|
Adolf Minck
Adolf Minck (ur. 4 września 1883, zm. 16 maja 1960[1]) – zwierzchnik Wolnego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Niemczech w okresie nazistowskim. W latach 1937–1950 przewodniczący Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła. Wcześniej przewodniczący węgierskiego zjednoczenia (diecezji węgierskiej)[2], wykonywał polecenia nazistowskiej władzy. Kariera duchownegoW wieku 25 lat przyjął chrzest i przystąpił do adwentystów, pracę duszpasterską rozpoczął w 1910 roku. W 1913 roku pracował w Sarajewie, w 1914 roku został wysłany na Węgry. Tutaj zastała go wojna, został zmobilizowany[3]. Po wojnie mieszkał w Budapeszcie i pracował na Węgrzech[4]. W 1921 roku został przewodniczącym diecezji węgierskiej[5]. W roku 1933 zamieszkał w Berlinie[6] i został sekretarzem Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła[7]. W 1937 roku został przewodniczącym Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła i funkcję tę pełnił do roku 1950[2]. Po roku 1950 pełnił funkcję sekretarza Wydziału, przestał być zwierzchnikiem niemieckiego Kościoła. Jego następcą został Wilhelm Müller[8]. Na początku 1941 roku odwiedził Polskę celem zorientowania się w sytuacji Kościoła adwentystycznego w Polsce. W rezultacie wizyty polski KADS został poddany pod zwierzchnictwo niemieckiego Kościoła adwentystycznego w Berlinie. Według oceny Zachariasza Łyki uchroniło to polski Kościół przed likwidacją[9]. Pracował także w wydawnictwie Advent-Verlag, najpierw w dziale węgierskim[10], a od roku 1933 w dziale ogólnym[11]. W roku 1933 został redaktorem naczelnym kwartalnika „Aller Diener”[12]. Angażował się w promowanie zdrowego stylu życia[13]. Po wojnie James Lamar McElhany, prezydent Generalnej Konferencji Adwentystów Dnia Siódmego, domagał się od niego oczyszczenia przywództwa Kościoła z nazistowskich elementów (kwiecień 1947)[14]. Minck odpowiedział, że każdy odpowiada za swe czyny przed Bogiem[15]. W lipcu 1950 roku na konferencji generalnej w San Francisco Minck ponownie został nominowany na przewodniczącego, jednak Wilhelm Müller zarzucił Minckowi brak stanowczości wobec nazistów. Nominacja Mincka została odrzucona, a w jego miejsce wybrany został Müller. Część niemieckiej delegacji kwestionowała ważność tych wyborów[16]. Stosunek do nazizmuAdolf Minck, gdy tylko został zwierzchnikiem niemieckiego KADS w 1933 roku, oświadczył: „My nie jesteśmy nieprzygotowani do nowego porządku”. Zapewniał także, że dopomoże w przygotowaniu drogi dla nowego porządku. Miało to miejsce trzy miesiące po tym, jak Adolf Hitler został kanclerzem[17]. Dojście Hitlera do władzy uznał za ożywczy powiew ducha reformacji[18]. 29 kwietnia 1936 roku nazistowskie państwo zabroniło prowadzenia działalności adwentystom reformowanym. Niemal natychmiast władze KADS wydały dyrektywę, w której zabroniono swoim wyznawcom utrzymywania kontaktów z reformowanymi adwentystami[17]. Polecono też wyłączyć z Kościoła wszystkich adwentystów o żydowskim pochodzeniu i zabroniono udzielania im pomocy[19]. W 1940 roku oświadczył, że każdy adwentysta wypełni swój obowiązek „podczas tego czasu wojny” i powołał się na tekst z Rz 7,12 (Prawo jest święte i przykazanie święte)[20]. 4 kwietnia 1941 roku nazistowskie państwo zabroniło adwentystom prowadzenia działalności w Gdańsku i Prusach Zachodnich. 24 czerwca tego roku – trzy dni po napaści na ZSRR – Adolf Minck w piśmie do gauleitera z Gdańska przekonywał o tym, że Kościół adwentystów wiernie służy III Rzeszy, zapewniał też, że „służba dla III Rzeszy to jego najszlachetniejszy obowiązek”[21]. Aż do końca trwania III Rzeszy wykonywał wszelkie polecenia nazistowskiej władzy, nawet te, w których domagano się wykonywania prac w sobotę[22]. Po zakończeniu wojny oświadczył: „Miecz Damoklesa wisiał nad nami przez wszystkie te lata”[23]. Po wojnie utrzymywał, że nie naruszył żadnej zasady biblijnej, a wszystko, co robił służyło przetrwaniu denominacji[24]. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzneInformation related to Adolf Minck |
||||||||||||||||||||
