|
Skarga nadzwyczajnaSkarga nadzwyczajna – szczególny środek zaskarżenia w polskim systemie prawnym wprowadzony ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym[1]. DopuszczalnośćSkarga nadzwyczajna przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego albo wojskowego kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli:
Skarga ma służyć zapewnieniu realizacji zasady demokratycznego państwa prawa[2]. Od tego samego orzeczenia można złożyć skargę jeden raz[2]. Skargę można oprzeć tylko na zarzutach innych niż zawarte w kasacji lub skardze kasacyjnej[2]. Jeżeli strona zawarła nowe małżeństwo po uprawomocnieniu się wyroku orzekającego rozwód albo unieważnienie małżeństwa, skarga jest niedopuszczalna[2]. To samo dotyczy postanowienia o przysposobieniu i spraw o wykroczenia albo wykroczenia skarbowe[2]. Podmioty uprawnione do wniesieniaSkargę mogą wnieść w każdej sprawie: W zakresie swojej właściwości są uprawnieni też:
Termin do wniesieniaSkargę wnosi się w ciągu 5 lat od uprawomocnienia się orzeczenia, chyba że wniesiono od niego kasację albo skargę kasacyjną (w takim przypadku termin wynosi rok i liczy się od dnia rozpoznania jednego z tych środków)[2]. Można uwzględnić skargę wniesioną na niekorzyć oskarżonego przed upływem roku od uprawomocnienia się orzeczenia (w razie wniesienia kasacji albo skargi kasacyjnej termin podlega skróceniu do 6 miesięcy, liczonych od rozpoznania tego środka zaskarżenia)[2]. Rozpoznanie skargiSkargę rozpoznaje 2 sędziów Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego i 1 ławnik tego sądu[2]. Jeżeli skarga dotyczy orzeczenia tego sądu, występuje skład powiększony (5 sędziów i 2 ławników)[2]. Po rozpoznaniu skargi Sąd Najwyższy może:
Przy rozpoznawaniu skargi stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące skargi kasacyjnej albo kasacji. Jednakże w przypadku skargi od orzeczenia wydanego w postępowaniu cywilnym Sąd Najwyższy nie orzeka o jej przyjęciu do rozpoznania (nie występuje tzw. przedsąd)[2]. PrzypisyBibliografia
|
