Ulica Rozbrat w Warszawie

Ulica Rozbrat w Warszawie
	Solec
	; Ulica Rozbrat przy Szarej
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy Ulica Rozbrat w Warszawie
	Położenie na mapie Polski Ulica Rozbrat w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Rozbrat w Warszawie
	52°13′33,6″N 21°02′03,0″E/52,226000 21,034167
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Rozbrat – ulica w warszawskiej dzielnicy Śródmieście.

Opis

Ulica stanowiła odgałęzienie biegnącej wąwozem ulicy Książęcej. Była drogą łączącą rezydencję Kazimierza Poniatowskiego z Łazienkami, należącymi do jego młodszego brata Stanisława Augusta^[1].

Pierwsze budynki powstały w połowie XVIII wieku, a obecną nazwę nadano jej w 1770. Najprawdopodobniej odzwierciedla ona topograficzny układ dwóch rozchodzących się ulic, chociaż niektórzy autorzy tłumaczą jej pochodzenie istniejącą tam karczmą Rozbrat^[2].

W latach 1936–1939 pod nr 44a mieściła się Wyższa Szkoła Dziennikarska (WSD), przeniesiona tam z budynku Gimnazjum im. Mikołaja Reja przy placu Małachowskiego^[3]^[4].

24 września 1943 na rogu ulic Dmochowskiego i Rozbrat żołnierze drugiego plutonu Agatu dokonali udanego zamachu na zastępcę komendanta Gęsiówki SS-Hauptscharführera Augusta Kretschmanna^[5].

Do 2012 w budynku dawnej Wyższej Szkoły Dziennikarskiej mieściła się Rada Krajowa Sojuszu Lewicy Demokratycznej, wcześniej komórki KC PZPR, m.in. Centralna Szkoła Partyjna PZPR (1954–1955)^[6]. W 2011 należący do SLD kompleks trzech budynków (budynku WSD, dawnego hotelu „Powiśle” oraz wolnostojącego pawilonu) został sprzedany przez partię spółce deweloperskiej^[7]. Budynek WSD został zburzony w 2023 roku^[8].

Inne informacje

W komedii Stanisława Barei Mąż swojej żony przy ul. Rozbrat 55 mieszkają kompozytor Michał Karcz i jego żona – mistrzyni lekkoatletyczna Jadwiga Fołtasiówna^[9].
Do 2010, kiedy to para prezydencka przeprowadziła się do Belwederu, na pierwszym piętrze zabytkowej kamienicy nr 32 mieszkał Bronisław Komorowski wraz z rodziną^[10]. W 1939 pod numerem 32 mieszkał ppłk inż. Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft^[11].

Ważniejsze obiekty

Przypisy

↑ Marek Kwiatkowski: Wielka księga Łazienek. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 50. ISBN 83-7255-684-9.
↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 178. ISBN 83-86619-97X.
↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 988. ISBN 83-01-08836-2.
↑ Jadwiga Krawczyńska: Zapiski dziennikarski warszawskiej 1939–1947. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971, s. 316.
↑ Piotr Stachniewicz: "Parasol". Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 188-200. ISBN 83-211-0273-5.
↑ Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy 1954, 1955
↑ Michał Wojtczuk. Syreni Śpiew nie do rozbiórki. „Gazeta Stołeczna”, s. 6, 24 kwietnia 2017.
↑ Aleksander Sławiński. Nikt nie czuje się winny za rozbiórkę przy Rozbrat. „Gazeta Stołeczna”, s. 2, 21 sierpnia 2023.
↑ Grzegorz Sołtysiak: Filmowy przewodnik po Warszawie. Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2007, s. 212. ISBN 978-83-60142-70-7.
↑ Anna Dąbrowska, Marta Kurzyńska: Być sąsiadem prezydenta. [w:] Polityka [on-line]. 3 grudnia 2010. [dostęp 2012-08-22].
↑ Książka telefoniczna. Warszawa. 1939. s. 169. [dostęp 2015-06-29].

[1] Marek Kwiatkowski: Wielka księga Łazienek. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 50. ISBN 83-7255-684-9.

[2] Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 178. ISBN 83-86619-97X.

[3] Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 988. ISBN 83-01-08836-2.

[4] Jadwiga Krawczyńska: Zapiski dziennikarski warszawskiej 1939–1947. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971, s. 316.

[5] Piotr Stachniewicz: "Parasol". Dzieje oddziału do zadań specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 188-200. ISBN 83-211-0273-5.

[6] Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy 1954, 1955

[Wojtczuk24-7] Michał Wojtczuk. Syreni Śpiew nie do rozbiórki. „Gazeta Stołeczna”, s. 6, 24 kwietnia 2017.

[8] Aleksander Sławiński. Nikt nie czuje się winny za rozbiórkę przy Rozbrat. „Gazeta Stołeczna”, s. 2, 21 sierpnia 2023.

[9] Grzegorz Sołtysiak: Filmowy przewodnik po Warszawie. Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2007, s. 212. ISBN 978-83-60142-70-7.

[10] Anna Dąbrowska, Marta Kurzyńska: Być sąsiadem prezydenta. [w:] Polityka [on-line]. 3 grudnia 2010. [dostęp 2012-08-22].

[11] Książka telefoniczna. Warszawa. 1939. s. 169. [dostęp 2015-06-29].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Ulica Rozbrat w Warszawie

Opis

Inne informacje

Ważniejsze obiekty

Przypisy

Portal di Ensiklopedia Dunia