Głomacz (łac. Glomuzi) – zgodnie z relacją przytoczoną przez Thietmara w jego kronice (I,3) otoczone wielką czcią święte źródło słowiańskiego plemienia Głomaczów, położone w odległości około dwóch mil od Łaby^[1]. Eponim plemienia oraz całej krainy^[2].

Zgodnie z relacją Thietmara wody Głomacza rozlewały się w wielkie trzęsawisko, które w czasie pokoju „pokrywa się pszenicą, owsem i żołędziami”, co wskazuje na jego gospodarcze wykorzystanie^[1]. Samemu źródłu przypisywano cechy nadprzyrodzone i otaczano je wielką czcią^[1], miały się w nim bowiem manifestować sakralne moce opiekuńcze plemienia oraz siły wieszcze^[2]. Kult źródła utrzymywał się wśród miejscowej ludności jeszcze po formalnej chrystianizacji południowego Połabia^[3]. Miano Głomacz, wywodzące się z prasłowiańskiego rdzenia *golm-, przetrwało we współczesnej nazwie miejscowej Lommatzsch^[1].

• Głomacz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 607 .