Kabine savaşları, Vestfalya Barışı'ndan Fransız Devrimi'ne kadar mutlakiyetçilik çağını tanımlayan Avrupa'daki bir savaş türüdür. Savaşların sınırlı bir amacı vardı ve mümkün olduğunca insanları ve mülkleri korumayı amaçladı.^[1] Savaşların amacı, insanların ve mülklerinin tamamen korunmasıydı.^[2]

Kabine savaşı, aşağıdaki özelliklerden birkaçı ile karakterize edilebilir:

• küçük daimi ordu^[3]
• çoğunlukla asil subay kolordu
• ölçülü savaş
• Sınırlı savaş amaçları ve savaşan taraflar arasında sık sık değişen koalisyonlar
• halkın katılmaması.^[4]

Kabine savaşı terimi ve tanımı da eleştiriliyor ve hüsnükuruntu olarak anılıyor. Bu nedenle, kabine savaşları sırasında bile, bir savaş her zaman bir bütün olarak toplumu etkileyen ve bazen sivil nüfusu ciddi şekilde etkileyen bir olaydı. Çiftçiler, birçok köyün varlığına mal olsa da askerler için yiyecek ve barınak sağlamak zorunda kaldı ve kadınlar tecavüzüne uğradı.^[5]

Terim, savaş kararları alan kabine hükûmetlerine atıfta bulunur ve ondan önce gelen Din Savaşlar ve ardından gelen devrimci Halk Savaşları ile çelişen bir yapısı vardır. Bu dönemde savaşlar "ticariliği" ile ön plandaydı. Kabine savaşı daha geniş bir anlamda kullanıldığında, kastedilen bu özellikler halkın katılımının olmamasıdır.

Tanımlamanın kökeni, bu dönemin, Mutlakiyetçilik ve Aydınlanma Çağı'ndaki savaşların çoğunun, yöneticiler ve onların kabinedeki danışmanları tarafından görünüşte rasyonel ve ağırlıklı kararlara dayanması gerçeğinde yatmaktadır. Otuz Yıl Savaşları dini anlaşmazlıklar nedeniyle patlak vermiş ve nihayetinde vahşi yağma ve yağmacı orduların damgasını vurmuş olsa da, 18. yüzyılın savaşları çoğunlukla daha sınırlı ve hedefliydi.

Bununla birlikte, Michael Salewski, savaşların gerçekte yerelleştirildiği ve "kapatıldığı" durumlarda, bunun aydınlanmış-mutlakiyetçi ideallerden (örneğin, Büyük Frederick veya Voltaire tarafından teorik ve felsefi incelemelerde sunulduğu gibi) daha çok savaşan tarafların kaynak eksikliğinden kaynaklandığını belirtmiştir.^[6]

Kabine savaşları yalnızca sınırlı hedefler için yürütülüyordu ve rakibin temel var olma hakkı (yine, din savaşlarının aksine) artık tartışılmıyordu. İlgili egemen için avantajlar vadetmesi durumda düşmanlar arasında ittifaklar kurulabiliyordu. 19. ve 20. yüzyılların sözde halk veya ulusal savaşlarını sıklıkla karakterize ettikleri gibi, halklar arasındaki iddia edilen kalıtsal düşmanlıklar, kabine savaşları çağıyla ilgili değildi.

“Kabine savaşı” fikrine en çok uyuyan savaş ise Bavyera Veraset Savaşıdır (1778-1779).^[7][8]

Avrupa'da 1650 ile 1792 arasındaki diğer savaşlar, tanımaa kısmen uymasına rağmen, kabine savaşlarına dahil edilmiştir:

• Pfalz Veraset Savaşı'nda (1688-1697), Fransız birlikleri güneybatı Almanya'nın büyük bölümlerini, özellikle de Pfalz, Heidelberg ve Speyer'i yok etti.^[8][9]
• İspanya Veraset Savaşı'nda (1701-1714) III. Wilhelm'in Hollanda'daki barajları ve geniş çapta sele yol açan bentleri yıktı.^[9]
• Büyük Kuzey Savaşı (1700-1721)
• Lehistan Veraset Savaşı (1733-1738)
• Avusturya Veraset Savaşı (1740-1748)
• Yedi Yıl Savaşı (1756-1763), küresel kapsamı nedeniyle bir kabine savaşı fikrine karşılık gelmemektedir (bazı tarihçilere ilk "Dünya Savaşı"dır). Buna ek olarak, Doğu Prusya'nın Rus işgali sırasında görüldüğü üzere yerel olarak şiddetli yağma vardı. Özellikle Prusyalı II. Frederick'in yürüttüğü savaş varoluşsal bir karaktere sahipti. Brandenburg-Prusya'nın söyleminde "anavatan"a atıfta bulunuldu ve Fransız karşıtı çekinceler körüklendi. Toplamda, yaklaşık yarısı asker ve yarısı sivil olmak üzere yaklaşık bir milyon insan hayatını kaybetti.

Fransız Devrimi'ni takip eden Fransız Devrim Savaşları ve Napolyon Savaşları ve diğer kurtuluş savaşları, kabine savaşlarına zıttır. Artık sadece kabine kararları temelinde yürütülmüyorlar; Prusya veya Avusturya gibi otokratik yönetimle yönetilmeye devam eden devletlerde bile, halkın iradesi belirleyici bir özellik olarak ortaya çıktı

19. yüzyılda ise yine kabine savaşları olarak nitelendirilebilecek savaşlar patlak verdi:

• İspanya'nın Fransızlar tarafından işgali (1823)
• Kırım Savaşı (1853–56), her ne kadar halkın katılmama özelliği buraya uymasa da, ilk Avrupa “medya savaşı” olduğundan ve ulusal savaşın unsurlarını içerdiğinden, eğitimli Ruslar, yanlarının yenilgisini “ulusal bir savaş” olarak algıladılar. rezalet" ve ayrıca Müttefiklerin nüfusu, savaşan birlikler ile anavatanları arasında bazen güçlü bir özdeşlik hissetti.
• İkinci İtalyan Bağımsızlık Savaşı (1859)
• İkinci Schleswig-Holstein Savaşı (1864)
• Prusya-Avusturya Savaşı (1866).

Aynı dönemde, Kasım Ayaklanması (Lehlerin Ruslara karşı ayaklanması) 1848'de Prusya yönetimine karşı Büyük Polonya ayaklanması, Schleswig-Holstein Ayaklanması (1848–51), İtalyan Bağımsızlık Savaşları (1859 ve 1866) veya Amerikan İç Savaşı (1861–65) gibi (en azından bir tarafta) büyük ölçüde halk tarafından desteklendikleri için kabine savaşlarına tamamen zıt olan savaşlar da vardı.

1870 Fransa-Prusya Savaşı, Helmut von Moltke tarafından hâlâ bir "kabine savaşı" olarak planlanıyordu, ancak savaş farklı yöne evrildi.