|
Kazimierz Surman
Kazimierz Surman (ur. 20 grudnia 1924 w Krakowie, zm. 4 marca 1978 w Sanoku) – polski żołnierz, polityk, działacz kultury. ŻyciorysUrodził się 20 grudnia 1924 w Krakowie[1][2][3][4]. Był synem Wincentego i Apolonii z domu Hachaj (1898-1951)[3]. W rodzinnym Krakowie kształcił się w szkole podstawowej, a od 1937 uczył się w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego, gdzie do 1939 ukończył dwie klasy[3][4]. Podczas II wojny światowej od 1940 do 1942 był zatrudniony jako prowadzący biuro kancelaryjne w firmie budowlanej Tadeusza Russaka[3]. Po otrzymaniu karty na przymusowe roboty przymusowe w III Rzeszy, po czym schronił się w Dębicy[3]. Do Krakowa wrócił w sierpniu 1944[3]. Tam został ujęty w ulicznej łapance i osadzony w obozie KL Plaszow[3]. Po wkroczeniu sowietów i odzyskaniu wolności pracował jako referent zaopatrzenia w Fabryce Mydła „Kołłątaj” w Krakowie[3]. Po zakończeniu wojny został członkiem PPS i działał w Komitecie Dzielnicowym Dębniki[3][4]. Jako ochotnik w marcu 1945 został przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego[4]. W 1947 ukończył naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty w Krakowie ze stopniem chorążego[2][3]. W tym samym roku został dowódcą plutonu w jednostce wojskowej w Sanoku[3][4]. 21 stycznia 1949 został zdemobilizowany i przeniesiony do rezerwy[3][4]. a.jpg) Po odejściu ze służby wojskowej pracował w Rejonowym Urzędzie Likwidacyjnym w Sanoku[3], jako kierownik sekcji planów zbiorczych i bilansów w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego (PKPG) przy Prezydium Powiatowej Radzie Narodowej w Sanoku[2][3], w biurze Powiatowego Pełnomocnika Skupu, jako instruktor powiatowy, jako kierownik Oddziału Kultury Prezydium PRN w Sanoku, jako inspektor techniczny w Muzeum Historycznym w Sanoku[3], jako kierownik Powiatowego Domu Kultury w Sanoku[3]. W Sanoku działał społecznie, był członkiem PCK, TPD[2]. Był także aktywny na polu kulturalnym, zainicjował powstanie w 1950 radiowęzła w Sanoku nadającego program lokalny będąc jego redaktorem i pierwszym spikerem, był przewodniczącym rady społecznej PDK w Sanoku, działającego w budynku przy ul. Adama Mickiewicza w Sanoku, śpiewał w chórze[2]. W 1952 został sekretarzem, a w 1953 zastępcą przewodniczącego Komisji Drogowej Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku[5]. W 1954 został wybrany radnym MRN w Sanoku[6]. Od 1 grudnia 1954 do 31 marca 1956 pełnił stanowisko przewodniczącego Prezydium MRN w Sanoku[2][7][3][4]. Został odwołany jednogłośną decyzją rady po przedstawieniu zarzutów wskazujących m.in. na podanie przez niego nieprawdziwych informacji w ankiecie personalnej oraz wytykających wrogi stosunek do PZPR (zarzuty wsparli wówczas radny MRN Romuald Bobrzak i przewodniczący prezydium PRN Stanisław Janik)[8]. W 1957 został kierownikiem Wydziału Kultury Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku[2]. Na przełomie lat 50. i 60. sprawował stanowisko kierownika Wydziału Kultury Prezydium MRN w Sanoku[9][10]. Został wybrany członkiem Kolegium Karno-Administracyjnego w Sanoku kadencji 1964-1967[11]. Został członkiem powołanego 31 stycznia 1968 społecznego komitetu ORMO w Sanoku[12]. Po wyborach do MRN w 1969 został członkiem Komisji Ochrony Porządku Publicznego i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Oświaty i Kultury[13]. Od 1970 do 1972 był dyrektorem sanockiego PDK[14]. Od 1 stycznia 1976 do końca życia pracował na stanowisku starszego przewodnika muzealnego w Muzeum Historycznym w Sanoku[3][4]. Od 6 grudnia 1948 był żonaty z Izabelą Jadwigą Naczas (1924-1999)[1][2][3][15]. Miał dzieci[2]. Zmarł 4 marca 1978 w Sanoku[1][3][4]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku[16]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
