Earl Weaver
Earl Sidney Weaver (ur. 14 sierpnia 1930, zm. 19 stycznia 2013) – amerykański baseballista i menadżer, członek Galerii Sław Baseballu od 1996 roku. ŻyciorysPo ukończeniu Beaumont High School w St. Louis, w wieku 17 lat podpisał kontrakt z St. Louis Cardinals, jednak występował jedynie w klubach farmerskich tego zespołu na pozycji drugobazowego[1][2]. W 1957 dołączył do sztabu szkoleniowego Orioles, gdzie był menadżerem klubów z niższych lig[2]. 11 lat później został trenerem pierwszej bazy zespołu z Baltimore[2]. W połowie sezonu 1968 zastąpił na stanowisku menadżera Baltimore Orioles Hanka Bauera[2]. Rok później Orioles zanotowali bilans 109–53, co do dziś jest najlepszym wynikiem w historii klubu, jednak w World Series ulegli New York Mets 1–4[2][3]. W 1970 ponownie doprowadził zespół do finałów, gdzie Orioles pokonali Cincinnati Reds 4–1[4]. W sezonie 1971 zespół wystąpił w World Series trzeci raz z rzędu, w których przegrał z Pittsburgh Pirates 3–4[5]. W 1979 Weaver awansował z Orioles do World Series po raz czwarty, gdzie uległ Pittsburgh Pirates w siedmiu meczach[6]. W 1986 zespół zwyciężył w 73, przegrał w 89 meczach i był to jedyny sezon, w którym Orioles prowadzeni przez Weavera osiągnęli ujemny bilans zwycięstw i porażek[2][7][8]. Będąc menadżerem Baltimore Orioles przez 17 sezonów, był wyrzucany z boiska przez sędziów 94 razy co jest rekordem w American League[8]. Prowadząc zespół w 2541 meczach, zwyciężył w 1480 i przegrał w 1060 meczach (jedno ze spotkań w sezonie 1982 zostało przerwane przy stanie 2–2 z powodu obfitych opadów deszczu)[7][9]. W 1996 został wybrany do Galerii Sław Baseballu[10]. Zmarł 19 stycznia 2013 na zawał serca podczas rejsu po Morzu Karaibskim na statku Celebrity Silhouette[11]. Nagrody i wyróżnienia
Przypisy
Bibliografia
Information related to Earl Weaver |