|
Konklawe 1394 (antypapież Benedykt XIII)
Konklawe 26-28 września 1394 – konklawe okresu wielkiej schizmy zachodniej, które wybrało Benedykta XIII na drugiego po Klemensie VII antypapieża obediencji awiniońskiej. Śmierć Klemensa VIIAntypapież Klemens VII zmarł 16 września 1394 w Awinionie w wieku 52 lat. W tym czasie już od 16 lat trwała w Kościele schizma, a rywalem „awiniończyka” Klemensa VII z rzymskiej obediencji był wybrany w 1389 Bonifacy IX. W 1394 do obediencji awiniońskiej należały Francja, Aragonia, Kastylia, Nawarra, Szkocja, Cypr, Zakon Joannitów i niektóre terytoria w Cesarstwie (np. Sabaudia). Wielu duchownych i świeckich opowiadało się za przywróceniem jedności Kościoła poprzez cesję, tj. rezygnację obu pretendentów, żaden z nich nie był jednak skłonny do ustępstw. Także po śmierci Klemensa VII wielu proponowało wstrzymanie się z wyborem następcy, opowiadał się za tym m.in. król Francji Karol VI oraz uniwersytet paryski. Ostatecznie jednak kardynałowie postanowili dokonać wyboru nowego papieża[1]. Lista uczestnikówKolegium Kardynalskie awiniońskiej obediencji we wrześniu 1394 liczyło dwudziestu czterech kardynałów. dwudziestu jeden z nich wzięło udział w konklawe, w tym trzynastu Francuzów, sześciu Włochów i dwóch Hiszpanów[2]:
Urząd kamerlinga sprawował François de Conzie, arcybiskup Narbonne. NieobecniNieobecnych było trzech kardynałów, w tym dwóch Hiszpanów i Francuz[5]:
Wszystkich trzech mianował Klemens VII. Kardynał Jean de Neufchatel przybył do Awinionu krótko po zakończeniu konklawe[6]. Wybór Benedykta XIIIDwudziestu jeden kardynałów zebrało się w pałacu papieskim w Awinionie na konklawe 26 września, mimo że nawet wśród nich nie brakowało zwolenników odroczenia elekcji (np. kardynał Saluzzo). Tego samego dnia do Awinionu przybył posłaniec z listem od króla, jednak Święte Kolegium jednogłośnie zadecydowało, że list nie zostanie otwarty przed zakończeniem konklawe i wyborem nowego papieża[7]. Najpierw kardynałowie zredagowali kapitulację wyborczą zobowiązującą elekta do dążenia ze wszystkich sił do zakończenia schizmy, w razie potrzeby także przez abdykację. Podpisało ją osiemnastu elektorów, odmówili jedynie Corsini, Aigrefeuille i Saint-Martial[8]. Następnie, 28 września jednogłośnie wybrano aragońskiego kardynała Pedro Martineza de Lunę, który do tej pory uchodził za jednego z największych zwolenników cesji i już przed konklawe uchodził za jednego z głównych kandydatów[9]. Elekt przybrał imię Benedykt XIII. 3 października przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała biskupa Palestriny Gui de Malsec, a 11 października został konsekrowany na biskupa w awiniońskiej katedrze przez kardynała biskupa Ostia e Velletri Jeana de Neufchatel i koronowany przez protodiakona Huguesa de Saint-Martiala[10]. Mimo że po wyborze Benedykt XIII powtórzył zapewnienia o swojej woli doprowadzenia do jedności Kościoła, jego późniejsze działania były zaprzeczeniem tych deklaracji. Odmówił abdykacji nawet wówczas, kiedy na Soborze w Konstancji zrezygnowali dwaj jego rywale – Grzegorz XII i Jan XXIII, i do końca życia twierdził, że jest prawowitym papieżem[11]. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
