Miejska Góra (Beskid Niski)

Miejska Góra (643 m n.p.m.) – szczyt w północno-zachodniej części Beskidu Niskiego.

Wznosi się w zwartym i dobrze wyróżniającym się masywie, tworzonym jeszcze przez Suchy Wierch (652 m n.p.m.) i Łysą Górę (636 m n.p.m.), a stanowiącym północno-zachodnie zakończenie Pasma Magurskiego. Jest najbardziej na północny wschód wysuniętym szczytem tego masywu, a odchodzące od niego na północ niskie ramię schodzi w widły Ropy i Bielanki.

Miejska Góra ma formę kształtnej kopy o stromych zboczach, zwłaszcza wschodnich (opadających ku dolinie Bielanki) i północnych, oraz o nieco spłaszczonej wierzchowinie. Stoki bardzo słabo rozczłonkowane, jedynie południowe rozcięte w dolnych partiach dolinkami kilku małych potoczków. W kierunku południowo-zachodnim przez wyraźne siodło (ok. 565 m n.p.m.) łączy się z centralnym i najwyższym szczytem masywu – Suchym Wierchem. Cała góra jest zalesiona: porastają ją lasy bukowe i jodłowo-bukowe ze znacznym udziałem jaworów, aktualnie (początki XXI w.) intensywnie wykorzystywane gospodarczo. Na szczycie jeszcze w końcu lat 70. XX w. stała wieża obserwacyjna.

Większość stoków góry należy katastralnie do Szymbarku, który od końca XV w. do początków XVII w. posiadał prawa miejskie – stąd poszła w tych czasach i nazwa góry.

Przez szczyt przebiega żółto znakowany szlak turystyczny z Gorlic do Ropy.

• Beskid Niski. Mapa turystyczna 1:50 000, wyd. Compass, Kraków 2004, ISBN 83-89165-54-6;
• Krukar Wojciech, Kryciński Stanisław, Luboński Paweł, Olszański Tadeusz A. i in.: Beskid Niski. Przewodnik, wyd. II poprawione i aktualizowane, Oficyna Wydawnicza "Rewasz", Pruszków 2002, ISBN 83-85557-98-9;
• Krygowski Władysław: Beskid Niski, Pogórze Ciężkowickie (część wschodnia) i Pogórze Strzyżowsko-Dynowskie (część zachodnia), wyd. II poprawione i uzupełnione, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1977.