TKS-D

TKS-D
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Typ pojazdu	działo samobieżne
Załoga	4
Historia
Prototypy	1937
Egzemplarze	2
Dane techniczne
Silnik	benzynowy Polski Fiat 122B o mocy 46 KM przy 2600 obr./min
Pancerz	przód, boki i tył 4-6 mm, od góry nieopancerzony
Długość	3 m
Szerokość	1,8 m
Wysokość	1,58 m
Prześwit	0,30 m
Masa	2,75 t
Osiągi
Prędkość	40 km/h
Zasięg pojazdu	180 km (na szosie) 110 km (w terenie)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
armata ppanc. wz. 36 kal. 37 mm
Multimedia w Wikimedia Commons

TKS-D – prototyp działa samobieżnego - niszczyciela czołgów konstrukcji polskiej z okresu przed II wojną światową.

W lutym 1936 Biuro Badań Technicznych Broni Pancernych rozpoczęło studia nad konstrukcją ciągnika artyleryjskiego, zdolnego do przewożenia armaty przeciwpancernej Bofors kal. 37 mm. Konstrukcja pojazdu miała także umożliwiać prowadzenie ognia z przewożonego na nim działa. Wóz był znany pod oznaczeniem TKS-D lub „czołgowa laweta działka piechoty Bofors 37 mm”.

Prace projektowe prowadził zespół pod kierunkiem inż. R. Gundlacha^[1]. Konstrukcję nowego pojazdu oparto na podwoziu ciągnika artyleryjskiego C2P ze sprzęgłami bocznymi.

W kwietniu 1937 ukończono budowę dwóch prototypów. Wzięły one udział w walkach podczas kampanii wrześniowej w składzie Dywizjonu Rozpoznawczego 10 Brygady Kawalerii (zmotoryzowanej) i zostały podczas nich zniszczone. Potwierdzają to relacje spisane przez oficerów dywizjonu rozpoznawczego tej brygady, z których wynika, że wozy te walczyły w składzie plutonu przeciwpancernego tego dywizjonu^[2].

• TKD

• Luiza Łuniewska: Czarna brygada. Warszawa: Wydawnictwo Edipresse Polska SA, 2005, s. 57. ISBN 83-60160-28-7.

• Polskie działa samobieżne 1930-1939 (TKD i TKS-D). derela.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-15)].