|
Zofia Nałkowska
     Zofia Nałkowska (ur. 10 listopada 1884 w Warszawie, zm. 17 grudnia 1954 tamże)[1] – polska pisarka, publicystka i dramatopisarka, posłanka do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL I kadencji[2], członkini Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949 roku. Ukończyła pensję w Warszawie. Studiowała historię, geografię, ekonomię i językoznawstwo na tajnym Uniwersytecie Latającym. Działaczka organizacji kobiecych. Od 1933 członkini Polskiej Akademii Literatury, działaczka PEN Clubu i ZZLP, Towarzystwa Opieki nad Więźniami Patronat, współzałożycielka i członkini grupy literackiej Przedmieście (1933–1937). W latach 1939–1944 współdziałała z podziemiem kulturalnym. W latach 1945–1947 posłanka do Krajowej Rady Narodowej, w latach 1947–1952 posłanka do Sejmu Ustawodawczego (bezpartyjna), działaczka Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce Oddział Łódzki, redaktorka tygodnika „Kuźnica”. Zadebiutowała w 1898 na łamach „Przeglądu Tygodniowego” jako poetka. W 1906 ogłosiła powieść Kobiety. ŻyciorysJej pełne nazwisko to Zofia Gorzechowska, primo voto Rygier, z domu Nałkowska. Urodziła się w 1884 w Warszawie. Jej ojciec, Wacław Nałkowski, pochodził z Nowodworu koło Lubartowa i był geografem, jej matka Anna (z domu Šafránková) pochodziła z Moraw, a młodsza siostra Hanna Nałkowska była rzeźbiarką. Ukończyła prywatną pensję i tajny Uniwersytet Latający. Największą część swojej szerokiej wiedzy zyskała dzięki samokształceniu. Zofia Nałkowska była dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był publicysta i pedagog Leon Rygier (1875–1948). Poślubiła go w 1904, przy czym oboje państwo młodzi, chcąc ułatwić sobie ewentualny rozwód w przyszłości, przeszli na kalwinizm. Małżeństwo rozpadło się około 1909, choć rozwód przeprowadzili dopiero w 1918. Jej drugim mężem, w latach 1922–1929, poślubionym w kościele ewangelicko-reformowanym w Warszawie[3] był Jan Jur-Gorzechowski, bojownik Organizacji Bojowej PPS, w okresie międzywojennym pułkownik WP – dowódca żandarmerii, następnie dowódca Straży Granicznej i generał. Nałkowska mieszkała w Wołominie, w Kielcach (gdzie w latach 1906–1907 współuczestniczyła w przygotowywaniu tygodnika postępowo-demokratycznego „Echa Kieleckie”, publikując w nim kilka nowel i przekładów, a także poruszając kwestię kobiecą[4]), Krakowie, Grodnie i niedaleko Wilna. W okresie międzywojennym pracowała dla polskiego rządu, w Biurze Propagandy Zagranicznej. Po powrocie do Warszawy w 1926 roku prowadziła salon literacki, podróżowała po Europie. W 1933 roku weszła w skład zespołu literackiego Przedmieście[5]. W 1935 wyprowadziła się z kamienicy Juliusza Ostrowskiego przy ul. Marszałkowskiej 4 i wraz z matką zamieszkała przy ul. Podchorążych 101 (współcześnie ul. Gagarina 33)[6]. W czasie okupacji niemieckiej razem z siostrą Hanną prowadziła tam sklepik z wyrobami tabacznymi[7]. Przez lata była wiceprezeską polskiego PEN-Clubu, działała w Zarządzie Głównym Związku Literatów Polskich, była posłanką na Sejm Ustawodawczy. W 1949 roku była delegatką Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu[8]. W listopadzie 1949 została członkinią Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[9]. Brała udział w pracach Międzynarodowej Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskiej w Polsce – efektem tej działalności były Medaliony – zbiór opowiadań dokumentujących czas II wojny światowej. Pisarka zmarła 17 grudnia 1954 o godzinie 18:00 na skutek wylewu krwi do mózgu. Ostatnie chwile spędziła w lecznicy przy ul. Emilii Plater. Nałkowska debiutowała jako poetka, mając 14 lat w „Przeglądzie Tygodniowym” z 1898 wierszem Pamiętam. Wiersze swoje zamieszczała w warszawskich czasopismach, m.in. w modernistycznej „Chimerze”. Szybko jednak porzuciła poezję dla prozy. Jej debiut prozatorski przypada na rok 1904, kiedy to ukazała się jej powieść Lodowe pola (pierwsza z trylogii Kobiety) drukowana w Prawdzie. Od połowy pierwszej dekady XX wieku publikowała swoje powieści – Kobiety, Książę. Ich tematyka była silnie związana z nurtem młodopolskim – było to najczęściej teoretyzowanie na tematy niemające bliższych związków z rzeczywistym życiem. Z czasem jednak autorka zaczęła coraz większą wagę przywiązywać do strony psychologicznej człowieka, do ludzkich uczuć w różnych sytuacjach życiowych. Momentem zwrotnym w twórczości pisarki był czas I wojny światowej.  Szczególne dążenie do poznania psychiki ludzkiej ujawniła Nałkowska w Charakterach, cyklu szkiców, które kontynuowane były przez wiele lat – pierwsze ukazały się w 1922, kolejne w 1948. Autorka została nagrodzona wieloma wyróżnieniami. Za swoje najsłynniejsze dzieło okresu międzywojennego – Granicę (główny bohater: Zenon Ziembiewicz) – otrzymała w 1935 Państwową Nagrodę Literacką[10][11]. Przyznano jej też podobną nagrodę w 1953[12]. Otrzymała też Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury. Została pochowana z pełnymi honorami państwowymi 21 grudnia 1954 w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A24-tuje-13)[13]. Przed pogrzebem trumna z jej ciałem była wystawiona na widok publiczny w Sali Kolumnowej Ministerstwa Kultury i Sztuki. W uroczystościach uczestniczyli m.in. przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki, premier Józef Cyrankiewicz, członkowie Biura Politycznego KC PZPR Edward Ochab i Jakub Berman, zastępca przewodniczącego Rady Państwa Wacław Barcikowski, sekretarz Rady Państwa Marian Rybicki oraz minister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski. Warty przy grobie pisarki pełnili pisarze: Władysław Broniewski, Maria Dąbrowska, Pola Gojawiczyńska, Kazimierz Brandys, Stanisław Ryszard Dobrowolski, Wojciech Żukrowski, Julian Stryjkowski, Tadeusz Breza, Kazimierz Koźniewski, Kazimierz Korcelli, Jan Parandowski. Nad otwartą mogiłą przemówił minister kultury i sztuki Włodzimierz Sokorski[14]. UpamiętnienieDecyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej jeden z kraterów na Wenus został nazwany Nałkowska, a w Lublinie (na Wrotkowie) upamiętniono jej nazwisko w nazwie spółdzielni mieszkaniowej (Spółdzielnia Mieszkaniowa im. Wacława i Zofii Nałkowskich), w nazwie osiedla mieszkaniowego (Osiedle Nałkowskich) i ulicy (ul. Nałkowskich). W nazwie innej ulicy w tej samej dzielnicy upamiętniono jej ważne dzieło Medaliony (ul. Medalionów). W Lublinie również powstało liceum nazwane jej imieniem (VIII Liceum Ogólnokształcące im. Zofii Nałkowskiej). W różnych miastach i wsiach Polski znajdują się ulice nazwane jej imieniem i nazwiskiem. W Wołominie znajduje się Muzeum im. Zofii i Wacława Nałkowskich. 10 listopada 2019 na rogu ul. Kościelnej i Legionów w Wołominie została odsłonięta Ławka Zofii Nałkowskiej. 10 października 2020 w Tychach odsłonięto malarsko-ceramiczny mural przedstawiający wizerunek pisarki[15]. Praca Marty Piróg-Helińskiej i Marka Greli umieszczona została elewacji budynku przy ul. Nałkowskiej[16]. TwórczośćPowieści
Dramaty
Zbiory nowel, opowiadań i szkicówDzienniki
Rękopis Dziennika, obejmującego lata 1899–1954, znajduje się w Bibliotece Narodowej[17]. Składa się z 58 zeszytów[17]. W 1993 został wraz z Archiwum Zofii Nałkowskiej zakupiony przez Bibliotekę Narodową od kuzyna pisarki, Tadeusza Wróblewskiego[17]. Od 2024 rękopis prezentowany jest na wystawie stałej w Pałacu Rzeczypospolitej[17]. EkranizacjeOdznaczenia i wyróżnienia
Przypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||||||
