Bernard Herrmann
Bernard Herrmann (ur. 29 czerwca 1911 w Nowym Jorku, zm. 24 grudnia 1975 w Los Angeles) – amerykański kompozytor muzyki filmowej. ŻyciorysUczęszczał do DeWitt Clinton High School oraz do Uniwersytetu Nowojorskiego. Studiował u Philipa Jamesa, Bernarda Wagenaara oraz Alberta Stoessela w słynnej Juilliard School. Poślubił znaną pisarkę Lucille Fletcher. Już w 1931 zorganizował New Chamber Orchestra. W latach 1934–1959 pracował dla CBS jako dyrygent i kompozytor; tu poznał Orsona Wellesa, dla którego ilustrował audycje teatralne. W 1940 został szefem i dyrygentem Orkiestry Symfonicznej CBS. W roku następnym debiutował jako kompozytor muzyki filmowej. Pierwszym zilustrowanym przez niego obrazem był film Orsona Wellesa Obywatel Kane. Ta niezwykła muzyka pełna dysonansów i chropowatości zapowiadała narodziny nowej osobowości w dość świeżej jeszcze historii muzyki filmowej. Wtedy też został po raz pierwszy nominowany do Oscara i to od razu za dwie partytury. Drugim filmem był Wszystko co można kupić za pieniądze Williama Dieterle i właśnie ta partytura przyniosła mu jedynego w karierze Oscara. Herrmann nie był kompozytorem tak mocno związanym z wytwórniami jak Max Steiner, Alfred Newman, Herbert Stothart czy Dimitri Tiomkin. Pisywał wyłącznie wtedy, kiedy sam uznał, że pomysł jest tego warty. Bez problemu odmawiał współpracy z najbardziej wpływowymi postaciami Hollywood. Jednak był reżyser, który nakręcił najwięcej filmów z jego muzyką, choć stosunki między nimi były najoględniej mówiąc – trudne. Tym reżyserem był Alfred Hitchcock. Spotkali się przy realizacji filmu Kłopoty z Harrym w 1952. To właśnie Herrmann napisał dla Hitchcocka tę przerażającą muzykę w Psychozie, o której – bodaj Jerry Goldsmith – powiedział, że jest tak prosta, że aż banalna i oparta o trzy proste takty, ale jak grają... Legendy krążyły o współpracy tych nietuzinkowych osobowości. Powiadano, że kiedy się kłócili – to ekipa się zwijała z planu – na wszelki wypadek (ponoć ci dwaj stateczni panowie byli w stanie roznieść również dekoracje). Świadkowie tamtych lat wspominają, że Hitchcock – sam wielki Hitchcock – uważał, że muzyka Herrmanna przyćmiewa jego – reżysera – postać i niewątpliwy geniusz. Rozstali się ostatecznie i nieodwołalnie na planie Marnie po 12 latach współpracy. Herrmann nieczęsto pisywał dla filmu, jednak to on napisał muzykę do jednego z najsłynniejszych filmów „nowej fali” francuskiej – Fahrenheit 451 François Truffaut. Rzadko się zdarza, by twórca rozpoczynał mocnym akordem i nie słabszym kończył. Stało się to właśnie udziałem Bernarda Herrmanna. I było wynikiem fascynacji dwóch reżyserów, którzy mieli być sławni. Pierwszym był Brian De Palma, który po Psychozie chciał mieć tej klasy muzykę w swojej Obsesji. Drugim był Martin Scorsese, który zapragnął w swoim filmie mieć muzykę klasy Obywatela Kane’a. Film się nazywał Taksówkarz i stał się kamieniem milowym w rozumieniu nowego oblicza kina. Hermann nie dożył premiery tych filmów; był pierwszym człowiekiem, który otrzymał dwie nominacje do Oscara (w jednej kategorii) pośmiertnie. Zmarł w Wigilię Bożego Narodzenia w 1975. Kilka lat później do Oscara nominowano dokument Bernard Herrmann: Kompozytor muzyki filmowej. FilmografiaKompozytor
Nominacje do OscaraMuzyka:
Nagrody
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
Information related to Bernard Herrmann |