Monika Witkowska (ur. 1966 w Warszawie) – podróżniczka, himalaistka, żeglarka, pisarka, dziennikarka i przewodniczka wypraw trekkingowych. Członkini Kapituły Konkursu Kolosy[1].
Monika Witkowska (Obóz 1 na Broad Peak)
Życiorys
Od urodzenia mieszka w Warszawie. Ukończyła studia na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. Swoje życie poświęciła podróżom – odwiedziła ok. 180 krajów[2] na wszystkich kontynentach, przy czym większość wypraw to samodzielne wyjazdy „plecakowe”. Pasję podróżowania łączy z aktywnością górską, żeglarską, jeździ na nartach, nurkuje, zajmowała się też sportami powietrznymi (skoki spadochronowe, motolotnie, paralotnie). O swoich podróżach pisze książki, przewodniki i artykuły do wielu znanych tytułów; opowiada o nich również podczas prelekcji i wykładów motywacyjnych. Jako pilot i przewodnik prowadzi wyjazdy po całym świecie, w tym trekkingi w Himalajach, Karakorum i na Kilimandżaro.
Zdobywczyni czterech ośmiotysięczników, Korony Ziemi i wielu innych szczytów. Druga po Wandzie Rutkiewicz Polka, która zdobyła K2 - najtrudniejszy z ośmiotysięczników. Jako himalaistka zdobyła szczyty dwóch najwyższych gór Ziemi, Mt. Everestu i K2. Jako żeglarka opłynęła przylądekHorn i przepłynęła arktyczną trasą płn.-zach. z Grenlandii do Alaski. Jako pierwsza osoba opłynęła również arktyczną Czukotkę. W lutym 2024 roku razem z Joanną Mostowską, jako pierwsze osoby przeszły w zimie trawers Deosai, drugiego najwyższego płaskowyżu na Ziemi[3].
2021 – wyprawa na Broad Peak (atak szczytowy przerwany z powodu wypadku)[7]
2022 – zdobycie K2 (8611 m) 22 lipca 2022[8][9][10]
W 2015 r. jako 8 Polka zakończyła zdobywanie Korony Ziemi[11] dokonując tego w wersji rozszerzonej (nie 7, a 9 szczytów, czyli: Everest, Denali, Kilimandżaro, Mount Vinson, Elbrus, Piramida Carstensza, Mont Blanc, Aconcagua i Góra Kościuszki).
W 2022 roku jako druga Polka w historii (po Wandzie Rutkiewicz) zdobyła K2.
Zdobyła także wiele innych gór, m.in. Matterhorn, Kazbek, Ama Dablam, Chimborazo i inne szczyty sześciotysięczne.
Od roku 1989 jest przewodnikiem w SKPB Warszawa (Studenckie Koło Przewodników Beskidzkich). Od 2009 roku jest członkiem klubu wysokogórskiego KW Warszawa[12].
Dokonania żeglarskie
Monika Witkowska u steru podczas rejsu na Grenlandię
Pierwsze patenty żeglarskie zdobywała w Harcerskim Ośrodku Wodnym w Warszawie.
Później zaczęła żeglować po morzu, działając w Studenckim Klubie Żeglarskim Politechniki Warszawskiej.
Do najbardziej znaczących rejsów, w których brała udział należą:
w 1989/90 roku 7-miesięczny rejs przez Pacyfik, Kanał Panamski i Atlantyk na żaglowcu „Zawisza Czarny” (rejs nagrodzony jako Rejs Roku 1989)
w 2003 roku, 2-miesięczny rejs na s/y „Stary” (13,49 m) na trasie Valparaiso – Przylądek Horn – Polska Stacja Antarktyczna na wyspie Króla Jerzego – Falklandy/Malwiny (rejs uznany Rejsem Roku)
w 2010 roku – 3 miesięczny rejs na jachcie „Solanus” (14,5 m) przez Przejście Północno-Zachodnie (od Grenlandii na Alaskę) – rejs nagrodzony II nagrodą Rejs Roku i Kolosem w kategorii Żeglarstwo[13]
w 2011 roku – 3 miesięczny rejs na s/y „Anna” (dł. 10,5 m) od Inuvik w północnej Kanadzie, dookoła Czukotki i przez Morze Beringa na Alaskę – rejs nagrodzony wyróżnieniem w konkursie „Kolosy”[14] i nominacją do nagrody Travelerów National Geographic[15]
w 2016 roku – miesięczny rejs na s/y „Phoenix” (9,5 m) dookoła Przylądka Horn[16]
Praca w mediach
Pierwsze kroki dziennikarskie, w roku 1990 stawiała współpracując z redakcjami „Żagli” oraz „Życia Warszawy”. W latach 1996–2003 kierowała dodatkiem „Turystyka” w „Gazecie Wyborczej”, a następnie została dziennikarskim freelancerem, współpracując z dziennikami i periodykami takimi jak (niektóre z tytułów już nie istnieją): „Podróże”, „Voyage”, „National Geographic Traveler”, „Poznaj Świat”, „Kaleidoscope”, „Kontynenty”, „Obieżyświat”, „Extremium”, „Jachting”, „Magazyn Góry”, „N.P.M.”, „SKI Magazyn”, „Viva”, „Twój Styl”, „Wysokie Obcasy”, dodatki turystyczne „Rzeczpospolitej”, „Dziennika” i „Pulsu Biznesu”.
Książki
Festiwal Literacki, Zakopane 2019
Za swoją twórczość literacką była nagradzana m.in. Nagrodą im. L. Teligi (nagroda za książki żeglarskie)[17] oraz kilkukrotnie – Nagrodą Magellana (nagroda za książki podróżnicze)[18].
Do samodzielnie napisanych książek reportażowych Witkowskiej należą:
K2.Ostatnia Szansa, 2023, wyd. Monika Witkowska, Adam Rowicki
PiotrP.TomzaPiotrP., Pokolenie Kolosów, wyd. elektroniczne, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2014, ISBN 978-83-280-0893-9.
Monika Witkowska: O mnie: Monika Witkowska. [w:] Korona Ziemi [on-line]. koronaziemi.pl. [dostęp 2016-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
MonikaM.WitkowskaMonikaM., Kim jestem? Sama o sobie, [w:] Monika Witkowska [online], monikawitkowska.pl, 2015 [dostęp 2015-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-23].
MonikaM.WitkowskaMonikaM., Góry z duszą: Kilimandżaro, Mont Blanc, Ararat, Rysy, Aconcagua, Großglockner, Kala Pattar, Lobuche East, National Geographic, Warszawa: Burda NG Polska, 2015, ISBN 978-83-7596-610-7.
Witkowska M., Lhotse. Lodowa siostra Everestu, wyd. Bezdroża, 2020,ISBN 978-83-283-6857-6
