|
F 4 (1916)
F 4 – włoski okręt podwodny z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego, jedna z 21 zbudowanych dla Regia Marina jednostek typu F. Okręt został zwodowany 19 listopada 1916 roku w stoczni Orlando w Livorno, a w skład włoskiej marynarki wojennej został wcielony 18 stycznia 1917 roku. 7 lipca 1917 roku F 4 zatonął w porcie La Spezia, jednak został podniesiony i powrócił do służby. Jednostka została skreślona z listy floty 1 września 1919 roku. Projekt i budowaOkręty podwodne typu F zostały zaprojektowane przez inż. majora Cesarego Laurentiego jako ulepszenie poprzedniego projektu tego konstruktora – jednostek typu Medusa[1][2]. Przy zachowaniu wymiarów zewnętrznych i wyporności nowe okręty charakteryzowały się krótszym czasem zanurzania, większą manewrowością w położeniu nawodnym i podwodnym, powiększonym kioskiem, instalacją działa pokładowego, żyrokompasu, dwóch peryskopów i systemu łączności podwodnej Fessenden[1][3]. Okręty miały konstrukcję dwukadłubową, z kadłubem lekkim ukształtowanym na podobieństwo linii kadłuba torpedowców[4]. Przestrzeń między kadłubem sztywnym a lekkim można było uczynić wodoszczelną poprzez zamknięcie specjalnych odwietrzników: w ten sposób okręty zyskiwały dodatkową rezerwę pływalności, szczególnie przydatną podczas żeglugi po powierzchni w złych warunkach pogodowych[4]. F 4 zbudowany został w stoczni Orlando w Livorno[1][5]. Stępkę okrętu położono 8 czerwca 1915 roku, a zwodowany został 19 listopada 1916 roku[5][6][a]. Dane taktyczno-techniczneF 4 był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym[1][7]. Kadłub podzielony był grodziami wodoszczelnymi (wyposażonymi w podwójne drzwi wodoszczelne) na trzy przedziały: dziobowy (mieszczący kubryk marynarzy), przedział z głównym stanowiskiem dowodzenia i siłownią oraz przedział baterii akumulatorów[4]. Długość całkowita wynosiła 45,63 metra, szerokość 4,22 metra i zanurzenie 3,1 metra[8][9]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 262 tony, a w zanurzeniu 319 ton[8][9][b]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne FIAT 216 o łącznej mocy 670 KM[1][4][c]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano o łącznej mocy 500 KM[8][9]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 12,5 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[9][10]. Zasięg wynosił 1300 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 120 Mm przy prędkości 2,5 węzła w zanurzeniu (lub 800 Mm przy prędkości 12 węzłów w położeniu nawodnym oraz 9 Mm przy prędkości 8 węzłów w zanurzeniu)[9]. Zapas paliwa wynosił 12 ton[1][11]. Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów składającej się z 232 ogniw[4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów[4][7][d]. Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped[1][9]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło pojedyncze pokładowa armata przeciwlotnicza kalibru 76 mm Armstrong A1914 L/30 oraz karabin maszynowy Colt kalibru 6,5 mm[4][7]. Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 24 podoficerów i marynarzy[6][9]. SłużbaF 4 został wcielony do służby w Regia Marina 18 stycznia 1917 roku[5][6]. Po zakończeniu okresu szkolenia F 4 został podporządkowany Dowództwu Obszaru Morskiego w La Spezii, przeprowadzając defensywne patrole na Morzu Tyrreńskim i docierając do La Maddaleny[12][13]. 3 kwietnia 1917 roku, płynąc z La Maddaleny do La Spezii w eskorcie jednostki pomocniczej „Ercole”, F 4 otworzył ogień do zauważonego nieprzyjacielskiego okrętu podwodnego, który zanurzył się zrywając kontakt[12]. 7 lipca 1917 roku w porcie La Spezia na jednostce doszło do wypadku: została otwarta pokrywa jednej z wyrzutni torpedowych, co spowodowało zalanie jednostki wodą i zatonięcie; jednostka wkrótce została podniesiona i naprawiona[12]. 31 grudnia 1917 roku okręt formalnie wchodził w skład Flotylli Górnego Adriatyku w Wenecji (wraz z „Delfino”, X 1, „Atropo”, „Tricheco”, „Fisalia”, „Argonauta”, „Narvalo”, „Zoea”, „Otaria”, „Argo”, „Squalo”, F 2, F 3, F 5, F 12, F 13 i F 16)[13]. F 4 powrócił do służby 23 października 1918 roku, włączony w skład 3. eskadry (wł. Squadriglia) okrętów podwodnych w Brindisi, gdzie pływał do końca wojny[12][14] F 4 został skreślony z listy floty 1 września 1919 roku[6][9]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
