|
Jim Palmer
James Alvin Palmer (ur. 15 października 1945) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 19 sezonów w Major League Baseball. Palmer podpisał kontrakt jako wolny agent z Baltimore Orioles w 1963[1]. 17 kwietnia 1965 zaliczył debiut w MLB w meczu przeciwko Boston Red Sox[1]. W tym samym roku Orioles pokonali w World Series Los Angeles Dodgers 4–0; Palmer wystąpił w meczu numer 2 rozegrał pełny mecz i zaliczył shutout[2]. 13 sierpnia 1969 w spotkaniu z Oakland Athletics rozegrał no-hittera[3]. W 1970 po raz pierwszy zagrał w All-Star Game i wystąpił w dwóch meczach World Series, w których Orioles pokonali Cincinnati Reds 4–1[4]. W sezonie 1973 miał najlepszy wskaźnik ERA (2,40), zaliczył 22 wygrane (3. wynik w lidze) i po raz pierwszy otrzymał nagrodę Cy Young Award dla najlepszego miotacza w American League[1]. W 1975 zwyciężył w MLB w klasyfikacji zwycięstw, zaliczył najwięcej shutoutów (10) i miał najlepszy wskaźnik ERA 2,09[1]. W latach 1976–1977 zaliczył najwięcej zwycięstw i rozegrał najwięcej inningów; w 1976 po raz trzeci został nagrodzony Cy Young Award jako pierwszy zawodnik w American League[1][5]. W 1983 zwyciężył w World Series po raz trzeci i jednocześnie stał się jedynym miotaczem w historii MLB, który zdobywał mistrzostwo w trzech różnych dekadach[5]. Po raz ostatni zagrał 12 maja 1984[1]. W późniejszym okresie był między innymi komentatorem dla stacji ABC, od 1989 jest sprawozdawcą meczów Orioles w lokalnej stacji telewizyjnej[5][6]. W 1990 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[7].
Przypisy
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
