|
Tricheco (1909)
Tricheco – włoski okręt podwodny z początku XX wieku, jedna z pięciu jednostek typu Glauco. Okręt został zwodowany 6 czerwca 1909 roku w Arsenale w Wenecji, a w skład Regia Marina wszedł 15 października 1909 roku. Pełnił służbę na Morzu Adriatyckim, biorąc udział w I wojnie światowej. Jednostka została wycofana z czynnej służby we wrześniu 1918 roku. Projekt i budowa„Tricheco” był jednym z pięciu okrętów typu Glauco zaprojektowanych przez inż. Cesarego Laurentiego[1][2]. Zastosowane do napędu silniki benzynowe sprawiały duże zagrożenie ze względu na łatwopalne opary paliwa[1][2]. Mimo to powstało pięć jednostek tego typu, dzięki czemu były to pierwsze zbudowane seryjnie okręty podwodne we Włoszech[1][2]. Okręt charakteryzował się konstrukcją częściowo dwukadłubową z głównymi zbiornikami balastowymi na śródokręciu i zbiornikami trymującymi na dziobie i rufie[3]. Kształt kadłuba został zoptymalizowany pod kątem poruszania się na powierzchni z szeroką i płaską rufą, szerokim grzbietem służącym jako pokład i ostrym, wystającym przed pokrywami wyrzutni torped dziobem[3][4]. Okręt miał stery głębokości umieszczone na dziobie i rufie[3]. „Tricheco” różniła się od prototypu uzbrojeniem (zainstalowano na niej dwie wyrzutnie torped w przeciwieństwie do trzech na „Glauco”)[1][2] oraz położeniem kiosku (nieco przesunięty do tyłu w porównaniu z prototypem)[4]. „Tricheco” zbudowany został w Arsenale w Wenecji[5][6]. Stępkę okrętu położono 6 listopada 1905 roku, a zwodowany został 6 czerwca 1909 roku[5][7]. Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym to imię[8]. Dane taktyczno-techniczne„Tricheco” był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym[1]. Długość całkowita wynosiła 36,84 metra, szerokość 4,32 metra i zanurzenie 2,66 metra[7]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 157-161 ton, a w zanurzeniu 240-244 tony[7][9][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki benzynowe Thornycroft o łącznej mocy 600 KM[5][7][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano o łącznej mocy 170 KM[3][5]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 6 węzłów w zanurzeniu[1][5][c]. Zasięg wynosił 900 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 40 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu[3][5][d]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 25 metrów[1]. Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped[3][5]. Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 13 podoficerów i marynarzy[7][8]. Służba„Tricheco” wszedł do służby w Regia Marina 15 października 1909 roku[7][8]. W początkowym okresie załoga okrętu przechodziła szkolenie w Wenecji i odbywała rejsy głównie wzdłuż wybrzeża Adriatyku[4]. W momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej okręt wchodził w skład 4. dywizjonu okrętów podwodnych (wraz z siostrzanymi jednostkami „Glauco”, „Narvalo”, „Squalo” i „Otaria” oraz „Foca” i „Delfino”)[4][10]. Jednostka uczestniczyła w defensywnych patrolach na wodach okalających bazy włoskiej floty w Brindisi i Wenecji[2][3]. 31 grudnia 1917 roku okręt wchodził w skład Flotylli Górnego Adriatyku w Wenecji (wraz z „Delfino”, X 1, „Atropo”, „Fisalia”, „Argonauta”, „Narvalo”, „Zoea”, „Otaria”, „Argo”, „Squalo”, F 2, F 3, F 4, F 5, F 12, F 13 i F 16)[11]. „Tricheco” nie odniósł podczas działań wojennych żadnych sukcesów[4]. Okręt został skreślony z listy floty 26 września 1918 roku[7][9]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
