Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej

Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej

Odznaka absolwencka (do 1990 r.)
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1967
Rozformowanie	1994
Patron	Jakub Jasiński[1]
Tradycje
Rodowód	Oficerska Szkoła Wojsk Inżynieryjnych
Dowódcy
Pierwszy	płk dypl. inż. Adam Szegidewicz
Ostatni	gen. bryg. mgr inż. Józef Rzemień
Organizacja
Dyslokacja	Wrocław
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska inżynieryjne

Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej im. gen. Jakuba Jasińskiego (WSOIW) we Wrocławiu – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL i III Rzeczypospolitej. Kształciła podchorążych, początkowo saperów, od 1944 do 1994.

Szkołę utworzono na podstawie rozkazu Naczelnego Dowódcy WP z 19 października 1944 w Przemyślu jako Oficerską Szkołę Saperów. Do jej sformowania wykorzystano kadrę i sprzęt Miczurińskiej Szkoły Saperów i oddziału saperskiego Centralnej Szkoły Podchorążych WP w Riazaniu. Etatowo szkoła miała 1200 podchorążych. Pierwsza promocja odbyła się 29 kwietnia 1945. Szkołę ukończyło wówczas 290 absolwentów.

Od 15 sierpnia do 1 września 1946 szkoła została dyslokowana do Wrocławia^[2], gdzie w 1947 zmieniła nazwę na Oficerską Szkołę Inżynieryjno-Saperską^[3]. Po zakończeniu II wojny światowej słuchacze brali udział w odbudowie wrocławskich mostów oraz odgruzowywaniu i przebudowie najważniejszych placów m.in. Plac Grunwaldzki, Plac Dominikański i Plac 1 Maja.

W 1951 zmieniono nazwę szkoły na Oficerską Szkołę Inżynierii, a w 1953 na Oficerską Szkołę Wojsk Inżynieryjnych. Rok później szkole nadano imię gen. Jakuba Jasińskiego.

We wrześniu 1967 szkoła otrzymała status uczelni i zmieniała nazwę na Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Inżynieryjnych (WSOWInż)^[4]. Podstawowym zadaniem szkoły było kształcenie oficerów dowódców wojsk inżynieryjnych. Absolwenci oprócz mianowania na pierwszy stopień oficerski otrzymywali dyplom inżyniera wojskowego w specjalnościach: inżynieria wojskowa, budowa dróg i mostów, budowa linii i mostów kolejowych oraz budowa i utrzymanie lotnisk. W 1970 w szkole rozpoczęto kształcenie podchorążych na profilu politycznym. Absolwenci tego kierunku kończyli studia zawodowe w zakresie nauk społeczno-politycznych. Przy WSOWInż powstała również Szkoła Chorążych Wojsk Inżynieryjnych i Komunikacji. W 1973 r. utworzono tam Szkołę Oficerów Rezerwy (SOR), którą w 1980 przemianowano na Szkołę Podchorążych Rezerwy.

Po przemianach ustrojowych, w 1990 szkoła przejęła także kształcenie oficerów – dowódców pododdziałów wojsk chemicznych w miejsce rozformowanej krakowskiej Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Chemicznych. Z tego względu ponownie zmieniono nazwę szkoły na Wyższą Szkołę Oficerską Inżynierii Wojskowej.

W 1994 szkoła została połączona ze znajdującą się we Wrocławiu Wyższą Szkołą Oficerską Wojsk Zmechanizowanych w Wyższą Szkołę Oficerską im. Tadeusza Kościuszki. Rok ten przyjmuje się za zakończenie działalności uczelni jako samodzielnej jednostki. W latach 2004–2010 na terenie WSOIW działała Szkoła Podoficerska Wojsk Lądowych we Wrocławiu kształcąca podoficerów specjalności inżynieryjno-saperskich, przeciwchemicznych i aeromobilnych (kawalerii). Obecnie (od 1 stycznia 2009 roku) na terenie WSOIW (w kompleksie poniemieckich koszar przy ul Obornickiej) znajduje się Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych, a także jedyne w Polsce Muzeum Wojsk Inżynieryjnych.

Oficerska Szkoła Saperów

• płk gw. Arkadiusz Furaszew XI 1944 – I 1946
• gen. bryg. Jan Gaber I 1946 – XI 1947

Oficerska Szkoła Inżynieryjno-Saperska

• gen. bryg. Bronisław Lubański XI 1947 – V 1952

Oficerska Szkoła Inżynierii

• p.o. płk inż. Michał Jewsiejew V – XII 1952

Oficerska Szkoła Wojsk Inżynieryjnych

• płk inż. Aleksy Kozłow XII 1952 – I 1955
• ppłk Telesfor Kuczko I 1955 – X 1956
• p.o. płk Adam Szegidewicz X 1956 – III 1957
• płk Jan Budziszewski IV 1957 – I 1964
• płk Telesfor Kuczko I 1964 – VIII 1966
• płk inż. Jan Iwaszko* VIII – XII 1966

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych

• płk dypl. inż. Adam Szegidewicz I 1967 – XII 1972
• gen. bryg. inż. Telesfor Kuczko XII 1972 – III 1974
• gen. bryg. mgr inż. Zdzisław Barszczewski III 1974 – XII 1981
• p.o. płk dypl. mgr Michał Szpak XII 1981 – IV 1982
• gen. bryg. mgr inż. Zdzisław Barszczewski IV – XI 1982
• p.o. płk dypl. mgr Michał Szpak XII 1982 – IV 1983
• gen. bryg. dr Leonard Boguszewski IV 1983 – X 1990

Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej

• gen. bryg. mgr inż. Józef Rzemień X 1990 – IX 1994

• Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
• Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu, red. B. Dziaduch, Wrocław 1994
• Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.
• Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu, Tradycja, Historia, Współczesność. Zarys dziejów 1923 – 1944, Wrocław 1994.
• Zdzisław Józef Cutter: Kształcenie kadr oficerskich wojsk inżynieryjnych w latach 1924–1994. Częstochowa: AJD, 2013. ISBN 978-83-7455-343-8. Brak numerów stron w książce
• Zdzisław Cutter, Saperzy polscy 1918 – 1939: organizacja, szkolenie i wyposażenie materiałowo-techniczne, Wrocław 2001.
• Zdzisław Cutter, Polskie wojska saperskie w 1939 r.: organizacja, wyposażenie, mobilizacja i działania wojenne, Częstochowa 2003.

• Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego. cswiich.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-25)].
• Muzeum Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu. cswiich.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].