|
Mieczysław Wallis
  Mieczysław Wallis, pierwotnie Mieczysław Walfisz, później Wallis-Walfisz (ur. 16 czerwca 1895 w Warszawie, zm. 25 października 1975 tamże) – polski filozof, historyk sztuki i krytyk sztuki. ŻyciorysNa Uniwersytecie w Heidelbergu oraz Warszawskim odbył studia z zakresu filozofii oraz historii sztuki, w 1921 z tej pierwszej dziedziny doktoryzował się. W 1919 podjął pracę w gazecie Robotnik jako dziennikarz - krytyk sztuki. Pisał tam do 1934, gdy przeniósł się do Wiadomości Literackich na analogiczne stanowisko, publikując tam do wojny. W 1936 został nauczycielem w Instytucie Sztuki Teatralnej, wykładając tam do roku następnego estetykę[1]. W czasie II wojny światowej uczestniczył w obronie Warszawy[2], po czym był jeńcem oflagu XI A i Oflagu IIC Woldenberg (dzisiejszy Dobiegniew, woj. lubuskie). Prowadził tam wykłady dla więźniów. Od 1945 był profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, najpierw, do 1951 jako estetyk, a później, do 1965 jako historyk sztuki[3]. Kierował tam Katedrą Historii Sztuki UŁ[4]. W latach 1955–1956 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Był też profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Podczas swojego pobytu w Łodzi w latach 40. mieszkał w domu czynszowym przy ul. Narutowicza 107, gdzie mieszkali również inni pracownicy naukowi Uniwersytetu Łódzkiego, m.in.: Kazimierz Secomski, Jan Chodorowski, Bogdan Wróblewski czy Franciszek Sadowski[5]. Był autorem licznych publikacji z zakresu filozofii, estetyki, sztuki i krytyki artystycznej. Współpracował z redakcją Allgemeines Lexikon der bildenden Künstler (Thiemego i Beckera). Po śmierci został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A38-5-3)[6]. Wybrane publikacje
Przypisy
Bibliografia
Kontrola autorytatywna (osoba): |
