Mit fallocentryczny – mit, którego głównym tematem jest penis należący do boga lub bohatera i jego nadprzyrodzone właściwości.

Mity fallocentryczne były niezwykle częste w kulturach przedchrześcijańskich, m.in. w kręgu kultur semickich i śródziemnomorskich. Zwykle poprzez boskiego penisa i pochodzące z niego nasienie stwarzany lub formowany był świat. Sumeryjski bóg Enki, według poematu z trzeciego tysiąclecia, swoim nasieniem napełnił dwie wielkie rzeki Mezopotamii – Tygrys i Eufrat, zapewniając urodzaj. W sąsiednim Egipcie Atum miał stworzyć cały świat poprzez masturbację. W papirusie Bremner-Rhind przypisano mu następujące słowa: Postępowałem z moją pięścią jak mąż (...) kopulowałem ze swą ręką^[1].

Wokół świętego penisa osnuty został także sztandarowy mit starożytnego Egiptu – opowieść o Izydzie i Ozyrysie. Sam Ozyrys w Księdze umarłych stwierdza: "Ja jestem Ozyrysem (...) sztywnym penisem".

Cechy fallocentryczne ma także biblijna opowieść o przymierzu z narodem wybranym, które zostało przypieczętowane obrzezaniem, tym samym symbolem związku między Izraelitami a ich Bogiem stał się penis.

Motywy fallocentryczne nie są także obce hinduizmowi. Penis Śiwy jest motywem wielkiej liczby świętych dzieł. Pewien fallocentryzm pojawia się także w buddyzmie. Budda rzekomo miał chowający się członek, przypominający członek konia.

• Fallicyzm

• David. M. Friedman, Pan niepokorny. Kulturowa historia penisa, Warszawa 2003, s. 15-25.