|
Wacław Husarski
  Wacław Teofil Husarski (ur. 20 listopada 1883 w Warszawie, zm. 27 stycznia 1951 w Sokołowsku)[1] – polski konserwator zabytków, historyk sztuki, krytyk artystyczny, malarz. ŻyciorysUczył się w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie oraz szkole realnej w Łowiczu. Studia odbywał z przerwami w Paryżu w Académie Julian, Akademii Colarossiego, Instytucie Nauk Politycznych oraz na Sorbonie[2] w latach 1902–1906. Po powrocie do kraju rozpoczął działalność malarską. W latach 1908–1910 odbył podróże artystyczne do Włoch i Francji. Od 1912 należał do Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości (TOnZP), udzielając się w sekcji konserwatorskiej. W następnym roku debiutował w miesięczniku „Sztuka” jako krytyk. W czasie I wojny światowe wykładał historię sztuki na Uniwersytecie Ludowym w Warszawie i równocześnie prowadził dział krytyki literackiej w dzienniku „Głos Stolicy” oraz miesięczniku „Sfinks”. W latach 1919–1921 pracował w Siedlcach jako państwowy konserwator zabytków. Od 1924 należał do Stowarzyszenia Artystów „Rytm”. Oprócz obrazów wystawiał projekty ceramiki oraz haftu. W połowie lat 20. XX w. zaprzestał twórczości artystycznej i poświęcił się krytyce literackiej oraz historii sztuki. W latach 1924–1935 był redaktorem artystycznym oraz autorem artykułów w „Tygodniku Ilustrowanym”. Publikował teksty, m.in. recenzje, w takich czasopismach jak „Wiadomości Literackie”[2], „Czas”, „Wiek XX”, „Pani”, „Południe”, „Sztuki Piękne”, „Przegląd Współczesny”, „Świat Książki” i „Pologne litteraire”. W 1932 uzyskał habilitację w warszawskiej Wolnej Wszechnicy Polskiej w zakresie historii sztuki[2]. Od 1935 wykładał ten przedmiot w Państwowym Instytucie Nauczycielskim. W latach 1945–1949 był profesorem historii sztuki na Uniwersytecie Łódzkim[2]. W 1935 został członkiem PEN Clubu[3]. W latach 1945–1946 pełnił funkcję wojewódzkiego konserwatora zabytków w Łodzi[4]. Ostatnie lata życia spędził w sanatorium w Sokołowsku pod Wałbrzychem, lecząc ciężką chorobę płuc. Zmarł tam 27 stycznia 1951. TwórczośćJego działalność artystyczna obejmowała również projektowanie i wykonawstwo ekslibrisów. Tworzył je w technice akwaforty, rysunku i cynkotypii kreskowej[5]. Jako krytyk i historyk zajmował się problematyką stylu w XIX w. (Le style romantique, Paryż 1931) oraz sztuki polskiej, głównie nowożytnej i nowoczesnej, ukazując jej wkład w sztukę europejską. Publikował m.in. prace popularnonaukowe z zakresu sztuki[2]. Publikacje
Przekłady
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||
