Nowogródzka Brygada Kawalerii

Nowogródzka Brygada Kawalerii

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1937
Rozformowanie	1939
Nazwa wyróżniająca	„Nowogródzka”
Tradycje
Rodowód	9 Samodzielna Brygada Kawalerii Brygada Kawalerii „Baranowicze”
Dowódcy
Ostatni	gen. bryg. Władysław Anders
Działania zbrojne
kampania wrześniowa bitwa pod Tomaszowem (22–27 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	Baranowicze
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	kawaleria
Podległość	Armia „Modlin”
Multimedia w Wikimedia Commons

Nowogródzka Brygada Kawalerii (Now. BK) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego II RP.

W czasie kampanii wrześniowej brygada walczyła w składzie Armii „Modlin”. W czasie bitwy granicznej osłaniała pod Działdowem i Lidzbarkiem lewe skrzydło armii. Potem działała na przedmościu płockim, a dalej przez Modlin przeszła do Wiązowny, gdzie stała się trzonem Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Andersa. W jej składzie uderzała na Mińsk Mazowiecki, a następnie przeszła do odwodu Naczelnego Wodza w rejonie Lubartowa. Wzięła udział w II bitwie tomaszowskiej. 27 września została rozbita w starciach z oddziałami sowieckimi w drodze do granicy węgierskiej^[1].

Minister spraw wojskowych rozkazem Dep. Dow. Og. 1820. Org. Tj. nadał z dniem 1 kwietnia 1937 roku dotychczasowej BK Baranowicze nazwę „Nowogródzka Brygada Kawalerii”^[2].

Brygada rozlokowana była na terenie Okręgu Korpusu Nr IX z wyjątkiem 3 pułku strzelców konnych, który stacjonował w garnizonie Wołkowysk na terenie Okręgu Korpusu Nr III.

Organizacja pokojowa brygady w latach 1937–1939.

• Dowództwo Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w Baranowiczach
• 25 pułk Ułanów Wielkopolskich w Prużanie
• 26 pułk Ułanów Wielkopolskich im. Hetmana Wielkiego Litewskiego Jana Karola Chodkiewicza w Baranowiczach
• 27 pułk ułanów im. Króla Stefana Batorego w Nieświeżu
• 3 pułk strzelców konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego w Wołkowysku
• 9 dywizjon artylerii konnej w Baranowiczach
• 9 szwadron pionierów w Baranowiczach
• 9 szwadron łączności w Baranowiczach
• szwadron zapasowy 25 pułku ułanów w Łukowie
• szwadron zapasowy 26 pułku ułanów w Łukowie
• szwadron zapasowy 27 pułku ułanów w Łukowie
• szwadron zapasowy 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku^[3][a]

• dowódca brygady – gen. bryg. Władysław Anders
• zastępca dowódcy – płk kaw. Wincenty Jasiewicz
• szef sztabu – mjr dypl. kaw. Adam Sołtan
• I oficer sztabu – kpt. dypl. art. Tadeusz Bartoszewski
• I oficer sztabu (dubler) – kpt. dypl. art. Paweł Gill
• II oficer sztabu – rtm. Zygmunt Lassota
• dowódca łączności – kpt. łączn. Aleksy Szczeszek
• oficer intendentury – kpt. int. Tadeusz II Żurakowski

Nowogródzka BK pod dowództwem gen. bryg. Władysława Andersa została zmobilizowana 23 marca 1939 w wyniku mobilizacji alarmowej i wraz z 20 DP przetransportowana w rejon Sierpca i Płocka. Weszła w skład Armii „Modlin”. 8 sierpnia brygada postawiona została w stan alarmu i skierowana nad granicę Prus Wschodnich w rejon Lidzbarka, gdzie jej zadaniem była osłona zachodniego skrzydła armii.

1 września broniła pozycji na zachód od Mławy przed niemiecką 217 Dywizją Piechoty gen. mjr. Richarda Baltzera. W dniach 2–3 września osłaniała zachodnie skrzydło armii pod Lidzbarkiem. 4 września wykonała udany odciążający atak na Petrykozy, gdzie zdobyła licznych jeńców i sprzęt. Po przełamaniu polskiej obrony pod Mławą rozpoczęła odwrót w kierunku Płocka. Tego samego dnia jej oddziały weszły w skład Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Władysława Andersa. Brygada została skierowana do obrony odcinka Wisły między Dobrzyniem a Czerwińskiem.

6 września gen. Anders został wezwany do Rembertowa, gdzie dowiedział się, że wraz ze swoją jednostką przechodzi pod rozkazy gen. Juliusza Rómmla – dowódcy tworzącej się Armii „Warszawa”. 12 września Brygada dostała rozkaz uderzenia na Mińsk Mazowiecki. Natarcie ruszyło z Wiązowny 13 września wraz z Wołyńską Brygadą Kawalerii. 27 pułk ułanów po ciężkich walkach z niemiecką 11 Dywizją Piechoty gen. por. Maxa Bocka zdobył Maliszew (w ramach tej walki odbyła się jedna z pięciu szarż kawaleryjskich kampanii wrześniowej, w której wziął udział głównie pierwszy szwadron pułku; szarża załamała się pod ogniem niemieckich ckm, ale ułani pieszo w bardzo dramatycznym boju na bagnety zdobyli Maliszew), a 26 pułk ułanów dotarł do toru kolejowego i zatrzymał się. Odwodowy 25 pułk ułanów zdobył Grzechowiska. Ostatecznie atak został jednak zatrzymany wobec braku zapowiadanego wsparcia Armii „Modlin”, a oddziały zawrócone. Ponieważ kawaleria nie byłaby przydatna do obrony Warszawy, gen. J. Rómmel nakazał GO gen. Andersa wycofanie się na południe.

Dotarłszy na Lubelszczyznę, Brygada podporządkowała się gen. Stefanowi Dąb-Biernackiemu, dowódcy Frontu Północnego. Po ciężkich walkach pod Tomaszowem Lubelskim w dniach 22–24 września tylko część Brygady zdołała przerwać się przez niemiecki pierścień okrążenia. Po przebiciu się przez pozycje niemieckie pod Krasnobrodem Brygada ruszyła w kierunku Lubaczowa, gdzie 27 pułk ułanów drugi raz w trakcie wojny wykonał nieudaną szarżę na stanowiska niemieckiego batalionu piechoty pod miejscowością Morańce. Poległo w niej lub odniosło rany 80 ułanów i oficerów. Zginęli dowódcy szwadronów rtm. Józef Kwieciński, por. Stefan Olszewski i mjr Włodzimierz Lizoń. Rankiem 27 września Niemcy uderzyli na brygadę siłami piechoty, artylerii i czołgów, powodując rozproszenie się kawalerii po okolicznych lasach.

• dowódca – gen. bryg. Władysław Anders (od 12 IX 1939 dowódca GOKaw.)
• zastępca dowódcy – płk kaw. Kazimierz Żelisławski (12–24 IX 1939 dowódca brygady)
• oficer ordynansowy - rtm. Olgierd Ślizień (od 12 IX 1939 oficer ordynansowy dowódcy GOKaw. gen. Andersa)
• szef służby sprawiedliwości - kpt. aud. Bolesław Teodor Stypułkowski
• szef sztabu - mjr dypl. Adam Sołtan (od 12 IX 1939 szef sztabu GOKaw. gen. Andersa)
• oficer operacyjny - kpt. dypl. Paweł Gil (od 11 IX 1939 szef sztabu)
• pomocnik oficera operacyjnego - rtm. Władysław Zgorzelski
• oficer informacyjny - por. dypl. Zbigniew Kiedacz (od 12 IX 1939 oficer informacyjny GOKaw. gen. Andersa)
• pomocnik oficera informacyjnego - por. obs. Wacław Zacharewicz (poległ 23 IX)
• dowódca łączności - kpt. łącz. Jan Zbigniew Trojanowski †1940 Charków^[5]
• kwatermistrz – kpt. dypl. art. Tadeusz Bartoszewski (od 12 IX 1939 kwatermistrz GOKaw. gen. Andersa)
• oficer służby intendentury – kpt. int. Tadeusz II Żurakowski
• oficer służby uzbrojenia – por. rez. Dębski
• oficer płatnik – por. Przyborowski^[6]
• naczelny lekarz - kpt. lek. dr Bolesław Tomaszewski
• naczelny lekarz weterynarii - kpt. lek. wet. Aleksander Zbigniew Hollitscher
• oficer transportowy - rtm. rez. Alfred Reliszko
• komendant Kwatery Głównej – mjr st. spocz. Włodzimierz Lizoń †26 IX Broszków
• szwadron sztabowy (dowództwo Now. BK) – rtm. Zygmunt Lassota
• pluton gospodarczy - ppor. kaw. rez. Ignacy Prusakiewicz †26 IX Broszków

W nawiasach podano nazwy jednostek mobilizujących.

• Kwatera Główna Nowogródzkiej Brygady Kawalerii
• poczta polowa nr 178 (mobilizowana w Białymstoku przez Dyrekcję Okręgu Poczt i Telegrafu Warszawa) – NN
• sąd polowy nr 49 (Dowództwo Now. BK) – kpt. aud. Bolesław Teodor Stypułkowski^[7]
• samodzielny pluton karabinów maszynowych nr 9 (25 puł.) – por. rez. Mieczysław Wiewiórowski
• 25 pułk ułanów – płk Bohdan Stachlewski
• 26 pułk ułanów – płk dypl. Ludwik Schweizer
• 27 pułk ułanów – ppłk Józef Pająk
• 4 pułk strzelców konnych – ppłk Zygmunt Marszewski
• 9 dywizjon artylerii konnej – ppłk Tadeusz Erazm Rohoziński
• dywizjon pancerny nr 91 (4 bpanc.) – mjr Antoni Śliwiński
• 5 batalion strzelców (III/32 pp w Działdowie) – mjr Piotr Perucki
• bateria artylerii przeciwlotniczej motorowa typ „B” nr 89 (9 dywizjon artylerii przeciwlotniczej) – kpt. Janusz Klimontowicz (podporządkowana dowódcy 8 DP)
• szwadron kolarzy nr 1^[b] (4 psk) – por. Leszek Edward Irzyłowski vel Iżyłowski †1940 Charków^[8]
• szwadron pionierów nr 9 (26 puł.) – rtm. Władysław Wojnikonis †1940 Ukraina^[9]
• szwadron łączności nr 9 (26 puł.) – kpt. łącz. Ryszard Aleksander Bajzert^[10][11]
  • dowódca plutonu łączności Kwatery Głównej – ppor. łącz. rez. Stefan Laurysiewicz^[11]
  • dowódca plutonu radio – por. łącz. Wacław Jan Tarnowski^[12][11]
• pluton konny żandarmerii nr 9 (pl. żand. „Baranowicze”) – ppor. Adam Daszewski
• drużyna parkowa uzbrojenia nr 941 (9 dak) - NN
• park intendentury typ II nr 941 (26 puł.) – kpt. int. Kwiatkowski^[13][c]
• pluton sanitarny konny nr 89 (3 psk) – kpt. lek. dr Bolesław Tomaszewski
• kolumna taborowa kawalerii jednokonna typ I nr 941 (25 puł.)
• kolumna taborowa kawalerii jednokonna typ I nr 942 (25 puł.)
• kolumna taborowa kawalerii jednokonna typ I nr 943 (szwadron zapasowy 25 puł.)
• kolumna taborowa kawalerii jednokonna typ I nr 944 (szwadron zapasowy 26 puł.)
• kolumna taborowa kawalerii jednokonna typ I nr 945 (szwadron zapasowy 27 puł.) - por. rez. Harald Krusche
• kolumna taborowa kawalerii jednokonna typ I nr 358 (3 psk)
• warsztat taborowy nr 344 (3 psk)

Pododdziały przydzielone:

• batalion ON „Mazury I” – kpt. Kazimierz Mordzewski
• I pluton 53 eskadry obserwacyjnej – kpt. obs. Stanisław Sawczyński

 Z tym tematem związana jest kategoria: Oficerowie dowództwa Nowogródzkiej Brygady Kawalerii.

Dowódcy brygady

• płk kaw. Adolf Mikołaj Waraksiewicz (X 1921 – 15 VII 1927 → dowódca XVIII BK)
• płk kaw. / gen. bryg. Stanisław Grzmot-Skotnicki (15 VII 1927^[15] IV 1937 → dowódca Pom. BK)
• gen. bryg. Władysław Anders (IV 1937 – 11 IX 1939 → dowódca GO Kaw)
• płk kaw. Kazimierz Żelisławski (12–24 IX 1939 → zastępca dowódcy)
• gen. bryg. Konstanty Plisowski (24–28 IX 1939)

Szefowie sztabu

• rtm. Wiktor Brodkiewicz (1924)
• rtm. SG Medard Cibicki (15 X 1924 – 11 X 1926 → dowódca szwadronu w 3 puł.)
• rtm. SG Jerzy Zaleski (od 11 X 1926^[16])
• mjr dypl. Tadeusz Julian Nalepa (1929 – 1 XI 1930 → Oddział IV SG^[17])
• mjr dypl. Witold Cieśliński (od 1 XI 1930^[18] – 23 III 1932 → zastępca dowódcy 6 psk^[19])
• rtm. dypl. Mieczysław Henryk Fiedler (23 III 1932^[20] – 7 VI 1934 → Dep. Kaw. MSWojsk^[21].)
• mjr dypl. kaw. Zygmunt Mieszczankowski (od 7 VI 1934^[21])
• mjr dypl. Adam Sołtan (do 11 IX 1939)
• kpt. dypl. Paweł Gil (od 11 IX 1939)

 Osobne artykuły: zamordowani w Katyniu, zamordowani w Charkowie, zamordowani w Kalininie, zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej (ULK) i zamordowani z Białoruskiej Listy Katyńskiej (BLK).

Biogramy zamordowanych znajdują się na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego^[22]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”, Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3.
• Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2.
• Tadeusz Jurga: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 7, Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939 : organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1975.
• Stefan Laurysiewicz: Sprawozdanie z udziału w kampanii Polskiej 1939 r.. [w:] B.I.23h [on-line]. IPMS, 1945-11-06. [dostęp 2021-12-26].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Kraków: Znak Horyzont, 2019. ISBN 978-83-240-5692-7.
• Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.