Skarga do sakiewki własnej (ang. The Complaint of Chaucer to his Purse) – wiersz Geoffreya Chaucera w formie ballady francuskiej, najbardziej znany^{[potrzebny przypis]} krótki utwór poety.

Wiersz został napisany w języku średnioangielskim. Utwór składa się z czterech strof, przy czym ostatnia to przesłanie (envoi). Trzy pierwsze zwrotki są siedmiowersowe i rymują się ababbcc (rhyme royal). Te same rymy powtarzają się w nich wszystkich. Natomiast przesłanie zawiera dwa inne współbrzmienia ccddc^[1].

Wiersz jest żartobliwą prośbą do pustej sakiewki, żeby zechciała być trochę cięższa, bo inaczej poeta marnie zginie. Przesłanie natomiast jest bezpośrednim zwrotem do króla, władcy Anglii z urodzenia i woli poddanych, by miał na uwadze finansowe potrzeby poety. Zwrot ten był jak najbardziej uzasadniony, bo Chaucer był królewskim urzędnikiem opłacanym z budżetu państwa. Zasiadał w Parlamencie, piastował stanowiska inspektora ceł i sekretarza robót publicznych^[2]. Jak podaje Przemysław Mroczkowski, z ówczesnych, zachowanych do dzisiaj dokumentów wynika, że istotnie autor Opowieści kanterberyjskich miewał problemy finansowe^[3].

Omawiany wiersz Chaucera przełożył, obok dwóch innych utworów poety, Stanisław Barańczak, zamieszczając go w swojej autorskiej antologii Od Chaucera do Larkina, opublikowanej przez krakowskie wydawnictwo Znak w 1993 roku^[4]. O pracy nad przekładem tłumacz pisał w tomie Ocalone w tłumaczeniu^[5].