|
Okręty podwodne typu Amphitrite
Okręty podwodne typu Amphitrite – francuskie oceaniczne okręty podwodne z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego. W latach 1911–1918 w stoczniach Arsenal de Rochefort, Arsenal de Toulon i Arsenal de Cherbourg zbudowano osiem okrętów tego typu. Jednostki weszły w skład Marine nationale w latach 1915–1918, służąc na Morzu Śródziemnym i Adriatyku. Podczas wojny utracono jedną jednostkę („Ariane”), a pozostałe zostały skreślone z listy floty w latach 1925-1935. Projekt i budowaOkręty podwodne typu Amphitrite zamówione zostały na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1909 roku[1][2]. Jednostki zaprojektował inż. Julien Hutter, ulepszając swój projekt okrętów typu Clorinde[3]. Spośród ośmiu okrętów typu Amphitrite dwa zbudowane zostało w Arsenale w Rochefort, cztery w Arsenale w Tulonie i dwa w Arsenale w Cherbourgu[1][2]. Stępki okrętów położono w latach 1911–1912[4], zostały zwodowane w latach 1914–1916[1][2], a do służby przyjęto je w latach 1915–1918[4]. Dwie jednostki („Astrée” i „Amarante”) przebudowano w Hawrze na podwodne stawiacze min[1][3]. Nazwy nawiązywały do mitologicznych postaci[5]. Okręty otrzymały numery burtowe Q94-Q101[1].
Dane taktyczno–techniczne Okręty podwodne typu Amphitrite były średniej wielkości oceanicznymi okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej[4]. Długość całkowita wynosiła 53,9 metra, szerokość 5,4 metra i zanurzenie 3,3 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 414 ton, a w zanurzeniu 609 ton (wyporność podwodnych stawiaczy min „Astrée” i „Amarante” wynosiła 440 ton na powierzchni i 610 ton w zanurzeniu)[1][2][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne MAN (wyprodukowane na licencji we francuskich firmach Chaléessière, Loire, Indret i Schneider) o łącznej mocy 800 koni mechanicznych (KM)[1][3][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Nancy o łącznej mocy 700 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[1][3][c]. Zasięg wynosił 1300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2]. Okręty były wyposażone w osiem zewnętrznych wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie na dziobie jednostki oraz sześć systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped[1][6]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 47 mm M1902 L/50, wymienione przed końcem wojny na działo kal. 75 mm M1897 L/35[3][4]. Załoga pojedynczego okrętu składała się z 29 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][5]. SłużbaOkręty typu Amphitrite służyły podczas wojny na Morzu Śródziemnym i Adriatyku[3]. „Ariane” została zatopiona 19 czerwca 1917 roku, storpedowana nieopodal Bizerty przez niemiecki okręt podwodny SM UC-22 (śmierć poniosło 21 członków załogi)[5][7]. Pozostałe jednostki przetrwały wojnę i zostały skreślone z listy floty w latach 1925-1935[1][2]. UwagiPrzypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
