Wyższa Oficerska Szkoła Radiotechniczna
Wyższa Oficerska Szkoła Radiotechniczna im. kpt. Sylwestra Bartosika (WOSR) – szkoła Sił Zbrojnych PRL i Sił Zbrojnych RP kształcąca kandydatów na oficerów wojsk radiotechnicznych. HistoriaUtworzona została w 1969 w oparciu o Oficerską Szkołę Radiotechniczną w Jeleniej Górze[1]. W 1972 szkołę podporządkowano dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Dwa lata później w ramach WOSR utworzono Szkołę Oficerów Rezerwy, którą w 1981 zastąpiła Szkoła Podchorążych Rezerwy. W 1977 uruchomiono dwuletnie studia inżynierskie dla absolwentów szkoły chorążych. W 1987 WOSR zajęła II miejsce we współzawodnictwie wyższych szkół oficerskich. W 1991 zapoczątkowano w szkole połączone studia z Politechniką Wrocławską na kierunku telekomunikacji. W 1994 na bazie szkoły powstaje Centrum Szkolenia Radioelektronicznego, które przygotowywało specjalistów w zakresie: radiolokacji, automatyzacji dowodzenia, ubezpieczenia lotów oraz rozpoznania i walki radioelektronicznej. W 1997 odbyła się ostatnia promocja absolwentów Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej, po czym nastąpiło rozwiązanie szkoły. Centrum Szkolenia Radioelektronicznego rozformowano w 2004. W latach 1948/55 na terenie szkoły mieściła się również Oficerska Szkoła Piechoty nr 2. Kierunki kształceniaSzkoła kształciła oficerów dowódców pododdziałów wojsk radiotechnicznych na poziomie studiów inżynierskich w specjalności. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii "B"[2]. W szkole chorążych przygotowywano średni personel techniczny. Struktura WOSR (1985)
Komendanci
PrzypisyBibliografia
|