Woffinden urodził się w Anglii. Kiedy jego ojciec Rob, który również był żużlowcem, skończył karierę w 1994, przeprowadził się wraz z rodziną do Perth, do Australii, którą Tai uważa za swoją ojczyznę[2]. Mimo to podczas swojej kariery zdecydował się reprezentować Wielką Brytanię. Jako dziecko trenował taekwondo. Będąc nastolatkiem zaczął odnosić pierwsze sukcesy w lokalnych australijskich zawodach żużlowych. W 2006 roku jego rodzina wróciła do Anglii, by pomagać mu w rozwoju kariery[3].
Kariera sportowa
W 2006 podpisał kontrakt z drużyną Scunthorpe Scorpions, jeżdżącą wówczas w Conference League – trzecim poziomie rozgrywkowym w Wielkiej Brytanii. Jeździł również dla Sheffield Tigers w Premier League, na drugim poziomie rozgrywkowym (zawodnicy w Wielkiej Brytanii mogą startować w więcej niż jednej lidze w tym kraju). 29 maja zadebiutował w Conference League. W dniu 16. urodzin zadebiutował w ligowym meczu w barwach Sheffield. W starciu z Redcar Bears pojechał w trzech wyścigach. Nie zdobył jednak żadnego punktu. Jego debiutancki sezon w barwach klubu ze Scunthrope był bardzo udany. Zakończył go ze średnią biegową wynoszącą 2,497. W następnym roku oprócz jazdy dla Scunthorpe, startował też w barwach Rye House Rockets w Premier League, gdzie jeździł do 2008 roku. Przed sezonem 2008 podpisał kontrakt z Włókniarzem Częstochowa[4]. Był to jego pierwszy kontrakt polskiej lidze. W tym samym roku zaczął również starty w lidze szwedzkiej.
Od sezonu 2009 jeździł dla Wolverhampton Wolves. Już w pierwszym sezonie startów został z tą drużyną drużynowym mistrzem wielkiej Brytanii. Organizatorzy przyznali mu stałą dziką kartę na starty w cyklu Grand Prix 2010[5]. W tym samym roku zmarł jego ojciec, który wspierał go przez całą dotychczasową karierę, przez co zawodnik mocno się pogubił. Długo nie mógł się po tym otrząsnąć[6]. GP skończył z dorobkiem jedynie 49 punktów w jedenastu rundach. Zajął 14. miejsce, ostatnie spośród zawodników, którzy startowali w każdym turnieju.
Sezon 2012 był pierwszym sezonem Woffindena w barwach Sparty Wrocław.
Rok później drugi raz w karierze jeździł w Grand Prix – podobnie jak trzy lata wcześniej, dostał stałą dziką kartę[7]. 18 maja 2013 roku wygrał swoją pierwszą rundę GP – Grand Prix Czech w Pradze. 21 września 2013 podczas drugiego biegu GP Skandynawii spowodował upadek Tomasza Golloba, w wyniku którego Polak doznał wstrząsu mózgu oraz przesunięcia siódmego kręgu w kręgosłupie[8]. Przez cały cykl notował dobre wyniki, co sprawiło, że został indywidualnym mistrzem świata – najmłodszym w całej historii Grand Prix. Przed sezonem kurs na jego zwycięstwo wynosił 1:500[9]. W sezonie 2013 osiągnął też najwyższą w całej dotychczasowej karierze średnią biegową w polskiej Ekstralidze (2,471). Startował również w Indywidualnych mistrzostwach Europy – w klasyfikacji generalnej zajął piąte miejsce, nie startował jednak w ostatniej rundzie[10].
Kolejna szansa na medal Grand Prix pojawiła się w 2014 roku. Woffinden skończył cykl GP ze 121 punktami na koncie. Tyle samo miał Nicki Pedersen, co oznaczało, że zawodnicy muszą odjechać bieg dodatkowy. W nim lepszy okazał się Duńczyk. Z Elit Vetlandą wygrał ligę szwedzką, będąc zawodnikiem z najwyższą średnią biegową w swojej drużynie i drugą najwyższą w całej lidze.
W 2015 roku zdobył swoje drugie indywidualne mistrzostwo świata z najwyższą w karierze liczbą 163 punktów. Przewaga nad rywalami była na tyle duża, że zapewnił to sobie jeszcze przed ostatnią rundą. W całym sezonie aż 6 razy stanął na podium zawodów GP, co również jest jego dotychczasowym rekordem wyrównanym trzy lata później. W 2016 został wicemistrzem ustępując Gregowi Hancockowi. 30 lipca 2016 w finale Drużynowego Pucharu Świata na torze w Manchesterze zdobył 19 punktów dla reprezentacji Wielkiej Brytanii. Turniej zakończył się dosyć niespodziewanym srebrem Brytyjczyków. Był to pierwszy medal DMŚ tej reprezentacji od dziesięciu lat. Po tym jak drugi raz w karierze wygrał ligę brytyjską z Wolverhampton, ogłosił, że od sezonu 2017 nie będzie startował w tych rozgrywkach. Zrezygnował też z występów w reprezentacji. Jak sam mówił, było to spowodowane brakiem profesjonalnego podejścia do kadry wśród innych zawodników[11].
W 2017 zdobył brązowy medal Grand Prix. Był to jego czwarty medal tych rozgrywek w karierze. W 2018 trzeci raz zdobył indywidualne mistrzostwo świata, stając się pierwszym zawodnikiem reprezentującym Wielką Brytanię w żużlowych IMŚ, który tego dokonał. Był to jego piąty medal tych rozgrywek na przestrzeni sześciu lat. 6 października 2018 jak dotąd po raz ostatni wygrał rundę Grand Prix. Po roku przerwy powrócił do reprezentacji[12]. Zaliczył znakomity występ podczas finału Speedway Of Nations 2018, gdzie w trzynastu biegach tylko raz nie przyjechał pierwszy. Nie wystarczyło to do zdobycia mistrzostwa przez Wielką Brytanię. Woffinden musiał zadowolić się srebrem.
7 czerwca 2019 w 1. biegu ligowego meczu przeciwko Motorowi Lublin doznał bardzo poważnej kontuzji[13], która wykluczyła go ze startu w finale Speedway of Nations 2019. Nie wystąpił też w dwóch rundach Grand Prix 2019. Ogólnie dalsza część cyklu nie szła mu najlepiej i skończył go dopiero na 13. miejscu. W 2020 zdobył kolejny srebrny medal Grand Prix. Jego zdobycie przypieczętował dopiero po dodatkowym wyścigu z Fredrikiem Lindgrenem, gdyż obaj zawodnicy mieli po 117 punktów na koniec cyklu. Dzień po ostatniej rundzie GP w ligowym starciu ze Stalą Gorzów, zanotował upadek, w wyniku którego znowu ominął go finał Speedway of Nations. Był to dla niego koniec sezonu[14].
W 2021 po dziesięciu latach startów dla wrocławskiej drużyny i wcześniejszych pięciu medali ligowych w barwach tej drużyny, pierwszy raz zdobył z nią złoto Drużynowych Mistrzostw Polski. 14 września 2021 Sparta Wrocław poinformowała o przedłużeniu kontraktu z Woffindenem do końca sezonu 2024[15]. Z Dackarną Målilla wygrał ligę szwedzką. Po dwóch latach nieobecności wziął udział w SoN. Tworzył brytyjską drużynę wraz z Robertem Lambertem i rezerwowym Tomem Brennanem. Startował tylko pierwszego dnia rywalizacji, gdyż uraz którego nabawił się w trakcie jednego z wyścigów wykluczył go z drugiego dnia startów[16]. Zastąpił go Daniel Bewley[17]. Ostatecznie Brytyjczycy triumfowali w całych zawodach, po tym jak w wyścig finałowy przeciwko reprezentacji Polski na pierwszym miejscu ukończył Bartosz Zmarzlik, drugi do mety dojechał Robert Lambert, trzeci Daniel Bewley, a upadek zaliczył Maciej Janowski. Było to pierwsze złoto drużynowych mistrzostw świata dla tej reprezentacji od 32 lat. Po sezonie 2021 zrezygnował ze startów w lidze szwedzkiej i w 2022 poza jazdą w Polsce, występował również w lidze duńskiej w barwach Esbjerg Vikings[18].
Życie prywatne
17 grudnia 2016 roku ożenił się z Faye Woffinden. 20 listopada 2017 parze urodziła się córka Rylee-Cruu[19], a 1 grudnia 2019 córka Celle.
Po sezonie 2019 napisał autobiografię. W Polsce jest ona dostępna od 25 marca 2020[20].
.jpg)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
