|
Rzeczpospolita Polska (miesięcznik)
Rzeczpospolita Polska – miesięcznik, oficjalny organ prasowy Delegatury Rządu na Kraj[1][2], wydawany od 15 marca 1941 do lipca 1945 roku do chwili rozwiązania Rady Jedności Narodowej i Delegatury[1]. Nakład pisma wynosił od 3500 do 16 tysięcy egzemplarzy[1]. W tym czasie ukazało się 80 numerów „Rzeczpospolitej”[2]. Lewandowska określiła ten miesięcznik jako „pismo instrukcyjne i źródło informacji” dla organizacji i innych redakcji pism podziemnych Państwa Podziemnego[2]. Pierwszy numer, wydany z datą 15 marca 1941 roku, liczył dwanaście stron, i przedstawiał następujące artykuły: Niepodległa Rzeczpospolita Polska istnieje i walczy, Wiara w zwycięstwo, Treuga Dei w Polsce, Cynizm, prowokacja i zbrodnia oraz stałe rubryki: „Sprawy polskie na obczyźnie”, „Kronika zagraniczna” i „Na ziemiach Rzeczypospolitej”[1]. Redaktorem głównym był Stanisław Kauzik, następnie Franciszek Głowiński („Tadeusz Bronicz”, „Czołowski”) aresztowany 2 lutego 1944 roku, a po nim Teofil Syga („Cedro”, „Grudzień”)[1]. W skład redakcji wchodzili: Tadeusz Kolski, Witold Żarski, Stefan Krzywoszewski, Marian Grzegorczyk, Zbigniew Kunicki oraz Jan Mosiński[2]. Współredagowali je także: Witold Giełżyński, Marian Grzegorczyk, Tadeusz Kobylański, Kazimierz Koźniewski, Stefan Krzywoszewski i Zbigniew Kunicki[3]. Z pismem współpracowali często autorzy tacy jak: Andrzej Tretiak, Wacław Borowy, Zygmunt Wojciechowski[1][2]. Po upadku powstania warszawskiego „Rzeczpospolita Polska” wydawana była w Krakowie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
|
