Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Mścisław (Białoruś)

Mścisław
Мсціслаў
Ilustracja
Kościół Karmelitów Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Herb Flaga
Herb flaga Mścisławia
Państwo

 Białoruś

Obwód

 mohylewski

Rejon

mścisławski

Populacja (2010)
• liczba ludności


10700[1]

Nr kierunkowy

+375 2240

Kod pocztowy

213470, 213472, 213452, 213453

Położenie na mapie obwodu mohylewskiego
Mapa konturowa obwodu mohylewskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Mścisław”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po prawej znajduje się punkt z opisem „Mścisław”
Ziemia54°01′N 31°43′E/54,016667 31,716667

Mścisław (biał. Мсціслаў, Амсьціслаў, Mścisłaŭ, Amścisłaŭ, ros. Мстислав[2], Мстиславль, Mstisław, Mstisławl) – miasto na Białorusi, stolica rejonu mścisławskiego obwodu mohylewskiego. 10,7 tys. mieszkańców (2010).

Historia

Pierwszy raz wspominany w źródłach historycznych w 1136 jako gród obronny założony przez księcia smoleńskiego Rościsława I Michała nazwany tak na cześć jego ojca Mścisława I Haralda. Od 1377 stolica udzielnego Księstwa Mścisławskiego w składzie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pierwszym litewskim księciem Mścisławia był brat Władysława Jagiełły Korygiełło. Jego następcą był w latach 1390–1430 Lingwen, który jako wódz trzech pułków smoleńskich, dowodził też chorągwią mścisławską w czasie bitwy pod Grunwaldem.

W czasie wojny litewsko-moskiewskiej 1512–1522, ostatni książę mścisławski Michał oddał swoje ziemie Wielkiemu Księstwu Moskiewskiemu, a po przegranej przez Rosjan bitwie pod Orszą w 1514 zbiegł do Moskwy. Jego księstwo włączone zostało ostatecznie w 1527 do Wielkiego Księstwa Litewskiego jako starostwo. W 1566 król Polski Zygmunt II August utworzył województwo mścisławskie.

W 1601 miejscowe duchowieństwo prawosławne przyjęło unię brzeską z kościołem rzymskokatolickim. W 1634 dla dyzunitów powołano prawosławne biskupstwo mścisławskie, mohylewskie i orszańskie z siedzibą w Mohylewie. Miejscowe struktury Kościoła rzymskokatolickiego podlegały od 1634 diecezji smoleńskiej. Także w 1634 roku miasto otrzymało od króla Władysława IV prawa miejskie magdeburskie oraz herb. Przed najazdem moskiewskim w połowie XVII w. miasto miało około 30 tys. mieszkańców.

Kościół Jezuitów po przebudowie na sobór św. Mikołaja

W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667 wojska rosyjskie w 1654 splądrowały miasto, dokonując tzw. rzezi Trubeckiego. W 1661 roku miasto zostało odzyskane przez Rzeczpospolitą. W 1676 roku Sejm na wniosek wojewody Jana Ogińskiego zatwierdził potrzebę odbudowania twierdzy. W XVIII wieku miasto zostało przebudowane wg planów J.K.Glaubitza.

Miejsce obrad sejmików ziemskich województwa mścisławskiego od XVI wieku do pierwszej połowy XVIII wieku[3][4].

Miasto królewskie położone było w końcu XVIII wieku w województwie mścisławskim[5].

W 1772 całe województwo mścisławskie zagarnęła Rosja w I rozbiorze Polski. Włączono je do guberni mohylewskiej. W 1773 roku były tu 3 kościoły katolickie i około 3 tys. mieszkańców (w tym ok. 1/3 Żydów). W 1880 roku mieszkało tu 7712 mieszkańców i było 1036 drewnianych domów i 12 murowanych. W 1897 miasto liczyło 8514 mieszkańców. W 1919 na Mścisławszczyźnie walczył korpus gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W 1924 miasto włączono do Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.

Podczas okupacji hitlerowskiej, we wrześniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 15 października 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[6].

Od 1991 na niepodległej Białorusi.

Zabytki

  • Kościół Karmelitów Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i klasztor w stylu barokowym z 1617 roku (lub 1637–38) fundacji wojskiego mścisławskiego Karola Jakuba Madalińskiego. Przebudowany w latach 1746–50 przez Jana Krzysztofa Glaubitza. Ponownie przebudowany w 1887 roku. We wnętrzu znajdują się freski z drugiej połowy XVII wieku (lub XVIII w.) przedstawiające fundatora oraz rzeź Mścisławia dokonaną przez moskiewskie oddziały Trubeckiego w 1654 roku. Obok kościoła znajduje się budynek klasztoru, na planie prostokąta. We wnętrzach polichromia z XIX wieku. W pobliżu brama złożona z kilku łukowatych przęseł z attyką i pinaklami.
  • Kościół św. Michała Archanioła i klasztor Jezuitów wzniesione w latach 1738–1757 w stylu barokowym na miejscu starszego kościoła ufundowanego na początku XVII w. przez Zygmunta III Wazę. Po powstaniu listopadowym w 1832 roku został przebudowany na prawosławną cerkiew św. Mikołaja; wówczas obniżono obie wieże, przekształcono fasadę i wzniesiono drewnianą kopułę (niezachowana)[7]. W 1937 obiekt sakralny został zaadaptowany przez władze radzieckie na dom kultury[8]. W zdewastowanym wnętrzu przetrwały pewne elementy pierwotnego wystroju (kolumny, pilastry, rzeźby). W pobliżu stoi parterowy budynek jezuickiej apteki z XVIII w. oraz budynek kolegium jezuickiego. Uczęszczał do niego filozof Anioł Dowgird (1776–1835)[9].

Budowle nieistniejące

  • Zamczysko na Górze Zamkowej w miejscu dawnego zamku obronnego zniszczonego przez wojska moskiewskie w XVII w.
  • Kościół i klasztor Dominikanów z XVII w. fundacji podkomorzego Włodzimierza Dadziboga Kamińskiego (zburzony)
  • Kościół Bernardynów pw. Najświętszej Maryi Panny Anielskiej z 1727 r. fundacji chorążego Jana Hurko (zburzony); na jego miejscu znajduje się prawosławny sobór św. Aleksandra Newskiego z 1870
  • Kościół i klasztor Karmelitanek (zburzony)
  • Klasztor Mariawitek (zburzony)
Herb Mścisława z 1634 roku.

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
  2. Нарматыўны даведнік "Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь. Магілёўская вобласць", 2009
  3. Wojciech Kriegseisen, Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 33.
  4. na czas okupacji rosyjskiej sejmiki przeniesiono do Krynek w 1659 roku
  5. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 94.
  6. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1707.
  7. I. Sluńkowa, Monastyri wostocznoj i zapadnoj tradicij. Nasledije architiektury Biełarusi, "Progress-Tradicija", Moskwa 2002, s. 338-340.
  8. R. Maciejewski, Korespondencja z Białorusi. Pod rosyjską granicą
  9. Grzegorz Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Warszawa: Burchard Edition, 1997, s. 267, ISBN 83-904446-9-0, OCLC 835719268.

Linki zewnętrzne

Kembali kehalaman sebelumnya