1][2]:
Garnizony w przebiegu służbyW 25 letniej służbie wojskowej był w następujących garnizonach[1][4][2]:
Działalność (1994–2023)Działalność zawodowaPo odejściu z wojska zajmował stanowiska menedżerskie w prywatnych spółkach. W 1994 ukończył magisterskie studia ekonomiczne na Uniwersytecie Szczecińskim (magisterium – indywidualny tok studiów w czasie o rok krótszy), a w 1997 studia podyplomowe na Warszawskiej Szkole Zarządzania – Szkole Wyższej na kierunku zarządzanie przedsiębiorstwem. W 2000 został absolwentem studiów podyplomowych typu MBA prowadzonych przez Uniwersytet Szczeciński i Manchester Metropolitan University[9][10]. Michał Jach       Działalność polityczna W latach 1996–1998 należał do Ruchu Odbudowy Polski[11]. W 2001 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości[11]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 startował z listy tej partii, nie uzyskując mandatu[12]. W 2005 z ramienia PiS uzyskał mandat posła w okręgu szczecińskim liczbą 5724 głosów[13][14][15][16]. W Sejmie V kadencji był w składzie Komisji Obrony Narodowej[17]. W wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję, następnie radny i wiceprzewodniczący komisji rewizyjnej Sejmiku Wojewódzkiego[18][19]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 po raz drugi bezskutecznie ubiegał się o mandat europosła w okręgu gorzowskim, uzyskując 2165 głosów. W 2010 został wybrany do sejmiku zachodniopomorskiego. Został dyrektorem ds. ekonomicznych i członkiem zarządu Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Stargardzie Szczecińskim[20][21][22][19][23]. W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z 3. miejsca na liście komitetu wyborczego Prawa i Sprawiedliwości w okręgu wyborczym nr 41 w Szczecinie i uzyskał mandat poselski. Oddano na niego 4383 głosy. Sprawował funkcję przewodniczącego Parlamentarnego Zespołu ds. Wojska Polskiego[7] oraz był wiceprzewodniczącym Zachodniopomorskiego Zespołu Parlamentarnego[24][19]. W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 6183 głosy. W Sejmie VIII kadencji objął funkcję przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 po raz kolejny bezskutecznie ubiegał się o mandat posła do Parlamentu Europejskiego[25][26]. Kieruje PiS-em w Stargardzie, jest wiceprzewodniczącym Zarządu Okręgu PiS w województwie zachodniopomorskim[27]. W wyborach w 2019 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 11 881 głosów[28]. W Sejmie IX kadencji ponownie objął funkcję przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej[29]. Od 2015 przewodniczył, jako przewodniczący Komisji Obrony Narodowej, debatom w tematach obrony państwa, działalności sił zbrojnych, systemu oraz funkcjonowania obrony terytorialnej kraju i obrony cywilnej, wykonywania obowiązków w dziedzinie umacniania obronności przez organy państwowe i przedsiębiorstwa państwowe, organizacje spółdzielcze i społeczne oraz przez obywateli, spraw przemysłu obronnego[30]. Od 2016 przewodniczył debatom Podkomisji ds. Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego pod Smoleńskiem (podkomisja Antoniego Macierewicza o katastrofie smoleńskiej)[31][32]. 13 września 2022 po wyemitowaniu reportażu „Siła kłamstwa” przekonywał w mediach, że nikt w kierownictwie PiS nie ma wątpliwości co do tez stawianych w raporcie Antoniego Macierewicza i żaden reportaż TVN tego nie zmieni. W samolocie były co najmniej dwa wybuchy, nie jest to kwestia interpretacji a kwestia fizyki[33]. W marcu 2018 przewodniczył debacie nad projektem tzw. ustawy degradacyjnej, broniąc jej wskazywał, że ustawa jest zgodna z konstytucją, że nie ma zagrożenia a ustawa jest przywróceniem godności „żołnierzom wyklętym i ich rodzinom”[34]. 30 marca ustawa degradacyjna została zawetowana[d]. Od czerwca 2018 członek Komisji do Spraw Służb Specjalnych, w styczniu 2023 nie miał dostępu do informacji ściśle tajnych i NATO-wskich. 8 lutego 2023 w Twoim Radiu w audycji Rozmowa dnia wskazał, że już taki dostęp został mu przyznany przez ABW[6][3][36][37]. W wyborach w 2023 nie uzyskał poselskiej reelekcji[38]. OdznaczeniaW 2016 otrzymał Medal Rodła Związku Polaków w Niemczech oraz odznaczony Medalem „Pro Memoria”[39][1][2]. Działalność społecznaPełnił społecznie funkcję prezesa chóru Cantore Gospel[2] i pomagał w organizacji corocznego festiwalu Stargard Gospel Days. W swoim biurze poselskim zorganizował bezpłatne porady prawne. Aktywnie uczestniczy w lokalnych uroczystościach państwowych, spotkaniach w szkołach, z samorządowcami, z kombatantami, z żołnierzami i organizacjami WP, ze środowiskiem sportowym, ze słuchaczami Twojego radia z siedzibą w Stargardzie, konferencjach prasowych oraz dyżurach poselskich[40]. Życie prywatneŻonaty po raz drugi[41], ma córkę i syna oraz troje wnucząt[1]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
