Twierdzenie Thevenina (także twierdzenie o zastępczym źródle napięcia) – jeden z dwóch wariantów twierdzenia dotyczącego zastępczego źródła energii w obwodzie elektrycznym. Twierdzenie to wykorzystuje się często podczas rozwiązywania układów elektrycznych liniowych^[1].

Twierdzenie sformułowali niezależnie od siebie Hermann von Helmholtz w 1853^[2] oraz Léon Charles Thévenin w 1883^[3].

gdzie:

• E_z – napięcie zastępczego źródła napięcia elektrycznego o wartości równej napięciu na rozwartych zaciskach AB układu w stanie jałowym
• Z_o – impedancja odbiornika
• Z_z – impedancja zastępcza, równa impedancji układu (z wyłączonymi źródłami autonomicznymi) widzianej z zacisków AB
• I_o – wartość prądu
• A, B – dwa dowolne zaciski układu

Wartość źródła zastępczego oblicza się na podstawie analizy obwodu oryginalnego jako napięcie panujące na zaciskach AB po odłączeniu gałęzi AB. Impedancja zastępcza widziana z zacisków AB dotyczy obwodu po wyłączeniu gałęzi AB i po wygaszeniu wszystkich źródeł niezależnych (wszystkie niezależne źródła napięciowe zastąpione zwarciami, a wszystkie prądowe źródła niezależne zastąpione rozwarciami).

• Twierdzenie Nortona

• Metoda Thevenina, [dostęp 2023-06-24] (pol.).