Brygada została sformowana w okresie od sierpnia do listopada 1944 w okolicach Włodawy na podstawie rozkazu nr 08 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z 20 sierpnia 1944 jako jednostka 1 Armii WP. Od końca stycznia do marca 1945 w podporządkowaniu Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych. Dowództwo brygady w tym czasie spełniało rolę Głównego Sztabu Rozminowania Warszawy.
Przysięgę żołnierze brygady złożyli 29 września 1944[1] we Włodawie. Sztandar, ufundowany przez społeczeństwo Radomia, wręczono 16 kwietnia 1946 w Radomiu.
zmotoryzowana saperska kompania zwiadowcza według etatu Nr 012/198
pluton sanitarny według etatu Nr 012/152
park lekkich przepraw według etatu Nr 012/90
3071 Wojskowa Stacja Pocztowa według etatu Nr 014/97W
Brygada liczyła 1382 żołnierzy, w tym: 152 oficerów, 336 podoficerów i 894 szeregowych.
Wyposażenie brygady: 1 park przeprawowy NLP, 1 kuter BMK, 70 samochodów, 483 miny.
Okres powojenny
W 1946 2 Brygadę Saperów przeformowano w 2 pułk saperów. Do pułku wcielono kadrę i sprzęt rozformowanego 7 zmotoryzowanego batalionu saperów. W grudniu 1947 zmotoryzowano jednostkę. W maju 1951, w ramach realizacji Planu zamierzeń organizacyjnych na lata 1951-1952 na bazie pułku utworzono 2 Ciężką Brygadę Saperów. Brygada stacjonowała w Kazuniu. W 1972 brygada przejęła ponownie nazwę 2 Warszawskiej Brygady Saperów. W 1992 brygadę pozbawiono nazwy wyróżniającej „warszawska” oraz patrona gen. Bordziłowskiego.
Karol Dideńko: Wojska inżynieryjno-saperskie LWP 1943-1945 (organizacja i działania bojowe). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka: Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945–1979. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06710-4.
Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
