|
Sercanie
Sercanie, Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego, tzw. sercanie czarni (Congregatio Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, w skrócie SCI lub SCJ) – katolicki klerycki instytut zakonny na prawie papieskim, założony w 1878 roku w Saint Quentin (Francja) przez Sługę Bożego ks. Leona Jan Dehona[1]. Cele i zadaniaCelem działalności Zgromadzenia jest misja w Kościele, wyrastająca z duchowości, czyli modlitwy i kontemplacji Serca Jezusowego. Należy do niej adoracja eucharystyczna jako służba dla Kościoła oraz posługa dla potrzebujących. Ojciec Dehon położył również duży nacisk na posługę formacyjną dla kapłanów i zakonników. Charyzmat o. Dehona miał podwójny wymiar: mistyczny i społeczny. Mistyczny wyraża się głębokim nabożeństwem do Serca Jezusowego, z podkreśleniem potrzeby wynagrodzenia za grzechy oziębłości, obojętności i niewdzięczności wielu ludzi: świeckich i duchownych. Wynagrodzenie winno dokonywać się przez głęboką miłość do Serca Jezusa, zjednoczenie w jego postawie ofiary i życie nią każdego dnia. Drugi kierunek – społeczny – to praca nad budowaniem królestwa Bożego Serca wśród robotników, poszkodowanych, cierpiących i potrzebujących duchowego wsparcia. Specjalnym polem pracy jest Ruch Młodzieży Sercańskiej i Sercańska Wspólnota Świeckich, które służą rozwijaniu ducha modlitwy oraz docenianiu praktyk duchowych właściwych czcicielom Bożego Serca: pobożne przeżywanie pierwszych piątków miesiąca, odprawianie godziny świętej, adoracja Najświętszego Sakramentu. Za swoje szczególne zadanie sercanie uważają rozszerzanie i pogłębianie wśród wiernych kultu Bożego Serca. Dzieje się to na płaszczyźnie duchowej, zakonnej oraz przez wskazane wyżej liczne dzieła apostolskie. Głoszenie nieskończonej miłości Boga, objawionej w tajemnicy otwartego Serca Jezusowego, jest ważnym wkładem sercanów w życie Kościoła w Polsce. HistoriaSercanie przybyli do Polski w 1928 r., natomiast prowincja zakonna została utworzona w 1947 r. i liczy 246 zakonników (2019 r.). Sercanie w Polsce głoszą misje i rekolekcje, prowadzą parafie, pracują na uczelniach katolickich, posiadają własne wydawnictwo, prowadzą duszpasterstwo przedsiębiorców i pracodawców, prowadzą dzieła socjalne przy parafiach i niektórych domach zakonnych. Sercanie z Polski pracują również na misjach w Demokratycznej Republice Konga, Republice Południowej Afryki, Indonezji, Indiach, Kamerunie, na Filipinach, prowadzą duszpasterstwo w Finlandii, Austrii, Chorwacji, Szwajcarii, Francji, Niemczech, Słowacji. Sercanie z prowincji polskiej prowadzą także parafie na terenach dawnego Związku Radzieckiego: Białoruś - Grodno, Lack, Ostryna, Baranowicze, Lachowicze, Postawy, Szarkowszczyzna, Woropajewo). Mołdawia - Tiraspol, Raszków, Słoboda-Raszków, Rybnica i Bendery, Iwanówka, Ukraina - Romanów, Bykówka, Pierszotrawiensk, Zaporoże oraz 10 kościołów filialnych i 23 punkty dojazdowe[2]. Habit sercanówHabitem sercanów jest sutanna duchowieństwa diecezjalnego w danej diecezji, przepasana czarnym sznurem zwanym kordonem. Przełożeni generalni
Przełożeni prowincji polskiej
Polscy biskupi sercańscyInni biskupi sercańscy
Inni sercanie
Wyższe Seminarium Misyjne Księży SercanówNowicjat Księży SercanówParafie sercanów w Polsce
Przypisy
Linki zewnętrzne |
||||||||||||||||||||||||||
