Prawo przesunięć Wiena – moc promieniowania elektromagnetycznego emitowanego przez ciało doskonale czarne przyjmuje najwyższą wartość dla długości fali odwrotnie proporcjonalnej do temperatury ciała, zgodnie ze wzorem^[1]:

${\displaystyle \lambda _{\max }={\frac {b}{T}}}$

gdzie:

${\displaystyle \lambda _{\max }}$ – długość fali promieniowania o maksymalnej mocy w metrach,

${\displaystyle T}$ – temperatura ciała doskonale czarnego w kelwinach,

${\displaystyle b=2{,}897771955...\cdot 10^{-3}\mathrm {m\cdot K} }$ – stała przesunięć Wiena^[2].

Prawo to sformułował Wilhelm Wien na podstawie danych doświadczalnych w 1893 roku. Teoretycznie można je wyprowadzić z rozkładu Plancka promieniowania ciała doskonale czarnego, które Max Planck sformułował w 1900 roku.

Prawo Wiena znajduje liczne zastosowania, np. pozwala określić temperatury gwiazd na podstawie pomiaru ich światła, przy założeniu, że promieniują one jak ciało doskonale czarne.

Na podstawie danych doświadczalnych Wien sformułował także wzór określający rozkład radiancji promieniowania ciała doskonale czarnego:

${\displaystyle L(\lambda {,}T)={\frac {C_{1L}}{\lambda ^{5}}}{\frac {1}{\exp \left({\frac {C_{2}}{\lambda T}}\right)}},}$

gdzie:

${\displaystyle C_{1L},}$ ${\displaystyle C_{2}}$ – stałe wyznaczane doświadczalnie.

Wzór ten ma obecnie jedynie znaczenie historyczne, nie opisuje bowiem promieniowania ciała doskonale czarnego dokładnie. Max Planck zauważył niepoprawność wzoru i poprawił go (uzupełniając mianownik o -1), a następnie uzasadnił teoretycznie; wzór poprawny ma postać (por. prawo Plancka):

${\displaystyle L(\lambda {,}T)={\frac {2c^{2}h}{\lambda ^{5}}}\cdot {\frac {1}{{\exp \left({\frac {hc}{\lambda kT}}\right)}-1}}.}$

Stąd Planck teoretycznie wyprowadził stałe doświadczalne: ${\displaystyle C_{1L}=2c^{2}h,}$ ${\displaystyle C_{2}={\frac {hc}{k}}.}$

• ciało doskonale czarne
• prawo Rayleigha-Jeansa
• rozkład Plancka
• widmo promieniowania

• Jerzy Bodzenta: Wykłady z fizyki. Gliwice: Wydawnictwo Pracowni Komputerowej Jacka Skalmierskiego, 2004, s. 155–160.