|
Konklawe 1555 (Marceli II)
Konklawe 5-9 kwietnia 1555 – konklawe, które odbyło się po śmierci papieża Juliusza III i wybrało na jego następcę Marcelego II. Śmierć Juliusza IIIPapież Juliusz III zmarł 23 marca 1555 roku. W trakcie swego pontyfikatu doprowadził do wznowienia obrad soboru trydenckiego, ale z powodu wybuchu tzw. II wojny szmalkaldzkiej musiał ponownie je odroczyć i w chwili jego śmierci były zawieszone. Słabą stroną jego rządów był nepotyzm, zwł. szczególne względy jakimi obdarzał swojego młodego i całkowicie niekompetentnego bratanka, Innocenzo del Monte. Lista uczestnikówW konklawe wzięło udział 37 z 57 członków Kolegium Kardynałów[1]:
15 z nich mianował Juliusz III, 20 – papież Paweł III, po jednym – papież Klemens VII i Leon X. Nieobecni20 kardynałów nie uczestniczyło w elekcji[1]:
Spośród nieobecnych jednego mianował Leon X, czterech Klemens VII, dwóch Juliusz III, a trzynastu Paweł III. FrakcjeW ówczesnym Świętym Kolegium wyróżniano cztery frakcje: profrancuską, procesarską, „farnesiańską” (stronnicy Alessandro Farnese) i „juliańską” (nominaci Juliusza III). Z kilku względów jednak w czasie konklawe podział ten nie odegrał prawie żadnej roli. Po pierwsze, większość francuskich kardynałów nie przybyło na konklawe, a nieliczni, którzy byli w Rzymie, nie otrzymali w porę instrukcji od króla Henryka II. Liderzy frakcji procesarskiej, Sforza, Madruzzo i Gonzaga byli wprawdzie w Rzymie, ale również nie otrzymali przed konklawe żadnych instrukcji od cesarza Karola V. Co więcej, między nimi samymi nie był zgody. Madruzzo i Gonzaga sprzymierzyli się z ambitnym kardynałem d’Este, który był sprzymierzeńcem Francji. Zarówno Gonzaga jak i d’Este należeli do włoskich rodów książęcych i interesy swych dynastii z pewnością stawiali wyżej niż cesarza czy króla Francji. Kardynał Alessandro Farnese, lider włoskich kardynałów mianowanych przez Pawła III (tzw. „farnesianie”), sprzymierzony aktualnie z Francuzami, przebywał akurat w Awinionie i nie zdążył przybyć na konklawe. Z kolei włoscy kardynałowie mianowani przez Juliusza III („juliańczycy”) stanowili teoretycznie najsilniejszą frakcję, ale wobec braku lidera nie utworzyli jednolitego stronnictwa. W tych okolicznościach wśród elektorów sformowały się doraźnie dwa bloki, które dzielił przede wszystkim stosunek do kandydatury kardynała Ippolito d’Este, niemalże oficjalnie prowadzącego kampanię wyborczą na swoją rzecz[3]:
Przebieg konklaweKonklawe rozpoczęło się 5 kwietnia 1555. Mimo podziałów kardynałowie szybko osiągnęli konsensus. Wysiłki kardynała d’Este okazały się daremne z uwagi na zdecydowany opór silniejszej liczebnie frakcji reformatorskiej. Po krótkim wahaniu co do osoby kandydata (Cervini czy Carafa) liderzy reformatorów, Sforza i Ranuccio Farnese zaproponowali kardynała Marcello Cervini. Wobec nielojalnej postawy części zwolenników d’Este (np. Pisaniego, Madruzzo), kandydat ten bez trudu uzyskał wymaganą większość. Wieczorem 9 kwietnia Marcello Cervini został wybrany przez aklamację w kaplicy Pauliańskiej. Elekt zachował swoje dotychczasowe imię jako Marceli II. Następnego dnia rano odbyło się formalne głosowanie potwierdzające, w którym Marcello Cervini otrzymał wszystkie 36 głosów. Tylko on sam zagłosował na Carafę. Jeszcze tego samego dni został konsekrowany na biskupa i koronowany przez protodiakona Pisaniego[4]. Przypisy
Bibliografia
Uzupełniające źródła internetowe
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
