Helenio Herrera

Helenio Herrera

Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1910 Buenos Aires
Data i miejsce śmierci	9 listopada 1997 Wenecja
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole Roches Noires 1931–1932 Racing de Casablanca 1932–1933 CASG Paris 1933–1935 Stade Français 1935–1937 OFC Charleville 1937–1939 Excelsior Roubaix 1940–1942 Red Star FC 1942–1943 Stade Français 1943–1944 EF Paris-Capitale 1944–1945 Puteaux CSM
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1944–1945 Puteaux CSM 1945–1948 Stade Français 1948–1949 Real Valladolid 1949–1952 Atlético Madryt 1952 Málaga CF 1953 Deportivo La Coruña 1953–1957 Sevilla FC 1957–1958 CF Os Belenenses 1958–1960 FC Barcelona 1960–1968 Inter Mediolan 1968–1970 AS Roma 1973–1974 Inter Mediolan 1978–1979 Rimini FC 1912 1979–1981 FC Barcelona
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Helenio Herrera (ur. 10 kwietnia 1910 w Buenos Aires, zm. 9 listopada 1997 w Wenecji) – argentyński piłkarz i trener piłkarski, nazywany „magiem futbolu”.

Helenio Herrera urodził się w Argentynie, ale już w wieku 4 lat wraz z rodzicami przeniósł się do Casablanki w Maroku, gdzie wszyscy przyjęli obywatelstwo Francji.

Jako piłkarz grał na pozycji obrońcy w marokańskim klubie RC Casablanca, skąd w 1932 przeniósł się do francuskiego klubu CASG Paryż. Potem grał kolejno w: Stade Français, FCO Charleville, Excelsior Roubaix, Red Star Saint-Ouen, Stade Francais, EF Paris-Capitale, Puteaux, w którym rozpoczął karierę trenerską.

Po pracy trenerskiej z Puteaux i Club Francais, oraz reprezentacją Francji (1946–1948), z którymi nie odniósł wielkich sukcesów, Herrera przeniósł się do Hiszpanii, gdzie przez 6 lat trenował kolejno: Real Valladolid, Atlético Madryt, Deportivo La Coruna, Sevilla FC. w 1956 wyjechał na 2 lata do Portugalii, gdzie trenował CF Os Belenenses. W latach 1958–1960 trenował FC Barcelona, ale po konflikcie z jej największą gwiazdą Ladislao Kubalą, podał się do dymisji i przeniósł się do Interu Mediolan, z którym osiągnął swoje największe sukcesy trenerskie.

W Interze zaczął stosować taktykę zwaną Catenaccio (wł. rygiel, zasuwka). Polegało to oparciu taktyki przede wszystkim na obronie, w myśl motto Herrery: „jeśli nie stracimy bramki, nie przegramy meczu”. Przez catenaccio przylgnęło do niego etykietka „grabarza futbolu”, gdyż drużyny z Włoch zaczęły szybko naśladować taktykę Herrery, choć trzeba przyznać, że Inter pod jego wodzą prezentował całkiem widowiskowy styl gry, co zaowocowało sukcesami we Włoszech i w Europie. Równolegle z pracą w FC Barcelona i Interze, Herrera pracował z reprezentacją Hiszpanii (1959–1962), z którą gościł w Chorzowie w 1959 roku, na meczu w eliminacjach Pucharu Narodów. W latach 1966–1967 wspólnie z Ferruccio Valcareggim, prowadził reprezentację Włoch. Po konflikcie z kierownictwem Interu, Herrera przeniósł się w 1968 do AS Roma. Z tego okresu najbardziej pamiętają go kibice w Polsce, za sprawą meczów Romy z Górnikiem Zabrze w półfinale Pucharu Zdobywców Pucharów. Po okresie pracy w Romie, powrócił w 1973 roku do Interu, ale nie odniósł tam już sukcesów, co spowodowane było atakiem serca po którym wycofał się z pracy trenerskiej. Powrócił do niej jeszcze dwa razy w 1978 w Rimini i w 1979 w FC Barcelona. W 1981 ostatecznie wycofał się z pracy trenerskiej. Resztę życia spędził na emeryturze w Wenecji.

Atlético Madryt

• Mistrzostwo Hiszpanii: 1950, 1951
• Copa Eva Duarte: 1950

FC Barcelona

• Mistrzostwo Hiszpanii: 1959, 1960
• Puchar Króla: 1959, 1981
• Puchar Miast Targowych: 1958, 1960

Inter Mediolan

• Mistrzostwo Włoch: 1963, 1965, 1966
• Puchar Europy: 1964, 1965
• Puchar Interkontynentalny: 1964, 1965

AS Roma

• Puchar Włoch: 1969

• Profil trenera na BDFutbol (ang.)