|
Izydor z Sewilli
Izydor z Sewilli, także Izydor Sywilski (łac. Isidorus Hispalensis; ur. ok. 560 w Kartagenie, zm. 4 kwietnia 636 w Sewilli) – arcybiskup Sewilli, święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła. ŻyciorysGłównym źródłem wiedzy o życiu Izydora jest „Wykaz ksiąg świętego Izydora”, autorstwa Brauliona z Saragossy[1]. Izydor urodził się około 560 roku w Kartagenie, jako syn Seweriana i Turtur[2]. Miał dwóch starszych braci: Leandra i Fulgencjusza oraz młodszą siostrę Florentynę[3]. Po śmierci rodziców wychowaniem Izydora zajęli się jego bracia, zwłaszcza Leander[3]. Był on mnichem oraz biskupem, dlatego Izydor mógł kształcić się w szkole diecezjalnej lub klasztornej[4]. W młodości studiował Pismo Święte oraz dzieła Warrona, Swetoniusza, Kapelli i Kasjodora[5]. Prawdopodobnie był też nauczycielem w sewilskiej szkole, natomiast nigdy nie wstąpił do zakonu[6]. Około 600 roku został arcybiskupem Sewilli, po śmierci swojego brata[7]. W 619 roku przeprowadził synod, na którym ustalił granice diecezji Écija oraz Kordoba, a także potępił poglądy monofizyckie[8]. W 633 roku zwołał kolejny synod, na którym ujednolicono zasady liturgii, zalecono edukację duchowieństwa i uregulowano nadzór biskupów nad sędziami[9]. W tym czasie zredagował także księgę („Hispana”), w której zawarł 105 dekretów papieskich, oraz 67 postanowień synodalnych[10]. Prawdopodobnie był także autorem Vetus Latina Hispana – łacińskiego przekładu Biblii[10]. W czasie swojej posługi wspierał klasztory, a dochody przekazywał biednym[10]. Był doradcą kilku królów wizygockich, panujących na półwyspie iberyjskim: Gundemara, Sisebuta, Swintili i Sisenanda[11]. W marcu 636 roku poważnie zachorował i poprosił by zaniesiono go do kościoła św. Wincentego[11]. Tam przyjął namaszczenie chorych, pomodlił się i pożegnał z przyjaciółmi[12]. Zmarł 4 kwietnia i został pochowany obok rodzeństwa: Leandra i Florentyny[12]. Klasyfikacja magiiZajmował się klasyfikacją magii. Opierając się na źródłach klasycznych magię dzielił na geomancję (wróżenie z ziemi), hydromancję (wróżenie z wody), aeromancję (wróżenie z powietrza), a także piromancję (wróżenie z ognia). Za magię uznawał też wróżenie z lotu i głosów ptaków oraz wykorzystywanie wnętrzności zwierząt w tym celu. Astrologia także była przez niego uznawana za formę magii. Jako część magii wyróżniał także uroki (czyli opieranie się na słowach w celach magicznych) oraz ligatury (przywiązywanie do potencjalnego pacjenta magicznych przedmiotów w celach kuracyjnych), a także inne niewymienione zjawiska. Uważał, że każda magia ma charakter demoniczny[13]. Kult Kanonizacja formalna Izydora z Sewilli odbyła się w 1598 roku – kanonizował go Klemens VIII[14]. W 1722 papież Innocenty XIII ogłosił św. Izydora doktorem Kościoła[14]. Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest w dzienną rocznicę śmierci (4 kwietnia)[14], natomiast uroczystości w Hiszpanii odbywają się 26 kwietnia[15]. W ikonografii św. Izydor przedstawiany jest jako stary biskup z paliuszem[14]. Poeta i dramaturg Lope de Vega napisał poemat El Isidro. Dzieła (wybór)
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
_BnF_Lat_13_396.jpg)
_01.jpg)
